Η αντίδραση των κοινών πολιτών (όχι των επιχειρηματιών) σε κάθε διαφαινόμενο ή επιβαλλόμενο lockdown θα πρέπει να είναι απολύτως κατανοητή.

Αυτό που φοβούνται περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο -ακόμα και από αυτόν καθεαυτόν τον ιό- είναι τον περιορισμό τους μέσα στους τέσσερεις τοίχους του σπιτιού τους.

Το φοβούνται πρώτον γιατί αυτό σημαίνει μια διαρκή συναναστροφή με τα πρόσωπα του οικείου περιβάλλοντος τους, μια συναναστροφή που συχνότατα οδηγεί σε προστριβές και έριδες, αλλά ακόμη χειρότερα, τον φοβούνται εξαιτίας της πλήξης.

Της απουσίας δηλαδή διαρκώς ανανεούμενων ψυχαγωγικών ερεθισμάτων. Γιατί τι άλλο είναι η πλήξη? Είναι μια επιθυμία για επιθυμίες, όπως έλεγε και ο Τολστόι.

Κάποτε, η ζωή ήταν προγραμματισμένη διαφορετικά και τα σπίτια παίζανε έναν ουσιώδη ρόλο στον ελεύθερο χρόνο των ανθρώπων. Κάποτε οι άνθρωποι λατρεύανε τα σπίτια τους.

Δεν βλέπανε την ώρα να τελειώσουν με τις εξωτερικές δουλειές τους, να γυρίσουν και να μείνουνε σε αυτά. Τώρα πια τα σπίτια τους τα αντιμετωπίζουν κάπως σαν φυλακές….

Του Λεωνίδα Εκιντζόγλου