Ταξίδι στο παρελθόν

Στο ισόγειο του μουσείου παρουσιάζεται το παραδοσιακό γλέντι μετά τον γάμο του γιού της οικογένειας με μια κοπέλα έπειτα από προξενιό. Η ορχήστρα με χάλκινα παίζει μουσική και όλοι οι συγγενείς γλεντούν και συγχαίρουν το ζευγάρι. Δίπλα είναι το δωμάτιο με την προίκα, ενώ στο υπόγειο το μαγειρείο μαζί με την εστία φωτιάς και το κουζινάκι, όπου η κυρία Γιαννούλα πίνει καφέ με συγχωριανές της που -όπως συνηθιζόταν τότε- σχολίαζαν τα «δρώμενα» στο χωριό.

Η γιαγιά Ευαγγελία παραδίπλα πλάθει χυλοπίτες ενώ το κελάρι είναι γεμάτο με τα τρόφιμα του χειμώνα, καθώς και βαρέλια με κρασί και τσίπουρο. Στο ζυμωτάρι οι γυναίκες ζυμώνουν για να πλάσουν ψωμιά, για να τα ψήσουν στη συνέχεια στον παραδοσιακό φούρνο. Οι άντρες ασχολούνται -μεταξύ άλλων- με τον μούστο και την παραγωγή τσίπουρου στα ρακοκάζανα.

Στον επάνω όροφο παρουσιάζονται το νυφικό δωμάτιο, ο καλός οντάς όπου η οικογένεια υποδέχεται επισκέπτες και δίπλα το δωμάτιο των παππούδων που φροντίζουν τα εγγόνια, καθώς και το δωμάτιο του αργαλειού. Δίπλα, με μία ωραία και τρυφερή σκηνή της καθημερινότητας, η μητέρα φασκιώνει το μωρό και ο φύλακας άγγελος του σπιτιού, βρίσκεται δίπλα τους.

Παράλληλα στην πίσω αυλή, έχει διαμορφωθεί η πλατεία ενός προπολεμικού χωριού, με τα παλιά μαγαζιά και τους επαγγελματίες. Το κουρείο με τον κουρέα του, το τσαγκαράδικο με τον τσαγκάρη, το καροποιείο με τον καροποιό, τον ψαρά με τα δίχτυα του, το περίπτερο κ.ά.

Τελικά το όνειρό τους τους αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά στις αρχές της δεκαετίας του 2000, με την κατασκευή του σημερινού μουσείου σύμφωνα με σχέδια που οι ίδιοι κατέληξαν με κάθε λεπτομέρεια. Το έργο χρηματοδοτήθηκε από το πρόγραμμα Leader και τα επίσημα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν το 2009. «Χρειάστηκαν σχεδόν 26 χρόνια συγκέντρωσης υλικού, προετοιμασίας, σκέψης, αγωνίας αλλά και πολύ αγάπης» τονίζει ο κ.Παναγιωτίδης, ξεναγώντας μας στους χώρους του μουσείου που διάχυτη είναι η αίσθηση πως στήθηκε με πολύ αγάπη από τους ιδιοκτήτες του.