Η γιορτή της Αποκριάς ήταν ευκαιρία, για να εκδηλώσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα οι Πετροπουλακιώτες, αλλά και να συνεχίσουν τα έθιμα, που κληρονόμησαν από τους παππούδες τους.

Οι νέοι πριν από πολλές μέρες κουβαλούσαν κέδρα, διάφορα κλαδιά και ξύλα, για να φτιάξουν τις «ΜΠΟΥΜΠΟΥΝΕΣ», στο ψηλότερο μέρος του χωριού, συνήθως δίπλα από την Εκκλησία του Αϊ-Νικόλα. Ήταν μεγάλες σε όγκο, ώστε να καίγονται αρκετή ώρα, αλλά και να φαίνονται οι φλόγες της φωτιάς από τα γύρω χωριά.

Το Σάββατο της Αποκριάς ήταν η γιορτή των ψυχών. Οι γυναίκες φορτωμένες τις μαλάθες τους ξεκινούσαν για την Εκκλησία με το χτύπημα της καμπάνας. Μέσα στις ξύλινες μαλάθες είχαν τις «Λειτουργιές», τα φρούτα, ένα μεγάλο πιάτο με βρασμένο καλαμπόκι (Όλα τα Ψυχοσάββατα είχαν βρασμένο στάρι, μόνο το Σάββατο της Αποκριάς είχαν βρασμένο καλαμπόκι) στολισμένο με διάφορα ζαχαρωτά και λουλούδια. Τοποθετούσαν τις μαλάθες μπροστά στο Τέμπλο της Εκκλησίας και έριχναν το καλαμπόκι σε μια μεγάλη μαλάθα. Η Εκκλησάρισσα «Νταμαβίτσα » ανακάτευε το καλαμπόκι και στο τέλος του Εσπερινού, μοίραζαν οι γυναίκες μεταξύ τους αυτά που κουβαλήσανε και έπαιρναν απαραίτητα καλαμπόκι από τη μεγάλη μαλάθα. Οι νέες παίρναν καλαμπόκι και το τοποθετούσαν στο μαξιλάρι, ώστε να ονειρευτούν το παλικάρι, που θα παντρευόντουσαν.

Την Κυριακή της Αποκριάς οι νονές βάφαν αυγά με φύλλα από κρεμμύδια, για να τα δώσουν στα βαφτιστήρια τους μαζί με τις ευχές.

Το βράδυ της Κυριακής όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στις «ΜΠΟΥΜΠΟΥΝΕΣ», στο ψηλότερο μέρος του χωριού, όπου συγκεντρώνονταν για να ανάψουν τις φωτιές. Πρώτοι ανάβανε τις φωτιές οι κάτοικοι των Κρύων Νερών και μετά ακολουθούσανε και οι άλλοι. Στο χορό μπαίναμε και εμείς. Τεράστιες φλόγες ξεχύνονταν προς τον ουρανό και ένας χορός στήνονταν γύρω από την φωτιά από μικρούς και μεγάλους τραγουδώντας:

Αποκρέβουν το τυρί

Το τυρί και το πιπέρι

…………………….

Έτσι θα άρχιζε η μεγάλη νηστεία των χωριανών, για να υποδεχθούν την μεγάλη γιορτή της χριστιανοσύνης, το Πάσχα.

Όταν πέφταν οι φλόγες, άρχιζε μια άλλη συνήθεια, να πηδούν τις φωτιές. Οι νέοι λέγαν ότι παίρνουν δύναμη και οι μεγάλοι ξεφορτώνονται τις αρρώστιες τους. Κάποτε ένας Μηνόπουλος πηδώντας τη φωτιά του έφυγε το παπούτσι και πάτησε στ’ αναμμένα κάρβουνα. Καταλαβαίνετε τι έγινε. Έκτοτε περιορίστηκε αυτό το έθιμο γιατί είχε κινδύνους και μόνο οι τολμηροί δοκίμαζαν και αυτοί ήταν λίγοι.

Ένας νεαρός, όπως λένε, ο Βαγγέλης ο Σταυρόπουλος, που είχε το σπίτι του κοντά στα αλώνια, όπου άναβαν τις φωτιές ήταν πολύ ζωηρός. Όταν φεύγανε όλοι από τις φωτιές, αυτός γύριζε πίσω και μόνος του κορόϊδευε τη φωτιά, πηδώντας και βρίζοντας.

– Τα δικά μου παπούτσια δεν λύνονται μικρή μου ρουφιάνα. Αν μπορείς κάψε με.

Έτσι αφού συνέχιζε κατά παράδοξο τρόπο το έθιμο του χωριού, επέστρεφε καμαρωτός στο σπίτι του.

Μεγάλα τραπέζια στήνονταν στα σπιτικά την νύχτα της Κυριακής. Οι νοικοκυρές ετοίμαζαν το τραπέζι. Βγαίνανε οι νέοι με τα όπλα και πυροβολούσαν τρεις φορές στον αέρα, για να φύγουν όλα τα κακά.

Όταν τις καρδιές των ανθρώπων βάραιναν τα μίση με τους συγχωριανούς τους, έπρεπε το βράδυ της Αποκριάς να ξελαφρώσουν. Δεν νοούνταν να στρωθεί τραπέζι το βράδυ της Αποκριάς και να μισούνται οι χωριανοί. Έπρεπε να μιλήσουν και να συγχωρεθούν. Οι καυγάδες ήταν κυρίως για τα χωράφια και τα ζώα. Τον ρόλο του μεσολαβητή για τη λύση των παρεξηγήσεων είχε ο Πρόεδρος και ο Αγροφύλακας. Έτσι όσες παρεξηγήσεις δεν λύνονταν μέχρι την Αποκριά, ο χορός στις αναμμένες «ΜΠΟΥΜΠΟΥΝΕΣ» ήταν ευκαιρία. Μετά την φωτιά όλοι ήταν αγαπημένοι και πορεύονταν για την μεγάλη γιορτή της χριστιανοσύνης, το Πάσχα.

Νταμαβίτσα: η υπεύθυνη για το άναμμα των καντηλιών της εκκλησίας.

Τα κορίτσια του χωριού ντυμένα με τις παραδοσιακές στολές

Aπο αριστερα: Νασκοπούλου Θεοδωρα , Σιδηροπουλου Ειρηνη , Κοκκινοπούλου Ελευθερια, δεν γνωρίζω το μικρό κοριτσακι .