Ω, τι κόσμος μπαμπά! Του Λεωνίδα Εκιντζόγλου
Σύζυγοι δολοφονούν τις γυναίκες τους, ευθύς μόλις εκείνες τους θέσουν θέμα χωρισμού. Μητέρες εγκαταλείπουν ή σκοτώνουνε τα βρέφη τους. Πατέρες βιάζουν τα ανήλικα παιδιά τους. Ευυπόληπτοι πολίτες εμπορεύονται παιδοπορνογραφικό υλικό στο διαδίκτυο. Ιερείς ψεκάζουν με βιτριόλι ιερείς.
Αστυνομικοί πουλάνε προστασία σε μαγαζιά. Φοιτητές γκρεμίζουν βιβλιοθήκες. Πολιτικοί εμπλέκονται σε τροχαία και μετά καλύπτονται πίσω από ειδικούς νόμους ασυλίας. Γιατροί τα παίρνουν από φαρμακοβιομηχανίες. Οδηγοί παίζουνε γροθιές για απλές προσπεράσεις. Αγρότες αλληλοπυροβολούνται για κτηματικές διαφορές. Νεαρά παιδιά σαλτάρουν από ταράτσες…… Πράγματα καθημερινά που δεν συμβαίνουν πλέον ‘κάπου αλλού’ -όπως συνέβαιναν έως τώρα- παρά έχουν διεισδύσει μέσα στην καθημερινότητα του καθενός μας.
Είναι μήπως όλα αυτά δείγματα μιας υγιούς και συναρμοσμένης κοινωνίας? Δείχνουν μήπως όλα αυτά έναν λαό που στέκεται στιβαρά στα πόδια του και βάζει εχέγγυα για ένα καλύτερο μέλλον? Όχι βέβαια. Ζούμε μέσα σε μια κοινωνία βαθύτατα άρρωστη διεφθαρμένη και πληγωμένη.
Μια κοινωνία που εδώ και πολύ καιρό έχει χάσει τον βηματισμό της και κινείται από μια απλή κεκτημένη ταχύτητα. Οι πάντες βγαίνουν από τις κατοικίες τους με τα νεύρα τσιτωμένα, έτοιμοι να εμπλακούν σε κάθε είδους καυγά με την παραμικρή αφορμή. Μιλούν με χυδαιότητες, συμπεριφέρονται επιθετικά έως ανοικτά εχθρικά, αδιαφορούν για τις ανάγκες και τον πόνο των άλλων, κοιτάζουν αυστηρά τα προσωπικά τους συμφέροντα, σπρώχνουν, υπερπηδούν σειρές, χλευάζουν, εκμεταλλεύονται, ξεγελούν κι εξαπατούν, και κάνουν το παν να υποβαθμίσουν, να μειώσουν ακόμη και να ποδοπατήσουν τους άλλους προκειμένου να κερδίσουν κάποιο, στοιχειώδες έστω, πλεονέκτημα για τους εαυτούς τους.
Αυτή είναι μια κοινωνία που έπαψε να είναι κοινωνία, που έχασε τον συνεκτικό ιστό ανάμεσα στα μέλη της, που δεν εμφορείται πλέον από κοινούς σκοπούς, ιδανικά , αξίες και κανόνες. Αυτή είναι μια μη-κοινωνία, ένα απλό συνάθροισμα ανθρώπων που ΕΤΥΧΕ να βρίσκονται στο ίδιο τόπο την ίδια εποχή… Ζούμε πλέον σε έναν κόσμο όπου κάθε μέρα που περνάει εφευρίσκουμε περισσότερα πράγματα να μας χωρίζουν παρά να μας ενώνουν. Επινοούμε περισσότερες ευκαιρίες για αψιμαχίες και καυγαδίσματα και εξάρσεις παθών.
Και επειδή δεν μας φτάνει ο φυσικός κόσμος να χωρέσει όλο αυτό το όξος, την πίκρα, την χολή και το μίσος που θέλουμε -και έχουμε ανάγκη- να εκφράζουμε, έχουμε χτίσει και έναν παράλληλο, ιδεατό, ηλεκτρονικό κόσμο, να συνεχίζουμε τις συγκρούσεις μας εκεί πέρα: Τα λεγόμενα κοινωνικά δίκτυα του internet.
Για τα οποία, οι περισσότερες από τις μελέτες, δείχνουν πως χρησιμοποιούνται πιο πολύ σαν πεδία μαχών, παρά σαν αγορές έκφρασης ενός εποικοδομητικού δημόσιου λόγου… Που θα πάει αυτή η κατάσταση ουδείς γνωρίζει, αλλά υπάρχει ωστόσο μια ενδεικτική σταθερά: Κάθε φορά που μια συνθήκη στραβώνει κι εξωθεί μια ολόκληρη κοινωνία προς έναν στραβό δρόμο, συνήθως το πάει μέχρι τέρμα.
Μέχρι να αγγίξει τα όρια της . Και μετά επέρχεται αυτό -που οι οικονομολόγοι στον δικό τους χώρο συνήθιζαν να αποκαλούν ‘δημιουργική καταστροφή’- και ακολουθείται από ένα νέο ξεκίνημα, με όλα τα κοντέρ πια μηδενισμένα.