Η διαδρομή στον κόσμο του βιβλίου συνεχίζει το μαγευτικό της ταξίδι με τον Συγγραφέα – Δημοσιογράφο Κώστα Χατζιδάκη και το μυθιστόρημά του “Καφέ Βυζάντιο” από τις Εκδόσεις: Γιάννης Β. Βασδέκης

Ο Κωνσταντίνος Χατζιδάκης γεννήθηκε, ζει και δημιουργεί στην Αθήνα.

Ξεκίνησε με το Πάντειο Πανεπιστήμιο μεν αλλά και προχώρησε σε μια ξεχωριστή πρόσκληση που του έγινε αιφνιδίως από την Αεροπορία (στην οποία διακρίθηκε σε εξειδικευμένες θέσεις, μεταξύ των οποίων και σαν αξιωματικός Τύπου).

Κατέχει ειδικό πτυχίο ψυχολογικής εκπαίδευσης και δημοσίευσε τα πρώτα του κύρια άρθρα, δοκίμια, διηγήματα κ. α. από πολύ πρώιμη εποχή.

Απολυόμενος, αρχίζει τους πολιτικούς του αγώνες. Για τους κοινωνικούς-πολιτικούς αγώνες του αυτούς, τού απονεμήθηκε επίσημο εύσημο. (Όλα τα γεγονότα εκείνα περιγράφονται αναλυτικά στο βιβλίο του «Ο Ανδρέας κι εγώ»).

 Έκτοτε εκδόθηκαν περισσότερα από δεκατέσσερα βιβλία του (πολιτικά, Μυθιστορήματα, βιογραφίες κ.α.) με επανεκδόσεις και με αποσπασματικές παρουσιάσεις τους από το ραδιόφωνο. ( «Οι Μεν και οι Δε», «Καφέ Βυζάντιο» (τρεις εκδόσεις), «Οι Χυδαίοι στην εξουσία», «Θεία Γυναίκα», «ΤΙ-ΒΙ και πράσινα άλογα», «Γυμνή Γυναίκα», «Απαγορευμένα Κείμενα», «Η Ιέρεια», «Τζων Λέννον: Ήθελε λέει να είναι ελεύθερος. Σκοτώστε τον», (3 εκδόσεις), «Μια Αλλαγή που ναυαγεί», «Οι Παρεξηγημένοι: Νίκος Καζαντζάκης, Ροζέ Γκαρωντύ». «Η Πτώση του Καραμανλισμού. Τα αίτια». κ.α.

Έχει δημοσιεύσει περισσότερα από εκατό άρθρα και κύρια άρθρα σε μεγάλες και μικρότερες ημερήσιες εφημερίδες και έγκριτα περιοδικά (μεταξύ αυτών, «Ελευθεροτυπία» και «Αντί») και διηύθυνε τα περιοδικά «Καταγγελία» και «ΕΠΙ» επί 4 χρόνια. Είναι ο ιδρυτής και σήμερα ο πρόεδρος της «Εταιρίας Υπερασπίσεως Αξιών» και διευθύνει το «Δημοσιογραφικό Κέντρο Αθηνών» και το «Εργαστήρι Ελεύθερης Δημοσιογραφίας» για νέους δημοσιογράφους και τηλεπαρουσιαστές.

Τα τελευταία 20 χρόνια (1991-2009) είναι ο δημιουργός και παρουσιαστής τριών συνεχών εβδομαδιαίων τηλεοπτικών εκπομπών. (Η μία, καθαρά εκπομπή Βιβλίου «Υπάρχει και Βιβλίο». Η άλλη «Διάλογοι χωρίς Στοπ» και η τρίτη «Αντίλογος».). Τις περίπου χίλιες εννιακόσιες αυτές ωριαίες εκπομπές του, οι οποίες έχουν βραβευθεί δυο φορές, τις έχουν τιμήσει με την κατ΄επανάληψιν παρουσία τους, πάνω από πεντακόσιες προσωπικότητες του πνευματικού και επιστημονικού, καλλιτεχνικού και πολιτικού κόσμου.

Τον Κ. Χατζιδάκη τον έχουν τιμήσει κατ” επανάληψιν σαν καλεσμένοι στις εκπομπές του, σημαντικότατες προσωπικότητες: μεταξύ αυτών, Άννα Συνοδινού, Μανώλης Γλέζος, Άννα Σικελιανού, Γιάγκος Πεσμαζόγλου, Άννα Ψαρούδα Μπενάκη, Φώτης Κουβέλης, Μιχάλης Κατσαρός, Ελένη Καζαντζάκη, Τάσος Νεράντζης, Βύρων Πολύδωρας, Τάσος Αθανασιάδης, Παναγούλης, Κανέλλη, Θεοδωράκης, Βενιζέλος, Πασαλάρης, Κρητικός, Καρατζαφέρης, Αβραμόπουλος, Κασίμης κ.α. και δύο φορές ο μεγάλος Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας Ροζέ Γκαρωντύ κατ” αποκλειστικότητα!

Από τον Αύγουστο του 2009 αναπτύσσει δραστηριότητα και στο διαδίκτυο (στο site του που υπάρχει ήδη από το 1997) και ετοιμάζει τρία βιβλία προς έκδοσιν: «De profundis του «Τα απομνημονεύματα ενός Οδυσσέα» και το «Καφέ Βυζάντιο Νο 2″ καθώς και το «Ελλάδα 2014-2015 Επιστροφή στο Μεσαίωνα των πολιτικών.

