Η διαδρομή στον κόσμο του βιβλίου συνεχίζει το μαγευτικό της ταξίδι με την βραβευμένη συγγραφέα Ελένη  Πριοβόλου και το βιβλίο της “Στη ζωή νωρίς νυχτώνει”, από τις Εκδόσεις Καστανιώτη.

Η Ελένη Πριoβόλου γεννήθηκε στο Αγγελόκαστρο Μεσολογγίου όπου και έζησε μέχρι τα 18 της. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Γράφει αναζητώντας την ευρυθμία και την καθαρότητα του λόγου. Η τάση να αναπαριστά με σύμβολα τον κόσμο τη στράτευσε στο παραμύθι, το οποίο υπηρετεί επί είκοσι τρία έτη. Αγαπάει πολύ τα παιδιά και στα βιβλία της προσπαθεί να πλησιάσει τον παιδικό κόσμο και την ευαίσθητη παιδική ψυχή. Έχει καταθέσει είκοσι ένα βιβλία για παιδιά και εφήβους, επτά μυθιστορήματα για μεγάλους, μία νουβέλα και ένα βιβλίο με ιστορίες. Το μυθιστόρημά της για ενήλικες, “Όπως ήθελα να ζήσω” (Καστανιώτης, 2009) τιμήθηκε το 2010 με το “Βραβείο Αναγνωστών του ΕΚΕΒΙ”. Επίσης έχει αποσπάσει το Βραβείο για Μεγάλα Παιδιά του περιοδικού “Διαβάζω” για το βιβλίο της “Το σύνθημα” (2009).

Περίληψη

Το νέο μυθιστόρημα της βραβευμένης Ελένης Πριοβόλου (Βραβείο Αναγνωστών Ε.ΚΕ.ΒΙ. για το “Όπως ήθελα να ζήσω” και βραβείο του περιοδικού Διαβάζω για το “Σύνθημα”) διαδραματίζεται από τη δεκαετία του ’60 μέχρι σήμερα και από την Αθήνα και τον Καναδά του αντιδικτατορικού αγώνα μέχρι τον Λίβανο του αιματηρού εμφυλίου πολέμου. Το βιβλίο ακροβατεί ανάμεσα στην καταστροφή και την αναδημιουργία, στο παρελθόν και το παρόν, στην Ανατολή και τη Δύση.

Κεντρικές ηρωίδες του η Άρια και η Οριάνθη, που ανταμώνουν το καλοκαίρι του 1963 από κάποια ευλογημένη συγκυρία, αλλά ένα μοιραίο γεγονός διακόπτει πρόωρα την εξελισσόμενη φιλία τους. Οι δυο κοπέλες χάνονται μέσα στα δράματα που η ζωή τούς επιφυλάσσει. Στον κύκλο της η καθεμιά παρασύρεται από τους στροβίλους των γεγονότων. Η Οριάνθη τραυματικά, η Άρια λιγότερο οδυνηρά. Ύστερα από πολλά χρόνια, οι συμπτώσεις τις φέρνουν και πάλι κοντά, για να αφηγηθούν τις ιστορίες τους και να αντιληφθούν ότι όλα όσα έζησαν μοιάζουν σαν να μην τα βίωσαν οι ίδιες αλλά κάποιος άλλος, θαρρείς και κινούσε τα νήματα της ύπαρξής τους ένας αόρατος, ραδιούργος κουκλοπαίκτης.

Ένα μυθιστόρημα για τις γενιές που έρχονται, για τις πληγές των μικρών λαών, για το δικαίωμα του να είσαι άνθρωπος μέσα σε μια δική σου πατρίδα.

Απόσπασμα

Το πουλί έχει καθίσει στο εξωτερικό περβάζι του φεγγίτη και συνεχίζει να κελαηδά εξαίσια. Η γιατρός το πλησιάζει αθόρυβα. «Μικρούλη μου, γλυκέ μου!» Η κίνησή της συνεπαίρνει την Άρια, που σηκώνεται και στέκεται πιο πίσω. «Τι πουλί είναι; Το αναγνωρίζετε;» Η γυναίκα την κοιτάζει χαμογελώντας. «Σπίνος», της απαντάει με σιγουριά. Η Άρια την ευχαριστεί και της αποκαλύπτει με ειλικρίνεια: «Ξέρετε, ενώ ακούω τα πουλιά και συχνά είναι η μόνη μουσική που με συντροφεύει, δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ να μάθω τα ονόματά τους». Η γιατρός μοιάζει να επιθυμεί μια διαφορετική κουβέντα μαζί της. «Εγώ, πάλι, έχω μια μανία να μαθαίνω τα ονόματα των πουλιών που μας τραγουδούν στην πόλη. Τι λέτε κι εσείς; Δεν είναι μαγικό να ακούς κελαηδίσματα ανάμεσα σε τόσους θορύβους; Όσο για το πάρκο του νοσοκομείου, έχει μετατραπεί πραγματικά σε αποικία πτηνών. Όπου βρουν φυλλωσιά τα καημένα…» Σωπαίνει για λίγο και συμπληρώνει: «Η γιαγιά μου λατρεύει τα πουλιά. Όταν ήμουν μικρή, μου μάθαινε τα ονόματά τους. Ήταν το αγαπημένο μας παιχνίδι”.

Ένα βιβλίο πολυδιάστατο που μας περνάει ένα μήνυμα βαθύτατα αντιπολεμικό. Κάθε σελίδα του είναι διαποτισμένη με όλον εκείνο τον πόνο των ανθρώπων της Μέσης Ανατολής και την απεγνωσμένη επιθυμία τους για μια ήρεμη ζωή χωρίς να την σκιάζει ο ζόφος του πολέμου…

Το δράμα του εμφυλίου πολέμου του Λιβάνου ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας, μέσα από την αναδρομή στο χρονοντούλαπο της μνήμης της Άριας, η οποία αναζητά τα ίχνη μιας φιλίας στα μονοπάτια του χρόνου. Ο αναγνώστης μέσα από αυτή την ιστορική διαδρομή ταξιδεύει και ο ίδιος στα γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία των μέσων του 20ου αιώνα. Το βιβλίο αποτελεί μία πολυδαίδαλη, όσο και σπαρακτική αφήγηση σχετικά με το πως ένας πόλεμος μπορεί να επηρεάσει και τα καταστρέψει τις ζωές αθώων – απλών ανθρώπων. Τους ήρωες του βιβλίου δεν τους δοκιμάζει μόνο ο πόλεμος, αλλά και τα ανελέητα τερτίπια της πολιτικής εξουσίας και των συμφερόντων. Οι άνθρωποι όμως σύμφωνα με τη συγγραφέα δεν πρέπει ποτέ να σταματούν να ονειρεύονται, αλλά και να αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο, όσο δύσκολο και αν αποδεικνύεται πολλές φορές αυτό. Μια περιπλάνηση του μυαλού σε τόπους που ο άνθρωπος αγαπά, αγωνίζεται και ζει πραγματικά.