Για ένα πράγμα που επ’ ουδενί δεν πρέπει να έχουμε παράπονο είναι για την πληθώρα των ανθρώπων που θέλουν να ασχοληθούν με τα κοινά, να μπούνε μπροστά και να καθοδηγήσουν τον καθένα από εμάς και ολόκληρη την κοινωνία σε μια οδό ανάτασης επιτυχίας και ευτυχίας.
Οχι δεν είναι φιλόσοφοι αυτοί οι άνθρωποι. Είναι υποψήφιοι δήμαρχοι.
Το θέμα είναι ότι όσο περισσότεροι από αυτούς κατεβαίνουν στον πολιτικό στίβο τόσο αυξάνεται και ο αριθμός των παραστατών τους. Των υποψήφιων για συμπλήρωση των πρόσθετων διοικητικών θέσεων των επιπρόσθετων δηλαδή πόστων που θα πρέπει να συμπληρωθούν προκειμένου να προκύψει ένα ολοκληρωμένο διοικητικό σχήμα.
Ο κάθε υποψήφιος δήμαρχο της Καστοριάς χρειάζεται ούτε λίγο, ούτε πολύ, να πλαισιωθεί από μία ομάδα 100 περίπου συνυποψηφίων. Συμβούλων, παρέδρων και δε συμμαζεύεται… Οπότε κατά πως πάει μέχρι στιγμής το πράγμα κι εφ’ όσον για τον Δήμο Καστοριάς κατέβουν τελικά και οι επτά που προαλείφονται για τον θώκο, θα πρέπει μαζί τους να κατέλθουν στην πολιτική κονίστρα και άλλα 700 άτομα.
Τι σημαίνει αυτό? Σημαίνει πως άν δεχθούμε ως μία αναφορική σταθερά τον αριθμό των ψηφισάντων στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές, ο οποίος ανήλθε στα 14.500 άτομα, τότε και σε αυτές τις εκλογές σε κάθε είκοσι δημότες θα εμπεριέχεται και ένας ανθυποψήφιος.
Σε κάθε δυο οικογένειες θα εμφυλλοχωρεί ένας μελλοντικός σωτήρας της πόλης. Κι έτσι, όλοι αυτοί οι δήθεν αξιακοί τύποι οι οποίοι, προς το παρόν, σηκώνουν ψηλά τους τόνους στα κοινωνικά δίκτυα, φωνάζουν υπέρ βωμών και εστιών και διαρρυγνύουν τα ιμάτια τους, ισχυριζόμενοι πως θα ψηφίσουν μόνον βάσει αυστηρότατων επιλογών τον καλύτερο, εκείνον που θα τους γυαλίσει ως ένα πραγματικά αξιόλογο άτομο, είναι εξαιρετικά αμφίβολο πως θα καταφέρουν να τηρήσουν έως τέλους την απόφαση τους.
Αφού θέλοντας και μη θα δεχθούν αφόρητες πιέσεις από την πλευρά του κάθε υποψήφιου ξαδέλφου τους, της κάθε υποψήφιας κουμπάρας, συνυφάδας, μπατζανάκη, γείτονα και φίλου σε τελική ανάλυση
Πως? δεν θα ψηφίσεις εμένα? Εμένα ρε που έκανα τα μύρια τόσα για πάρτη σου? Και ποιόν δηλαδής θα πα να ψηφίσεις? Αντε πάτα πόδι αν τολμάς και πες τους όχι…. Πάνε λοιπόν οι αξίες, πάνε οι σταθερές, πάνε και τα όνειρα.
Οποιος και αν είναι ο κολλητός, αξίζει-δεν αξίζει, έχει μυαλό- δεν έχει, την ψήφο σου μια φορά θα την τσιμπήσει λόγω υποχρέωσης, λόγω συγγένειας και συναγελασμού.
Γίνεται χωριό έτσι? Μωρέ χωριό δεν ξέρω αν γίνεται αλλά Δήμος μια φορά οπωσδήποτε θα γίνει. Θα ξαναγίνει.