Πελάαααατεεεες μουΟ Βέγγος βέβαια έλεγε αυτή την ατάκα με έναν υπερβολικά χαρούμενο, ενθουσιώδη, θα μπορούσε να πει κάποιος τόνο και με μια νότα γνήσιου ενδιαφέροντος και προθυμίας εξυπηρέτησης. Στην τρέχουσα καστοριανή πραγματικότητα η ίδια έκφραση έχει πλέον αποκτήσει τραγικά χαρακτηριστικά. Δίνει ένα στίγμα απώλειας και καταστροφής.

Η καστοριανή γουνοποιία αυτή την περίοδο βιώνει το χρονικό ενός προδιαγεγραμμένου θανάτου. Εφόσον το 95% των αγοραστών των προιόντων της ήταν ρωσικής ή λευκορωσικής ή ουκρανικής προέλευσης η αγορά αυτή πλέον κλείνει. Αν όχι οριστικά, τουλάχιστον για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, το οποίο θα υπερβεί σίγουρα τις παραπαίουσες αντοχές της, άρα έχει ήδη σημανθεί η λήξη του αγώνα.

Η Ουκρανία η οποία θα προβάλει στο μεταπολεμικό τοπίο, θα είναι μια χώρα ολικά κατεστραμμένη. Ακόμα και εάν μπουν σε αυτή πολλαπλά και μεγάλα δυτικά κεφάλαια θα κατευθυνθούν σίγουρα στους τομείς ανασύστασης των υποδομών και των ζωτικών αναγκών της καθημερινότητας. Η Γούνα δεν συνιστά προιόν πρώτης ανάγκης για αυτό και σε μεγάλο βαθμό θα μείνει εκτός ζήτησης…

Η Ρωσία η οποία θα προκύψει στο μεταπολεμικό τοπίο θα είναι επίσης μια προβληματική χωρα. Μια χώρα φτωχοποιημένη από τα τρομακτικά διεθνή οικονομικά μέτρα που υψώθηκαν εναντίον της, μια χώρα η οποία -ακόμη κι αν τα μέτρα αυτά αρθούν την επομένη της ειρήνευσης- θα αργήσει πολύ να συνέλθει.

Οι ρώσοι, που σήμερα τσακώνονται μέσα στα super market για το ποιος θα πρωταρπάξει μια σακούλα ζάχαρης, δεν είναι -και δεν πρόκειται για πολύ καιρό να είναι- η κατάλληλη πελατεία για τα πολυτελή προιόντα της γούνας. Η Λευκορωσία, πιθανόν να αποδειχθεί ως η λιγότερο λαβωμένη χώρα. Αλλά έτσι κι αλλιώς η Λευκορωσία ερχόταν πάντοτε ως τρίτη στην πελατειακή λίστα. Για ένα σωρό λόγους δεν ήταν -και μάλλον δεν πρόκειται ποτέ να γίνει- μια καλή, απορροφητική και ασφαλής αγορά για τα καστοριανά παλτά. Κατά συνέπεια, η όποια παραγωγή ακόμα υφίσταται στην επικράτεια μας, ξεμένει σταδιακά από ζήτηση. Χάνει την πελατεία της. Τα παλτά θα παράγονται και θα στοκάρονται, ή θα προωθούνται και δεν θα πουλιούνται, ή θα πουλιούνται αλλά δεν θα πληρώνονται….

Ποια λοιπόν είναι η αντίδραση σε τοπικό επίπεδο σε όλα αυτά τα εικαζόμενα? Πολύ υποτονική. Μοιάζει να ευθυγραμμίζεται περισσότερο με την κλασσική κατάσταση των normalcy bias. Μοιάζει να ακολουθεί κατά πόδας τα πεπατημένα μονοπάτια.

Από την μια πλευρά υπάρχει το πλήθος των παραγωγών που εξακολουθεί να ελπίζει πως σε κάποιο σημείο τα πράγματα θα λάβουν μια απρόοπτη θετική στροφή κι από την άλλη υπάρχει το πλήθος των πολιτικών που πράττουν το μοναδικό πράγμα που έπρατταν πάντα σε αντίστοιχες συγκυρίες: Να ζητούν από την κυβέρνηση επιδόματα, οικονομικές ενισχύσεις, χαρίσματα δανείων και αποφυγή καταβολής εισφορών, φόρων κλπ.

Κανένας επιχειρηματίας, επαγγελματικός φορέας ή πολιτικός μέχρι στιγμής δεν έχει επιδείξει τα ανακλαστικά ενός αυθεντικού δυτικού καπιταλιστή. Κανένας δεν έχει ζητήσει στροφή σε άλλες παρεμφερείς αγορές, ή στάθμιση ευκαιριών του διεθνούς πεδίου, ή έρευνα παραγωγής νέων προιόντων, ή μελέτες μεθοδευμένης ανασύνταξης του κλάδου. Κατά συνέπεια δεν φαίνεται κανένα ελπιδοφόρο φως στον ορίζοντα. Απαξάπαντες συνωστίζονται στο κατάστρωμα του βυθιζόμενου Τιτανικού ενώ η ορχήστρα παίζει τις τελευταίες της νότες.