Οι Καστοριανοί έχουν αρχίσει μαζικά αποδρούν σε ξένες χώρες. Στην Γερμανία κυρίως αλλά και στην Ιταλία, την Αμερική τον Καναδά, την Αυστραλία… α κύμματα μεταναστεύσεων των αρχών του αιώνα και εκείνα που ακολούθησαν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο έχουν αρχίσει και πάλι αρχίσει να φουσκώνουν.

Η πόλη και τα χωριά αδειάζουν… Και πως θα ήταν δυνατόν να μη συμβεί κάτι τέτοιο μιας κι η μάχη για την επιβίωση φαίνεται να έχει πια χαθεί. Γιατί για να ζήσει μια περιοχή θα πρέπει να διαθέτει εξάπαντως έναν τουλάχιστον μηχανισμό εισροής εξωτερικού χρήματος. Εμείς ως κυριότερο τέτοιον είχαμε την γουνοποιία. Αιωνία της η μνήμη. Πάει, απόθανε!

Πολλοί δεν θέλουν να το πιστέψουνε ακόμη αλλά δυστυχώς έτσι είναι. Οι «Τρεις κι ο κούκος» που ασχολούνται ακόμα μαζί της, απλώς δείχνουν το μέτρο των πραγμάτων.

Οι εποχές έχουν αλλάξει και η ανθρωπότητα πλέον δείχνει πως δεν ενδιαφέρεται άλλο για ενδύματα ζωικής προέλευσης. Μπορεί και να είναι μια περιστασιακή στάση αυτό αλλά όμως υπάρχει.

Κανείς Καστοριανός δεν χαίρεται με αυτή την διαπίστωση και κανέις δεν εύχεται αυτή η διεθνής νοοτροπία να κρατήσει, δείχνει πάντως σημάδια μονιμότητας και παγίωσης.

Οπότε μας μένει τί? Η ΓΕΟΚ ίσως με τα μήλα ή η ΑΓΡΟΚΑ με τα φασόλια? Μήπως η βιολογική κτηνοτροφία στις υπώρειες του Γράμμου? Μήπως οι χαμένοι συνεταιρισμοί του κάστανου και η μανουφακτούρα κατασκευής στρατιωτικών στολών του Νεστορίου? Τίποτε άξιο λόγου δεν υπάρχει ολόγυρα ικανό να συγκρατήσει τον πληθυσμό του Νομού. Γι αυτό και ο Νομός αδειάζει.

Ο παρατηρητής