Μάθε παιδί μου γράμματα

Κι ας είν’ και του Δραγάτη.

Να ιστορεύεις, να μελετάς.

Μάθε και συ πια να μετράς,

μην ζεις στην αυταπάτη.

Θέλαν να ξέρουν λίγα γράμματα οι χωριανοί, δεν άντεχαν να τους κλέβουν στα κεραμαριά, στους μύλους και στο γαλομέτρημα. Θέλαν να μάθουν απλά γράμματα, του μυλωνά, του βοσκού, του κεραμάρη. Μερικοί προόδευαν και μαθαίναν γράμματα της Εκκλησίας και αργότερα στα χρόνια των πατεράδων μου γράμματα του Υπουργείου.

Στο κέντρο του χωριού, στην πλατεία ήταν το 2/θέσιο Δημοτικό Σχολείο και δίπλα το Νηπιαγωγείο. Στα χρόνια των πατεράδων μου αριθμούσε πάνω από 50 μαθητές. Δεν θυμάται κανείς από τους γερόντους, πότε κτίστηκε το Σχολείο. Είχε δύο αίθουσες διδασκαλίας, γραφείο Δασκάλων και υπόγειο όπου έβαζαν τα ξύλα και διάφορα άλλα υλικά.

Κατά τους χειμερινούς μήνες όλοι οι μαθητές κουβαλούσαν από ένα καυσόξυλο για την σόμπα. Οι επιμελητές φρόντιζαν για το άναμμα της σόμπας, το κτύπημα του κουδουνιού και γενικά για την τάξη του Σχολείου.

Ήταν το έτος 1938, όταν ο τότε επιθεωρητής Νεστορίου, στη δικαιοδοσία του οποίου ήταν το Σχολείο, ήρθε να κάνει έλεγχο. Δάσκαλοι ο Σωτήρης Σακελάρης και η προοδευτική για τις ιδέες της Δασκάλα Φανή Παπαβραμίδου από την Ραψάνη. Ο Επιθεωρητής διαπίστωσε, μετά από πολλές ερωτήσεις στα παιδιά, ότι το Σχολείο είχε σημαντική πρόοδο και ότι γινόταν σοβαρή δουλειά. Ο Σακελάρης, σαν Διευθυντής του Σχολείου, βραβεύτηκε. Αναφέρεται το γεγονός αυτό, γιατί άλλαξε η νοοτροπία των παιδιών αλλά και των κατοίκων, προς το καλό του χωριού.

Τότε οι δάσκαλοι υποχρέωναν τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, να κουρεύουν τα μαλλιά τους, ώστε να μπορούν εύκολα να απαλλαγούν από τις ψείρες. Στα διαλείμματα βούιζε η πλατεία του χωριού από τις παιδικές φωνές. Οι θαμώνες του διπλανού καφενείου ενοχλούνταν, γιατί έπεφταν οι επιδόσεις της «ξερής», που ήταν το πιο συνηθισμένο παιγνίδι με τα τραπουλόχαρτα.

Πίσω από το σχολείο ήταν το εργαστήρι του Κοκκινόπουλου Ανδρέα, που ήταν μόνιμα ανοιχτό. Ο Ανδρέας γνώριζε καλά την τέχνη του Σιδερά. Κατασκεύαζε γεωργικά εργαλεία για τους συντοπίτες του, αλλά και για τους κατοίκους των γειτονικών χωριών. Ήταν επίσης καλός μουσικός ο Ανδρέας. Στις γιορτές στα πανηγύρια και στους γάμους, ο μεγάλος αυτός δεξιοτέχνης του κλαρίνου σκορπούσε το κέφι. Ήταν μαυριδερός από γεννησιμιού του, αλλά γινόταν πιο μαύρος από τα αναμμένα ξυλοκάρβουνα, τα οποία έκαιγαν τόσο το δέρμα του, όσο και το άψυχο σίδερο, που έπαιρνε μορφή στο αμόνι του. Ο Ανδρέας ήταν στόχος πολλές φορές των μικρών μαθητών, που ήθελαν να παίξουν μαζί του. Αλλά και αυτός αγαπούσε τα παιδιά. Έπαιρνε το κλαρίνο και τους έπαιζε όποιο τραγούδι θέλανε. Έτσι οι μικροί μαθητές, ο Αντρέας, ο μπακάλης, οι καφετζήδες ήταν οι μόνιμοι κάτοικοι της μικρής πλατείας, που ήταν η ζωντάνια του χωριού.

