• Ουσιαστικά, η απόφαση σχετικά με την τύχη του Λατομείου αδρανών υλικών Καστοριάς είναι μια καθαρά πολιτική απόφαση.
• Θέλουμε το λατομείο να παραμείνει στον δημόσιο τομέα και να λειτουργεί με όλα τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα μιας δημοτικής επιχείρησης, ή θέλουμε να το αναλάβει και να το δουλέψει κάποιος ιδιώτης?
• Κάθε απάντηση αυτού του διλήμματος απαντιέται και επιλέγεται ανάλογα με την οπτική γωνία, τα ‘πιστεύω’, τις ελπίδες και τις θεωρήσεις του καθενός. Καθαρά ιδεολογικά δηλαδή, αφού απουσιάζουν ολοσχερώς τα χειροπιαστά δεδομένα. Η μάλλον, δεν απουσιάζουν! Υπάρχουν, μόνον που είναι αλληλοσυγκρουόμενα και αλληλοαναιρούνται.
• Το λατομείο αυτό, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, υπήρξε παθητικό. Ένα νεκρό κούτσουρο, μια άκρως προβληματική επιχείρηση στα χέρια του Δήμου Καστοριάς.
• Το ίδιο ωστόσο αυτό λατομείο μιαν άλλη εποχή υπήρξε επιχείρηση ακμαία, παραγωγικότατη και κερδοφόρα.
• Τι άλλαξε ανάμεσα στις δυο αυτές εποχές?
• Μήπως η τρύπα στο έδαφος, η φύση του βράχου, τα είδη των τρυπανιών και των σπαστήρων?
• Όχι βέβαια. Τιποτε από αυτά δεν υπήρξε καθοριστικό.
• Αυτό που άλλαξε, από πλην σε συν, το πρόσημο στην λειτουργία της επιχείρησης ήταν η ίδια η διοίκηση της.
• Πράγμα που μας οδηγεί εκ των πραγμάτων σε ένα πολύ απλό συμπέρασμα:
• Αν επιθυμούμε, μπορούμε να κρατήσουμε το λατομείο σαν δημοτικό (ή σαν διαδημοτικό, μιας και κατατέθηκε ΚΑΙ αυτή η πρόταση) επιλέγοντας όμως ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ τον manager/ CEO του. Αμα πάλι θέλουμε, το αναθέτουμε σε έναν ιδιώτη, προκειμένου αυτός να κάνει αυτό που δεν μπορούμε (ή που δεν θέλουμε) να κάνουμε εμείς….
• Το πρόβλημα μας δηλαδή προτού γίνει πρακτικό είναι θεωρητικό. Κι η όποια λύση του προτείνεται αναλόγως των πεποιθήσεων του καθενός μας. Τι πα να πει αυτό?
• Πα να πει ότι, στην φάση που βρίσκονται αυτήν την στιγμή τα πράγματα, τίποτε δεν είναι αυτονόητο, αναγκαίο, επιτακτικό και βιαστικό. Τίποτε δεν επείγει τόσο πολύ να συμβεί. Εχουμε ήδη ανά χείρας ένα θεόστραβο κλήμα -το οποίο αποκλείεται να στραβώσει περισσότερο- και αναζητούμε την μέθοδο να το ισιώσουμε. Το κρατάμε στην δημόσια σφαίρα επιχειρηματικότητας ή το περνάμε στην ιδιωτική?
• Αυτή είναι η μεγάλη ερώτηση του ενός εκατομμυρίου και καμία άλλη.
• Και δυστυχώς πρόκειται για μια ερώτηση η οποία δεν μπορεί να απαντηθεί με στοιχεία.
• Δεν γνωρίζουμε στην παρούσα συγκυρία το τι είναι πιο συμφέρον για εμάς. Το ΥΠΟΘΕΤΟΥΜΕ. Το μαντεύουμε. Το εκτιμούμε κάνοντας με τον νου μας διάφορες θεωρητικές πράξεις. Οπότε! Σε αυτή την φάση, όλες μα όλες οι υποθέσεις, έχουν την ίδια αξία, την ίδια τιμή εκκίνησης και πρέπει να κριθούν μόνον εκ του επιδιωκόμενου στόχου.
• Τι θέλουμε να κάνουμε? Τι επιδιώκουμε να πετύχουμε? . Τα πάντα πρέπει να τεθούν επί τραπέζης και η απόφαση που θα ληφθεί θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο δημοκρατική. Αφού, έτσι κι αλλιώς οι συνέπειες της θα αφορούν το σύνολο των ανθρώπων που διαβιούν σε αυτή την περιοχή!

Του Λεωνίδα Εκιντζόγλου