Μερικά κοινωνικά ζητήματα προχωρούνε και πέρα από τις νομικές ρυθμίσεις. Απαιτούνε κοινή λογική. Η απάντηση ας πούμε στο ερώτημα ‘ποιος έχει προτεραιότητα στην διάσχιση μιας πόλης’ είναι προφανής
. Ο πολίτης. Αυτός ο οποίος ζει και κινείται εντός της. Το κακό είναι ότι αίφνης αυτός ο τύπος ανθρώπου διαιρείται σε δυο -πολύ διαφορετικά ως προς τα χαρακτηριστικά και τις ιδιότητες τους- υποσύνολα: Από την μια εμφανίζεται ως πεζός πολίτης κι από την άλλη ως εποχούμενος. Και κάθε φορά οι δυο αυτοί τύποι συναντώνται στα ενδότερα μιας πόλης το θέμα τίθεται επί τάπητος εξαρχής και επί μηδενικής βάσεως. Οι πολεοδόμοι βέβαια πρόβλεψαν κατ’ αρχήν την ρύθμιση του όλου ζητήματος και παρεχώρησαν χώρο και στις δυο κατηγορίες. Εφτιαξαν και δρόμους και (πεζο)δρόμια και προσπάθησαν απεγνωσμένα να βάλουν τον καθένα στην πλευρά του και να κρατήσουν τις δυο αυτές κατηγορίες διαχωρισμένες.
Ελα μου όμως που εδώ και κει –δεν γίνεται διαφορετικά- οι πεζοί πρέπει να κατεβαίνουν από τα πεζοδρόμια τους και να διασχίζουν τους δρόμους προκειμένου να περνούν στην εκείθεν πλευρά της πόλης… Και κει απάνω λοιπόν είναι που διεξάγονται οι μεγαλύτερες μάχες. Δεν πα να υπάρχουνε τα φανάρια, δε πα να υπάρχουνε οι διαβάσεις, δεν πα να υπάρχει κατεβατό ολόκληρο από νομοθετικές ρυθμίσεις και κανόνες και άρθρα του ΚΟΚ…. Εκεί, σε τελική ανάλυση, ο καθένας κάνει κατά πως του κόφτει η κούτρα του… Οι μεν πεζοί αυθαιρετούν και πάνε να διασχίσουν τους δρόμους απ’ όπου τους αρέσει, οι δε οδηγοί κάνουν το όχημα τους όπλο και μετατρέπονται σε κυνηγούς μπεκατσών. Και κάθε φορά προκύπτουν άσχημες. ΠΟΛΥ άσχημες εξελίξεις!
Οι άλλες δυτικές και πολιτισμένες χώρες έχουν λύσει το πρόβλημα στην ρίζα του. Με δυο πολύ απλούς τρόπους.
Πρωτον. Εμφυτεύουν εξ’ αρχής στο θυμικό και λογικό των εκπαιδευόμενων οδηγών τους ένα πυρηνικό σκεπτικό: Τον εκάστοτε σεβασμό του πεζού. Δεύτερον. Ασκούν -μέσω των πανταχού παρόντων τροχαίων τους οργάνων- μια διαρκή παρακολούθηση της οδηγικής συμπεριφοράς των εποχούμενων και δεν τους χαρίζονται επ’ ουδενί έτσι και τους πιάσουν να μην εφαρμόζουν τον κανόνα Νο 1. Εμείς, έως σήμερα, το τυραννάμε το θέμα… Τυπικά, είμαστε εντάξει! Εχουμε δρόμους, διαβάσεις, νόμους και κανόνες.
Στην πράξη ωστόσο έχουμε -κι εφαρμόζουμε- άλλες, προσωπικές μας, θεωρήσεις.
Οι οποίες εξαρτώνται από την εκάστοτε κατάσταση μας. Εάν μεν είμαστε πεζοί, τότε θεωρούμε ότι όλα τα δικαιώματα διάσχισης βρίσκονται στην πλευρά μας.
Εάν πάλι τύχει να είμαστε καβάλα στα οχήματα μας, τότε, επί των ίδιων ακριβώς θεμάτων σκεφτόμαστε εντελώς αντίθετα.
Όλα τα δικαιώματα διάσχισης τα μεταφέρουμε στην πλευρά των οδηγών. Το αποτέλεσμα? Το αποτέλεσμα σε όλες τις αναμετρήσεις παίζεται ως στάνταρ. Αυτοκίνητο-πεζός= 1-0 . Διότι το περίβλημα του αυτοκινήτου αποδεικνύεται πάντοτε ανθεκτικότερο από το περίβλημα του πεζού. Ακόμα κι όταν αυτός έχει ακούσει την μάνα του κι έχει βγει φορών