Ποια λοιπόν είναι η αντίδραση σε τοπικό επίπεδο σε όλα αυτά τα εικαζόμενα? Πολύ υποτονική. Μοιάζει να ευθυγραμμίζεται περισσότερο με την κλασσική κατάσταση των normalcy bias. Μοιάζει να ακολουθεί κατά πόδας τα πεπατημένα μονοπάτια.

Από την μια πλευρά υπάρχει το πλήθος των παραγωγών που εξακολουθεί να ελπίζει πως σε κάποιο σημείο τα πράγματα θα λάβουν μια απρόοπτη θετική στροφή κι από την άλλη υπάρχει το πλήθος των πολιτικών που πράττουν το μοναδικό πράγμα που έπρατταν πάντα σε αντίστοιχες συγκυρίες: Να ζητούν από την κυβέρνηση επιδόματα, οικονομικές ενισχύσεις, χαρίσματα δανείων και αποφυγή καταβολής εισφορών, φόρων κλπ.

Κανένας επιχειρηματίας, επαγγελματικός φορέας ή πολιτικός μέχρι στιγμής δεν έχει επιδείξει τα ανακλαστικά ενός αυθεντικού δυτικού καπιταλιστή. Κανένας δεν έχει ζητήσει στροφή σε άλλες παρεμφερείς αγορές, ή στάθμιση ευκαιριών του διεθνούς πεδίου, ή έρευνα παραγωγής νέων προιόντων, ή μελέτες μεθοδευμένης ανασύνταξης του κλάδου. Κατά συνέπεια δεν φαίνεται κανένα ελπιδοφόρο φως στον ορίζοντα. Απαξάπαντες συνωστίζονται στο κατάστρωμα του βυθιζόμενου Τιτανικού ενώ η ορχήστρα παίζει τις τελευταίες της νότες.