Το Σχολείο αυτό κάηκε στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής από τα στρατεύματα του άξονα. Κτίστηκε καινούργιο Σχολείο το 1953 στα αλώνια του χωριού, κοντά στην Εκκλησία. Δεσπόζουσα η θέση του νέου Σχολείου, αλλά λίγα τα χρόνια λειτουργίας του. Το 1966, όταν εγώ τελείωσα το δημοτικό, έπαψε να λειτουργεί και οι οικογένειες των μαθητών αναγκάστηκαν να εγκατασταθούν στα αστικά κέντρα του Νομού.

Σήμερα αυτό το νέο Σχολείο δόθηκε στον Πολιτιστικό Σύλλογο Πετροπουλακίου για καλύτερη αξιοποίησή του. Πρόθεση όλων των μελών του Συλλόγου είναι να γίνει ξενώνας, για να βρίσκουν κατάλυμα, όσοι θέλουν να περάσουν μια βραδιά στο χωριό μας, που σημειωτέον έχει πολύ καλό και ξερό κλίμα.

Στην αυλή του Σχολείου υπάρχει η προτομή του μεγάλου αγωνιστή του Μακεδονικού Αγώνα, Παναγιώτη Πετροπουλάκη, ο οποίος έπεσε μαχόμενος για την απελευθέρωση της Μακεδονίας το έτος 1912. Η καταγωγή του ήταν από το Γύθειο της Πελοποννήσου. Το χωριό σε ένδειξη ευγνωμοσύνης ονομάστηκε ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΑΚΙ. Έστησε την προτομή του στην αυλή του Σχολείου και τιμά τον ήρωά του κάθε χρόνο με τις γιορταστικές εκδηλώσεις που γίνονται προς τιμήν του.

Μεγάλη ήταν η προσφορά των δασκάλων, που πέρασαν από το χωριό. Θεωρώ υποχρέωση να αναφέρω αυτούς που μόρφωσαν τα παιδιά μας τα νεώτερα χρόνια.

1. Δοξόπουλος, αγνώστων λοιπών στοιχείων.

2. Παπαστεργίου Στέργιος από Φλώρινα.

3. Σεραφείμ, αγνώστων λοιπών στοιχείων.

4. Καρκαβέτση Αλάνη, Νηπιαγωγός.

5. Μπακαΐμης Σωτήριος από Δαμασκηνιά.

6. Σακελαρίου Σωτήρης από Άργος Ορεστικό.

7. Αραβαντινού Φανή από Πάτρα.

8. Παπαβραμίδου Φανή από Ραψάνη.

9. Μυλωνά Τριανταφυλλιά από Αργος Ορεστικό.

10. Παπαγεωργίου Νικόλαος από Λαγκαδά.

11. Αδαμόπουλος Ανδρέας από Βράχο.

12. Μαλής Γαβριήλ από Φλώρινα.

13. Δασκαλάκης Δημήτριος από Ηράκλειο Κρήτης

14. Τριανταφυλλίδης πελοπίδας από Φλώρινα.

15. Κυριαζής Σωτήριος από Χιλιόδεντρο.

Εδώ θα αναφέρω και μερικά παιδιά των τελευταίων χρόνων, που σπούδασαν και ήταν μαθητές των προαναφερθέντων δασκάλων του Σχολείου μας.

1. Σιδηρόπουλος Γεώργιος του Λεωνίδα, Γεωπόνος

2. Μηλιόπουλος Παύλος του Αντωνίου, Μαθηματικός

3. Σιδηρόπουλος Αντώνιος του Λεωνίδα, Μαθηματικός

4. Σιδηρόπουλος Αναστάσιος του Λεωνίδα, Δάσκαλος

5. Σταυρόπουλος Ευθύμιος του Ευαγγέλου, Οικονομολόγος

6. Κυριαζής Χρήστος του Νικολάου, Δάσκαλος

7. Θωμοπουλος Πασχάλης του Αχιλλέα Ηλεκτρολόγος Μηχανολόγος

8. Μηνόπουλος Πασχάλης του Ιωάννη Ηλεκτρονικός-Ραδιοφωνίας-Τηλεόρασης .

1. Ο Δάσκαλος Μπακαΐμης με τους μαθητές του.

2. Έτος 1956 ο Δάσκαλος Μαλής με τους μαθητές του.

3. Δασκαλάκης με τους μαθητές του.