Η διαδρομή στον κόσμο του βιβλίου συνεχίζει το μαγευτικό της ταξίδι με τον δημοφιλή βραζιλιάνο  συγγραφέα Πάουλο Kοέλο, και το μυθιστόρημά του, “Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα και έκλαψα”,

από τις Εκδόσεις: Λιβάνη.

Ο Πάουλο Kοέλο γεννήθηκε το 1947 στο Pίο ντε Tζανέιρο. Eγκατέλειψε τις σπουδές του για να γυρίσει τον κόσμο ως χίπης. Όταν επέστρεψε στη Bραζιλία, άρχισε να γράφει θεατρικά έργα και στίχους για τα τραγούδια του Pαούλ Σέιξας. Tο 1970 εκδίδει το περιοδικό “2001”. Tο 1981 εγκαταλείπει τη δουλειά του ως διευθυντής μιας δισκογραφικής εταιρείας και αρχίζει να ταξιδεύει στον κόσμο για δύο χρόνια. Στην Oλλανδία, θα γνωρίσει τον άνθρωπο που θ’ αλλάξει τη ζωή του, παροτρύνοντάς τον ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του. O Kοέλο θ’ αναγεννηθεί πνευματικά στρεφόμενος στο χριστιανισμό και θ’ αρχίσει το συγγραφικό του έργο, καταγράφοντας στο πρώτο του βιβλίο, “Tο ημερολόγιο ενός μάγου” ή “O προσκυνητής της Kομποστέλα” (1987), τις προσωπικές του εμπειρίες. Θ’ ακολουθήσουν “O αλχημιστής” (1988), “Mπρίντα” (1990), “Oι Βαλκυρίες” (1992), “Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα κι έκλαψα” (1994), “Tο πέμπτο βουνό” (1996), “Το εγχειρίδιο του πολεμιστή του φωτός” (1997), “Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει” (1998), “O διάβολος και η δεσποινίδα Πριμ” (2000), κ.ά. Tα βιβλία του έχουν μεταφραστεί στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου και έχουν γνωρίσει παγκόσμια εκδοτική επιτυχία. Από το 2002 κατέχει την έδρα 21 της Ακαδημίας Γραμμάτων της Βραζιλίας, ενώ το 2007 ανακηρύχτηκε Αγγελιαφόρος Ειρήνης των Ηνωμένων Εθνών. Το 2009 του απονεμήθηκε το Βραβείο Γκίνες 2009 για τον πιο πολυμεταφρασμένο συγγραφέα στον κόσμο για το βιβλίο “Ο Αλχημιστής”. http://paulocoelhoblog.com/

Περίληψη 

Μια ερωτική ιστορία κλείνει μέσα της όλα τα μυστικά του κόσμου. Η Πιλάρ κι ο σύντροφός της, που γνωρίζονταν από παιδιά, αλλά χώρισαν στην εφηβεία, ξαναβρίσκονται ύστερα από έντεκα χρόνια. Εκείνη μια γυναίκα που η ζωή την έχει μάθει να μην παρασύρεται από τα συναισθήματά της. Εκείνος ένας άντρας που κατέχει το θείο χάρισμα να γιατρεύει τους άλλους και αναζητά μέσα στη θρησκεία μια λύση για τις εσωτερικές συγκρούσεις του.

Τους ενώνει η επιθυμία ν’ αλλάξουν και να ακολουθήσουν τα όνειρά τους. Για να το πετύχουν, θα πρέπει να ξεπεράσουν πολλά εμπόδια: το φόβο τού να δίνεσαι, την αίσθηση ότι λαθεύεις, τις προκαταλήψεις.

Ο Πάουλου Κοέλο, που αναφέρεται με ποίηση και σύγχρονους διαλόγους σε μια ερωτική συνάντηση, μας βυθίζει, επίσης, και στα μυστήρια της θεότητας, γιατί, όπως μας θυμίζει, η “πνευματική δοκιμασία είναι, πρώτα απ’ όλα, μια πρακτική δοκιμασία αγάπης”.

‘Ενα βιβλίο συγκινητικό, διαυγές, που στέλνει μηνύματα ζωής.

Απόσπασμα

Κάθε μέρα ο Θεός μάς δίνει μαζί με τον ήλιο, μια στιγμή κατά την οποία είναι δυνατό ν’ αλλάξει το καθετί που μας κάνει δυστυχισμένους. Κάθε μέρα προσποιούμαστε πως δεν αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει αυτή η στιγμή, κάνουμε πως πιστεύουμε ότι το σήμερα είναι ίδιο με το χθες και θα είναι ίδιο με το αύριο. Αλλά το ον που δίνει προσοχή στη μέρα την οποία ζει ανακαλύπτει τη μαγική στιγμή. Μπορεί να είναι κρυμμένη στο λεπτό που βάζουμε, το πρωί, το κλειδί στην κλειδαριά, μέσα στη σύντομη σιωπή που ακολουθεί το βραδινό φαγητό, μέσα σε χιλιάδες πράγματα που μας φαίνονται όλα ίδια. Αλλά αυτή η στιγμή υπάρχει, μια στιγμή που όλη η δύναμη των άστρων περνάει από μέσα μας και μας επιτρέπει να κάνουμε θαύματα.

Ο ίδιος ο Πάουλο Κοέλο είπε: “Αυτή η ιστορία απεικονίζει θαυμάσια αυτό που επιχειρώ να διηγηθώ σ’ αυτό το βιβλίο. Το “Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα κι έκλαψα” είναι ένα βιβλίο για τη σημασία αυτού του δωρήματος. Η Πιλάρ και ο σύντροφός της είναι πρόσωπα εικονικά, αλλά συμβολίζουν τις πολλές συγκρούσεις που είναι η μοίρα μας μέσα στην αναζήτηση της Άλλης Πατρίδας. Αργά ή γρήγορα, πρέπει να νικήσουμε τους φόβους μας, αφού ο πνευματικός δρόμος ανοίγεται μέσα μέσα από την καθημερινή άσκηση της αγάπης. Ο μοναχός Τόμας Μέρτον έλεγε: “Η πνευματική ζωή δεν είναι τίποτα άλλο από την αγάπη. Δεν αγαπάμε γιατί θέλουμε να κάνουμε το καλό ή να βοηθήσουμε ή να προστατεύσουμε κάποιον. Ενεργώντας έτσι, βλέπουμε τον πλησίον σαν ένα απλό αντικείμενο και τους εαυτούς μας σαν άτομα γενναιόψυχα και σοφά. Αυτό δεν έχει καμιά σχέση με την αγάπη. Αγάπη είναι να κοινωνείς με τον άλλον και ν’ ανακαλύπτεις σ’ αυτόν τη σπίθα του Θεού”. Μακάρι τα δάκρυα της Πιλάρ, στις όχθες του ποταμού Πιέδρα, να μας οδηγήσουν στον δρόμο αυτής κοινωνίας”.