Πρώτη φορά διακοπές μόνος με τα παιδιά. Πάντα η Αγγελική κανόνιζε πού θα πάμε, έκλεινε τα δωμάτια και τα εισιτήρια, οργάνωνε τις βαλίτσες μας. Από τότε που έφυγε, με βοηθούσε η μητέρα μου αλλά ο ψυχολόγος μου είπε, πως καλό θα ήταν να ξεκινήσω να παίρνω τη ζωή στα χέρια μου και να οργανώνω πράγματα ο ίδιος για να μπορώ να στηρίξω και τα παιδιά μου.
Το αμέσως προηγούμενο καλοκαίρι ήταν που η Αγγελική αποφάσισε να φύγει για να δουλέψει στο εξωτερικό και να μου αφήσει τα παιδιά. Ο Απόλλωνας ήταν τότε 5 και ο Γιάννης 8. Υποτίθεται θα ήταν για λίγο μέχρι να βγάλει κάποια χρήματα και να γυρίσει. Επί ένα μήνα μιλούσαμε στο τηλέφωνο, της έστελνα φωτογραφίες των παιδιών, μου έλεγε πώς τα πήγαινε με τη νέα της δουλειά. Ένα μήνα μετά μου ανακοίνωνε πως δεν είχε σκοπό να επιστρέψει και πως ήθελε διαζύγιο για να με αποδεσμεύσει. Ο κόσμος μου ήρθε τούμπα….
Προσπάθησα να τη μεταπείσω δεν τα κατάφερα. Αγαπούσε τα παιδιά αλλά θεωρούσε πως δεν μπορούσε να τους δώσει αυτά που άξιζαν και ότι η καριέρα της, που δεν μπορούσε να στρώσει στην Ελλάδα, είχε τώρα προτεραιότητα. “Είσαι φανταστικός πατέρας, είμαι σίγουρη πως θα τα πας πολύ καλά” μου είπε. Δεν της κράτησα κακία. Με τη βοήθεια ειδικού, και κυρίως με τη βοήθεια των αγοριών μου, που μου έδωσαν δύναμη να σηκωθώ, κατάφερα να σταθώ ξανά στα πόδια μου. “Να πάτε διακοπές με τα παιδιά, το έχετε ανάγκη!” μου πρότεινε ο ψυχοθεραπευτής μου.
Και να που είμαι πρώτη φορά διακοπές μόνος με τα παιδιά, λίγο μετά Πάσχα. Πήρα ό,τι νόμιζα πιο χρήσιμο πρώτο απ’ όλα, τον εκτυπωτή instax Link WIDE της Fujifilm που χωράει παντού ώστε να μπορείς να τον συνδέεις με το κινητό ή τη φωτογραφική μηχανή και μέσα σε ενάμιση λεπτό, να εκτυπώνεις φωτογραφίες όπου και αν είσαι.
“Μπαμπά πότε φτάνουμε;” με ρώταγε κάθε δέκα λεπτά ο μικρός στο καράβι για την Ικαρία. Κλικ στους γλάρους που πετούσαν δίπλα μας ψάχνοντας για φαγητό. Κλικ στον μεγάλο μου γιο που ανέβαινε τα σκαλιά για το κατάστρωμα. “Έλα μωρέ Απόλλωνα κάθε δέκα λεπτά τα ίδια, κάτσε δίπλα στον αδερφό σου να σας βγάλω μια φωτογραφία πριν φτάσουμε τώρα, έλα!”. Κλικ τα αγόρια μου χαμογελαστά μαζί πιασμένα χέρι χέρι, έτοιμα να αγαπηθούν και να τσακωθούν το ίδιο λεπτό.
Κλικ και φτάσαμε στο λιμάνι της Ικαρίας. Με το αυτοκίνητο που νοικιάσαμε πήγαμε στο δωμάτιο και από εκεί κατευθείαν για μπάνιο. Τα αγόρια έπαιζαν στην ακροθαλασσιά με τα κουβαδάκια και τις απόχες τους και εγώ τα παρατηρούσα. Πώς βρέθηκα μόνος; Τί πήγε λάθος; Μαζί είχαμε αποφασίσει να εργάζομαι μόνο εγώ στο σπίτι, γιατί δεν μου μίλησε; Υποψιαζόμουν ότι ήθελε να φτιάξει ξανά τη ζωή της εκεί και μου το έκρυβε. “Μπαμπά ο Γιάννης μου χαλάει τους πύργους!” διέκοψε ο μικρός, μια σκοτεινή μου σκέψη.
Κλικ στους γκρεμισμένους πύργους, όπως εύκολα γκρεμίστηκε και ο γάμος μου….
Γυρίσαμε στο δωμάτιο, έβαλα τα μικρά για ύπνο να ξεκουραστούν και έκατσα στη βεράντα. Έβγαλα τον φορητό εκτυπωτή instax Link WIDE της Fujifilm και τον συνέδεσα με το κινητό και ύστερα με τη φωτογραφική μηχανή. Διάλεξα εικόνες και μοτίβα με τα οποία ήθελα να στολίσω τις φωτογραφίες και άρχισα να τυπώνω. Είχα αποφασίσει να κάνω μια έκθεση φωτογραφίας αφιερωμένη στα παιδιά μου, που μου έδωσαν δύναμη να σηκωθώ, με το όνομα “Γιάννης Απόλλωνας” αλλά δεν το είχα πει σε κανέναν ακόμα. Οι τυπωμένες εικόνες με βοηθούσαν να διαλέξω ποιές θα επεξεργαζόμουν για να βάλω στην έκθεση. Μάλιστα μπορούσα μέσω της ίδιας εφαρμογής να βάλω QR κώδικα επάνω στις φωτογραφίες και σκανάροντας με το κινητό, να δει ο παραλήπτης ένα κρυφό μήνυμα ή να ακούσει ένα τραγούδι.
Έβαλα κάποιες σε έναν φάκελο και τις έστειλα στη μητέρα μου, που δεν είχε smartphone για να τις δει διαδικτυακά και κάποιες τις έστειλα στην Αγγελική να τις κρεμάσει στο ψυγείο και να μην ξεχνά τί άφησε πίσω.
Έτσι πέρασε εκείνη η εβδομάδα, με γέλια, παιχνίδια στη θάλασσα, καυγάδες μεταξύ των αγοριών για ασήμαντα πράγματα και πολλές φωτογραφίες. Δύο μήνες μετά, μια τεράστια αφίσα κοσμούσε την είσοδο μιας εικαστικής αίθουσας στο Γκάζι. “Έκθεση φωτογραφίας: Γιάννης Απόλλωνας 2022”. Ο χώρος γέμισε με κόσμο που θαύμαζε τις φωτογραφίες της νέας μου ζωής με τα παιδιά, τα οποία είχαν ενθουσιαστεί.
Όπως μιλούσα με έναν φίλο μου, γυρίζω και τη βλέπω στην είσοδο: Η Αγγελική. Είχε έρθει για την έκθεση, είχα παραπάνω από ενα χρόνο να τη δω. Σταθήκαμε στην πόρτα ακίνητοι, φανερά συγκινημένοι.
“Συγχαρητήρια, σε καμαρώνω. Συγγνώμη…” μου είπε βουρκωμένη καθώς τα παιδιά έπεφταν πάνω της να την αγκαλιάσουν.
To be continued….
https://singleparent.gr/