Ο ίδιος δεν εντάχθηκε ποτέ σε κόμματα και παρατάξεις, ωφελιμιστικά κυκλώματα και οργανώσεις και δεν χτύπησε ποτέ καμία πόρτα. Επ” αυτού μάλιστα δηλώνει μετ” επιτάσεως ότι «ανήκει στην μειονότητα αυτών που δεν ανήκουν σε μειονότητα». Πιστεύει ότι ο συγγραφέας δεν πρέπει να είναι στρατευμένος παρά μόνο στην αλήθεια και στην Τέχνη και ο δημοσιογράφος, στην αποκάλυψη και στην αφυπνιστική ενημέρωση του κόσμου.

Αυτό θα του αναγνωριστεί κάποτε, όταν οι εξελίξεις που έρχονται, θα τον επιβεβαιώσουν.

Περίληψη

Το «Καφέ Βυζάντιο», ένα συμβολικό μνημείο ζεστής ανθρώπινης επικοινωνίας που έπεσε, ή ένας κοινός ιστορικός κοσμικός καφενές, εδώ, ως ένα μυθιστόρημα κόλαφος ή χαμένο δράμα, μιλάει κομματιαστά για μια πραγματικότητα που την ζήσαμε ανέμελα και πικρά και θα τη ζούμε στη συνέχεια τραγικά και ωραία, αντέχοντάς την όρθιοι ή πεσμένοι, ως το τέλος…

Σαν βιβλίο, αφιερώνεται στους απλούς καθημερινούς ανθρώπους, τους πολυάσχολους και αδιάφορους, τους παραδομένους σε μια ζωή που αρνούνται να δουν. Δηλαδή σ’όλους εκείνους που δεν θα το διαβάσουν ποτέ!

Απόσπασμα 

– Τίποτα δεν είναι τέλειο σ’ αυτό τον κόσμο κι’ αυτό δεν αποκλείεται να βοηθάει στήν τελειοποίησή του. Όμως και τίποτα δεν είναι βέβαιο. Τα μυστήρια που δεν κατάφερε να ξεδιαλύνει ακόμα ο άνθρωπος, τουλάχιστον τα φώτισε λίγο με το πνεύμα του κι ‘ αυτό είναι προς τιμήν του. Μήπως όμως μπορούσε να κάνει πιο πολλά και δεν τα έκανε; Έχουμε καθήκον να διερωτιόμαστε έχουμε υποχρέωση να αμφιβάλλουμε, να ερευνάμε και να κριτικάρουμε οτιδήποτε αγγίζει τις αισθήσεις και το πνεύμα μας. Το σύμπαν και τον άνθρωπο. Δεν δεχόμαστε κανένα νόμο ανθρώπινο ή θείο αν δεν γίνει και δικός μας νόμος. Διαφορετικά θα κτίζαμε ακόμα τα σπίτια με καλάμια και θα πιστεύαμε ότι η γη είναι επίπεδη σαν πιάτο. Η παρατήρησή μας όμως πρέπει να είναι αντικειμενική, ελεύθερη και πνευματική. Η κριτική να έχει την αξία του ανατόμου και του μύστη. Να έχει την διεισδυτικότητα και την αγωνία του εφευρέτη.

Τελευταία εδώ μέσα μοιραία ή συμπτωματικά, δικάζουμε τον κόσμο μας παρουσιάζοντας και κοροϊδεύοντάς τον, με ειρωνεία και πόνο. Εκτιμώ πολύ την συντροφιά μας αυτή και το πάθος της κουβέντας μας που πασχίζει να περάσει πάνω στο τεντωμένο σχοινί της αλήθειας, τις ιδέες ετούτης της αντιφατικής εποχής.

Όπως αναφέρει και ο συγγραφέας στο τέλος του βιβλίου, το Καφέ Βυζάντιο, γράφτηκε το 1977 και 1978 και τυπώθηκε στις αρχές του 1979 οπότε και κυκλοφόρησε. 

Η γλώσσα είναι μικτή, δημοτική και καθομιλουμένη, φυσική συνέπεια και απαραίτητο πέρασμα της κρίσης που περνάει η γλώσσα μας σήμερα. Ο ήρωας παρουσιάζεται εδώ στο πρώτο πρόσωπο, δεν σημαίνει καθόλου ότι ταυτίζεται με τον συγγραφέα. Πρόσωπα αδιευκρίνιστα, δοσμένα εντελώς επίπεδα, σε ακαθόριστο χρόνο και τόπο, κινούνται ή υπάρχουν μέσα σε μια πραγματικότητα που όλοι έχουμε ζήσει. Αυτό όχι μόνο γιατί τα πρόσωπα χάνονται πίσω από τα γεγονότα των οποίων είναι οι φορείς, αλλά και για να δίνεται η ελευθερία στον αναγνώστη να λειτουργεί δημιουργικά στην οποία δική του εσωτερική κλίμακα. Ελευθερία όμως εδώ θα πει ευθύνη…

Το Καφέ Βυζάντιο παρουσιάζεται σαν το μέρος όπου ξαναγεννιέται, αλλά βάλλεται η ζεστή ανθρώπινη σχέση. Είναι όμως το στέκι όπου διασταυρώνονται εντυπωσιακά άνθρωποι, εποχές και ιδέες. Μια πραγματικότητα που ξετυλίγεται. Ένα βιβλίο με ερωτηματικά και άμεσες ή έμμεσες απαντήσεις σε καυτά θέματα και καθημερινές αλήθειες – ντοκουμέντα. “Τη νύχτα που τα ερωτηματικά τέρατα πνίγουν τη φωνή της μονοδιάστατης λογικής το “Βυζάντιο” ξαγρυπνούσε. Κατάφωτο και χαρούμενο, σαν ένα πλοίο γεμάτο τρελούς, ταξίδευε ανέμελο και λαμπρό, μέσα στη σκοτεινή θάλασσα της απελπισίας…”