H γουνοποιητική Καστοριά του χθες καταβρόχθιζε τα παιδιά της, η άνεργη Καστοριά του σήμερα τα αποδιώχνει.
- Η διατάραξη της δημογραφικής ισορροπίας της Καστοριάς, δεν είναι ένα πρόβλημα που οι αρχές διαθέτουν ακόμη περιθώρια να παίρνουν ελαφριά.
- • Σε ορισμένο βάθος χρόνου που κατά πάσα εκτίμηση δεν θα υπερβαίνει αυτό της μιας γενιάς, η δημογραφική πυραμίδα των ηλικιών θα αρχίσει να μοιάζει περισσότερο με κάτι σαν κλεψύδρα, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για την περεταίρω οικονομική και κοινωνική εξέλιξη της περιοχής.
- Γιατί αν η γουνοποιητική Καστοριά του χθες καταβρόχθιζε τα παιδιά της, η άνεργη Καστοριά του σήμερα τα αποδιώχνει.
- Ολο και λιγότεροι είναι οι νέοι και οι νέες που επιλέγουν να παραμείνουν στα πάτρια εδάφη μετά την αποφοίτηση τους από το Λύκειο. Γιατί, τι αλήθεια μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος 20-25 ετών σε αυτή την πόλη και σε αυτόν τον νομό? Με τι να ασχοληθεί, που να δουλέψει ποια πόρτα γραφείου και επιχείρησης να χτυπήσει και να αναζητήσει δουλειά? Πως μπορεί ένας νέος -ή ακόμη κι ένας μεσήλικας- σε αυτόν τον τόπο να βγάλει τα προς το ζην, να εξασφαλίσει ένα αξιοπρεπές μεροκάματο που θα του επιτρέψει μια στοιχειώδη ασφάλεια, μια πεποίθηση ότι θα είναι ικανός να στήσει οικογένεια , να φτιάξει ένα σπιτικό, να αναθρέψει με την σειρά του και αυτός μια καινούργια γενιά ανθρώπων?
- Ολοι αντιλαμβάνονται ότι ζούμε πια μέσα σε ένα τεράστιο οικονομικό τέλμα.
- Σε μια οικονομική κινούμενο άμμο που καταπίνει τα πάντα και δεν αφήνει αλώβητο κανένα σταθερό θεμέλιο για μια μελλοντική ευφορία και ευδοκίμηση.
- Η γουνοποιία έχει πλέον οριστικά κι αμετάκλητα αφανιστεί, έστω κι αν ορισμένοι ρομαντικοί, εξακολουθούν να στηρίζουν κάποιες ελπίδες πάνω της.
- Τοπική βιομηχανία δεν υφίσταται, δεν δημιουργήθηκε ποτέ, αφού δεν σκέφτηκε –βλέπετε- ποτέ κανείς να τυποποιήσει στα μέρη αυτά κάτι τι διαφορετικό από τρίχες.
- Ο αγροτικός τομέας, κατά 80%, έχει κι αυτός δραστικά ξεθεμελιωθεί από τα κόστη παραγωγής τα οποία υπερβαίνουν κατά πολύ τα κέρδη, τα υπαρκτά ή και τα αναμενόμενα. Οι όσοι αγρότες έχουν απομείνει, δουλεύουνε του σκοτωμού από το πρωί ίσαμε το βράδυ, μόνο και μόνο για να διαπιστώσουνε στο τέλος της χρονιάς ότι το ταμείον είναι μείον και πως, αργά μα σταθερά, χρονιά-χρονιά χάνουν -αντί να κερδίζουν- όλο και περισσότερα.
- Το όποιο αναιμικό εμπορικό κύκλωμα της πόλης είναι κουρδισμένο να πηγαίνει με τα ρολόγια των δημοσίων υπαλλήλων. Στηρίζεται σχεδόν ολοκληρωτικά επάνω τους.
- Οι ντόπιες εμπορικές επιχειρήσεις έχουν μείνει στα μεταπολεμικά εμπορικά πρότυπα συναλλαγών με το χαμόγελο, την συμπόνια, τον πελάτη/φίλο, με το τεφτέρι και με τις δόσεις. Κρατούν χαντακωμένα στα συρτάρια τους τα POS και κάνουνε ευρεία χρήση μετρητών. Εχουν καναγκιορίσια κουφώματα και βιτρίνες, καναγκιορίσια εμπορεύματα, καναγκιορίσια μόδα, καναγκιορίσιους υπαλλήλους και καναγκιορίσιους πελάτες. Δέχονται δραματικές επιθέσεις από τις απευθείας συναλλαγές του internet, από τα αλλαχού shopping travel των διαφόρων ανεγκέφαλων συλλόγων της πόλης, από τα καρτέλ και τις σύγχρονες μεγάλες επιχειρήσεις, από τα ντόπια παραρτήματα των πολυεθνικών με τις αχτύπητες πολιτικές discount και με τις αλλεπάλληλες καταιγιστικές εκπτώσεις.
- Οι καστοριανές επιχειρήσεις τίθενται πρακτικά εκτός συναγωνισμού με το ‘καλημέρα σας’, αδυνατώντας να συνομολογήσουν να συνασπιστούν και να αντιδράσουν στο παραμικρό
Βλέποντας έναν τέτοιον οικονομικό πίνακα μπροστά του λοιπόν ο κάθε νέος, αντιλαμβάνεται πως η φυγή αποτελεί μονόδρομο γι αυτόν.
- Η θα μείνει εδώ και θα ψευτοσυντηρείται με την όποια σύνταξη των παππούδων ή με τα «στη χάση και στη φέξη» μεροκάματα των γονιών του ή θα κάνει τα μπογαλάκια του για άλλες πολιτείες.
- Κι έτσι φτάνουμε όλοι μας στο σημείο να ζούμε πια σε μια πόλη βρεφών και γερόντων. Σε μια πόλη με άδεια μαγαζιά και βιτρίνες, με άδειους δρόμους, άδεια διαμερίσματα, ερειπωμένα κτήρια, καταρρέοντα αρχοντικά εκείνης της πάλε ποτέ ακμάζουσας εποχής και με μια κυκλοφορία αρκούδων στους δρόμους μας μετά τα δειλινά.
- • Αν δεν κάνουμε κάτι σωστό και ταχύ, μας βλέπω να χάνουμε οριστικά το παιχνίδι.
- Κι η μόνη μας παρηγοριά από κει και ύστερα θα είναι το τούνελ της Κλεισούρας όπου θα συναντιόμαστε με τους εξίσου φτωχοποιημένους γείτονες μας Πτολεμαδιώτες και θα κλαίμε αντάμα την κακή τη μοίρα και το ριζικό μας…
(του Λ. Εκιντζόγλου)