Στα ματόκλαδα του συχνά γραπώνονται οι στιγμές. Στέκονται εκεί με πείσμα μέχρι να φτάσουν στην καρδιά του οι λέξεις, και από κει στην πένα του, στο μολύβι του, στο πληκτρολόγιο του, σε ότι έχει διαθέσιμο εκείνη τη στιγμή . Είναι μία διαφορετική ανατομία . Ένα διαφορετικό κυκλοφοριακό σύστημα . Μία ανατομία ψυχής .

Σε μία επιφάνεια υλική ή άυλη θα ξεκουραστεί η έμπνευση .

Να , όπως εκείνο το πρωινό , που τα σύννεφα είχαν πειραχτική διάθεση . Δεν υπήρχε αμφισβήτηση από το χρώμα, από τον ήχο από τις τρανταχτές ειδοποιήσεις στο κινητό , ότι ο ήλιος θα αργούσε να έρθει. Μια τέτοια σιγουριά .

Με γοργό βήμα λοιπόν πλέον, όσοι απολάμβαναν το πρωινό τους περπάτημα στη λίμνη, εκείνο τον καφέ πριν τη δουλειά, εκείνη τη βόλτα μαζί με το σκυλί, έπρεπε να βιαστούν . Και οι πεταλιές του ποδηλάτου μου είχαν πάρει εντολή να αυξήσουν ταχύτητα, τόση όμως, ώστε να μην ανταγωνιστώ τον άνεμο .

Τα καλαμάκια στα ποτήρια βοήθησαν στην επιτάχυνση του καφέ, με λίγη ηχορύπανση θα έλεγε κάνεις. Το χαλαρό τζόκινγκ του ζευγαριού αποδείχθηκε αγώνας δρόμου με διαιτητή το ψιλόβροχο που έκανε την εμφάνισή του . Οι μαγαζάτορες μάζεψαν τις τέντες και τα κύματα στην λίμνη σήκωσαν τις δικές τους . Το σκυλί νευρικό στην άκρη του λουριού απογοητευμένο από την σύντομη βόλτα είχε πεισμώσει και είχε αποφασίσει να περάσει την ημέρα του στο πεζοδρόμιο το οποίο αρνιόταν να αποχωριστεί. Μία λιχουδιά από τον άνθρωπο του , υπήρξε η δίκαιη ανταλλαγή τους . Ο άνθρωπος χωρίς ομπρέλα, θυσίασε την εφημερίδα που μόλις είχε αγοράσει, βάζοντας τις λέξεις πάνω από το κεφάλι του μην βραχεί.

Με τον σκύλο αγκαλιά πλέον έτρεχε να βρει ένα σκέπαστρο μεγαλύτερο των λέξεων.

Υπήρχε μία αναστάτωση , ακόμα και από τη φύση . Τα φύλλα στα δέντρα χόρευαν και τα μικρά σπουργίτια προσπαθούσαν να κρατηθούν από τα κλαδιά . Τα κύματα στη λίμνη είχαν κηρύξει διαγωνισμό. Το πιο ψηλό ήταν αυτόματα και το πιο δυνατό . Και μέσα στο διαγωνισμό φυσικά οι χρωματιστές βάρκες της λίμνης έχαναν από πρώτο χέρι.  Σαν βούλες σε έναν πίνακα γαλάζιο που προσπαθούν να υπερτερήσουν . Κι όμως φαίνονταν μόνο στις εναλλαγές των κυμάτων .

Τα αμάξια στο δρόμο ήταν αυτά που ενώ όλα είχανε την επιτάχυνση ως στόχο , σοφά κράτησαν τη βραδύτητα τους .

Αφού απόλαυσαν τα παιχνιδιάρικα σύννεφα τα κατορθώματά τους , αφού έκαναν τον ήδη βιαστικό άνθρωπο να βιαστεί περισσότερο , σχόλασαν . Δεν κράτησε παραπάνω από ένα τέταρτο η βροχή κι όμως εικόνες οι λέξεις ήταν περισσότερες από το άπειρο , λες παραπάνω και από τις σταγόνες ; ακόμη και οι μονάδες μετρήσεις έφθασαν να απορούν.

Ο ήλιος σιγά-σιγά έκανε την εμφάνισή του και οι άνθρωποι δεν βιάζονταν περισσότερο από το κανονικό πια . Τα κύματα γαλήνεψαν και οι βάρκες είχαν κερδίσει την ανεξαρτησία τους στην λίμνη ξανά .

Πάντα ο ήλιος βγαίνει στο τέλος . Το ξέρουν τα σύννεφα αυτό , οι άνθρωποι καμιά φορά το ξεχνάμε .

Έκανα μία στάση , κατέβηκα από το ποδήλατο, ήλπιζα να έχω κανένα ξεχασμένο κομμάτι χαρτί και ένα μολύβι στην τσάντα,  να φωτογραφίσω τη στιγμή .

Βρήκα ένα μικρό τσαλακωμένο χαρτί , ταίριαξα τις λέξεις όπως-όπως, το δίπλωσα με προσοχή μην τυχόν και ξεγλιστρήσουν οι λέξεις από κάπου . Το έβαλα στην τσέπη μου και συνέχισα το δρόμο μου με την έμπνευση στην τσέπη αντί του ανέμου .

Αφηρημένη όμως και βιαστική, έβαλα το χαρτάκι στην τσέπη με την τρύπα . Τελικά ξεγλίστρησαν οι λέξεις μαζί με το χαρτί , από εκεί , που ξεγλιστράει και ο χρόνος πάντα…

Δεν πειράζει όμως , εξάλλου , πως να χωρέσει η έμπνευση σε μία τσέπη ;

Η έμπνευση είναι παντού .

Αρκεί την αφήσεις , όπως ο ήλιος …να σε δει .

Σοφία Χάνσεν, Φιλόλογος