Κάποιες φορές νομίζουμε ότι ορισμένα πράγματα που συμβαίνουν μόνο στους άλλους κι είναι απίθανο να συμβούν σε μας. Έχω ασχοληθεί ουκ ολίγες φορές (ρεπορτάζ) με εργατικά ατυχήματα από πτώση, που να φανταστώ την δοκιμασία που μου επιφύλασσε η ζωή. Ευτυχώς, γλύτωσα τα χειρότερα, εάν σκεφθεί κάνεις ότι αντιστοιχα ατυχήματα ήταν θανατηφόρα η με βαριές αναπηρίες. Το ότι μπορώ και μοιράζομαι αυτές τις σκέψεις και θα επανέλθω κάποια στιγμή στην καθημερινότητα της ζωής μου το οφείλω σε ορισμένους επαγγελματίες στο χώρο της υγείας, διασώστες του ΕΚΑΒ, γιατρούς νοσηλευτές του Νοσοκομείου Κοζανης και θέλω να τους ευχαριστήσω από καρδιάς.

Η οικογένεια μου ανέφερε ότι το ασθενοφόρο του ΕΚαβ έφθασε σε ελάχιστο χρόνο.

Δεν θα ξεχάσω τον διασωστη πηγαίνοντας προς το νοσοκομείο να μου μιλά συνεχώς και ταυτόχρονα να αναφέρει φωναχτά σαν να έδινε κάπου αναφορά, αριθμούς για το οξυγόνο την πίεση τους παλμούς και κάποια άλλα στοιχεία που μου διαφεύγουν εξαιτίας και της θολούρα της στιγμής. Έκανα μεγάλη προσπάθεια να απαντώ στις ερωτήσεις του γιατί ένοιωθα ότι

Από αυτόν εξαρτιοταν η ζωή μου. Κάποια στιγμή τα μάτια μου έκλεισαν η δεν έβλεπα από τους φρικτους πόνους, άκουγα μόνο την σειρήνα του ασθενοφόρου. Με ξύπνησε η φωνή του ” έλα φτάσαμε, μη φοβάσαι όλα θα πάνε καλά”. Άνοιξε η πόρτα και ούτε που κατάλαβα πως βρέθηκα στο θάλαμο των ΤΕΠ. Χώρος γνώριμος αφού εκεί συνάντησα πολλές φορές στο παρελθόν στο πλαίσιο της δουλειάς Γιατρούς και νοσηλευτές

Πολύς κόσμος γύρω μου, άλλοι ρωτούσαν για το ατύχημα, άλλοι για την ηλικία μου που μένω. Άλλοι τρυπουσαν τα χέρια μου, άλλοι επαιρναν αίμα, πίεση, άκουγα πολλές φωνές αλλά κάπου ένοιωθα ότι κάποιος συντονίζει αυτό το σκηνικό του δωματίου που μου έφερε στο μυαλό εικονες από δημοφιλή Ιατρικά σήριαλ.

Το μόνο γεγονός που εκείνη την στιγμή μου έδινε ελπίδα απέναντι στο φόβο, ήταν η θετική ανταποκριση στην ερώτηση μιας αυστηρής φωνής για το εάν νοιώθω τα άκρα των ποδιών μου.

Καποια στιγμή ακούγεταιι μια γυναικεία φωνή να αναγγέλλει με ένταση ότι φτάνει κι άλλο περιστατικό ατυχήματος και ότι περιμένει να διασωληνωθει ένα περιστατικό covid.

Μάσκες, ειδικά γυαλιά, σκουφιά στο κεφάλι, ήταν δύσκολο να καταλάβεις την ηλικία των γιατρών και νοσηλευτών που φρόντιζαν για την ζωή μου. Από τι έμαθα στην συνέχεια ήταν οι γιατροί των Τεπ και ειδικευόμενοι από κλινικές όπως η χειρουργική.

Οι μέρες νοσηλείας στον πενταθεσιο θάλαμο της Χειρουργικής κλινικής δεν περνούσαν εύκολα, αλλά τόσο την νύκτα όσο και την ημέρα ένοιωθες ότι το νοσηλευτικό προσωπικό και αυτό της υποστήριξης έκαναν τα πάντα για να υπάρχει ήρεμια και ασφάλεια και να νοιώθεις ότι βρίσκεσαι σε καλά χέρια. Μας το έλεγαν φίλοι και γνωστοί που τα τελευταία χρόνια νοσηλευτηκαν στο νοσοκομείο ότι έχουν αλλάξει αρκετά πράγματα στο κλίμα και την ποιότητα των υπηρεσιών.Η μακροχρόνια οικονομική κρίση με επιπτώσεις στο χώρο της Δημόσιας Υγείας, φαίνεται οτι συνέβαλε στην επαναδιατυπωση ορισμένων αξιων που αφορούν την ποιότητα των υπηρεσιών Υγείας στα νοσοκομεία μας από τους λειτουργούς της υγείας. Πράγματι αυτό είναι αλήθεια αλλά χωρίς κάποια διάθεση να αγιοποιησιυμε γεγονότα και καταστάσεις, να επισημάνουμε για παράδειγμα ότι δεν λειτουργεί η Ορθοπεδικη κλινική και αυτό δημιουργεί δυσλειτουργιες και στο υπόλοιπο σύστημα του νοσοκομείου. Το παραπάνω πρόβλημα δεν βρίσκει την λύση φτιάχνοντας νέες κτιριακες εγκαταστάσεις στο κόμβο της Εγνατίας. Ας σοβαρευτούν ορισμένοι του Δήμου Κοζάνης και ας σηκώσουν λίγο το βλέμμα τους για να ΔΟΥ τι κάνουν άλλοι.

Το νοσοκομείο της Κοζάνης είναι ένας ζωντανός οργανισμός με προβλήματα αλλά πάνω απ’ολα, αυτά που μπορεί και φέρνει εις πέρας δείχνει ότι είναι σε κάποιο βαθμό αξιόπιστος για το μέγεθος τον χαρακτήρα και την ταυτότητα των υπηρεσιών στην γεωγραφική περιφέρεια που ανήκει.

Το νοσοκομείο, τα νοσοκομεία της περιφέρειας μας ας

τα διαφυλαξουμε σαν τα μάτια μας, και τους ανθρώπους που παρέχουν Ιατρονοσηλευτικες υπηρεσίες να τους χουμε στο νου μας,