Σημερα μου ειπαν οτι ο αντρας μου ειναι ενας ηρωας. Τιμουσαμε ολους τους πεσοντες πυροσβεστες που δωσανε την ζωη τους για τον καθενα απο εμας, τις περιουσιες μας, τα ζωα μας, το δασος, το περβαλλον.

Τους ηρωες ομως δεν τους βαζουμε πισω γιατι μας χαλανε την βιτρινα, μας χαλανε το φαινεσθαι και τον τζιρο. Και το θεμα στο τελος της γραφης δεν ειναι το που τους βαζεις γιατι ενας ηρωας ειναι ηρωας ΠΑΝΤΑ, μιλουν οι πραξεις του . Ο σεβασμος μας που ειναι; Μονο λογια; και παλι το φαινεσθαι;

Σιγουρα καποιοι πηγαινουν γιατι ειναι υποχρεωμενοι ,μπορω να το καταλαβω. Καποιοι πηγαινουν για τις φωτογραφιες, για το φαγητο, τα εξτρα λεφτα, τις γνωριμιες και οτι αλλο νομιζουν. Και αυτο μπορω να το καταλαβω, να το κατανοησω και να το δεχτω.

Δεν ειδα πουθενα ομως να προσπαθει κανεις να καταλαβει και εμας. Για μας δεν ειναι φαινεσθαι. Ειναι πονος, ειναι κενο, ειναι ελλειψη, ειναι καθημερινος αγωνας με την απουσια, τα ερωτηματα και τον ψυχικο-συναισθηματικο αγωνα των παιδιων. Να εισαι εκει, να αντεξεις. Να εισαι περηφανος αλλα να κλαις απο μεσα σου με μαυρο δακρυ.

Ειναι ηρωες , ειναι προτυπα αρα πρεπει σε λογια και πραξεις να δειξουμε τον σεβασμο μας και να σκεφτουμε και τις οικογενειες τους. Ανθρωπια…….. δεν ειναι ολα πολιτικη.