– Καταστάσεις όπως αυτές που διαδραματίστηκαν έξω από το ξενοδοχείο ‘Αιολίς’ σίγουρα δεν είναι ευχάριστες σε κανέναν.
Συνιστούν κατ’ αρχάς μια μείζονα τραυματική εμπειρία για τον πρώην ιδιοκτήτη που βιώνει μία αναγκαστική έξωση. Είναι εξαιρετικά προβληματικές ως προς την διαχείριση τους για τα όργανα του κράτους που εκτελούν την έξωση. Δημιουργούν ένα πολύ άσχημο κοινωνικό προφίλ στον επόμενο ιδιοκτήτη –όποιος κι αν είναι αυτός- που πολύ δύσκολα θα γίνει κοινωνικά εξαργυρώσιμο.
Και τέλος, φοβίζουν τον κόσμο που παρακολουθεί, μιας κι ενδόμυχα, θέλει δεν θέλει, αναλογίζεται την τροπή που μπορούν αιφνιδίως να λάβουν τα ανθρώπινα πράγματα και να έρθει μια μέρα η σειρά του… Ουσιαστικά τις εξώσεις κανείς δεν θέλει κανείς δεν τις επιζητά, αλλά παρ’ όλα αυτά συνιστούν ένα αναπόφευκτο -όσο και σκοτεινό- μέρος του καπιταλιστικού συστήματος.
Το οποίο ένας λαός που εντρυφεί μέσα σε έναν χρονίζοντα προστατευτισμό σίγουρα δεν του έρχεται διόλου εύκολο να αποδεχθεί. Η λύση αυτού του προβλήματος κάθε άλλο παρά οι συνεχείς του αναβολές και οι εις το μέλλον μεταθέσεις είναι. Οι πολιτικοί, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να δείχνονται καλοί, συνιστούν ‘πάγωμα’ των πλειστηριασμών, πλην όμως ένα πάγωμα ΔΕΝ ΣΥΝΙΣΤΑ ΛΥΣΗ. Το πάγωμα είναι σαν να κλωτσάς το τενεκεδάκι να πάει λίγο παρακάτω. Ε και? Ποιο είναι το πραγματικό ζητούμενο? Το ‘απελθέτω απ’ εμού το ποτήριο τούτο’ ή μια γενναιόφρονα αποδοχή της πραγματικότητας?
Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το έχει σίγουρα στην πολιτεία, η οποία ποτέ δεν έπραξε -και σθεναρά αρνείται να πράξει- τα δέοντα
. Πρώτον καμία ελληνική κυβέρνηση δεν απεκδύθηκε ποτέ τον ρόλο του ‘μπαμπακούλη’ και δεν παραδέχθηκε ενώπιον των πολιτών της ότι έτσι παίζεται το παιχνίδι.
Ότι αυτός είναι ο καπιταλισμός μέσα στον οποίο ζούμε όλοι. Και είμαστε σε θέση να το αντιληφθούμε αυτό μιας κι όλοι παίξαμε ‘φιδάκι΄ όταν ήμασταν μικροί. Προχωράς- προχωράς αλλά όταν σούρχεται μια κακή ζαριά πας καλιά σου. Σε χλαπακιάζει το φιδάκι και γλιστράς πολλά τετράγωνα παραπίσω, εκεί που τελειώνει η ουρά του. Δεν ζούμε σε έναν όμορφο, δίκαιο και ασφαλή κόσμο. Δεν απλώνεται τριγύρω μας ένας κόσμος αγγέλων. Οποιος θέλει να παρουσιάζει μια τέτοια εκδοχή, σίγουρα δεν είναι στα καλά του και σίγουρα παρασύρει κι άλλους… Μια συνετή πολιτεία οφείλει να εκπαιδεύσει εξ αρχής -από τα μικράτα τους- τους πολίτες της στην λογική και στην πρακτική των δανειακών συμβάσεων.
Να σταματήσουν οι ελληνόπαιδες να πιστεύουν ότι το σπίτι , η επιχείρηση το αυτοκίνητο, οι υπηρεσίες που αγοράζουν με δανεικά λεφτά τους ανήκουν ΠΡΙΝ ολοκληρώσουν την αποπληρωμή τους. Να μάθουν να διαβάζουν τα ψιλά γράμματα των συμβολαίων και να αναγνωρίζουν το μέτρο των δικαιωμάτων και των καθηκόντων τους.
Δεύτερον, η πολιτεία θα πρέπει να ορίσει συγκεκριμένους κανόνες συνδιαλλαγής, όταν και εφόσον τα πράγματα εξελιχθούν άσχημα.
Δεν μπορεί ένας δανειολήπτης που μερικές φορές ατυχεί από απρόβλεπτες και εξωγενείς αιτίες να εξομοιώνεται με έναν στρατηγικό αρνητή αποπληρωμής
Τρίτον, θα πρέπει να μπει επιτέλους ένα χαλινάρι στην τραπεζική υπεροπλία και υπεροψία. Όταν το πράγμα στραβώσει και προκύψει η ανάγκη ενός συμβιβασμού, μιας επέκτασης και μιας μείωσης των δόσεων, η τράπεζα δεν μπορεί να διαθέτει εξαρχής ένα απεριόριστο κι αναιτιολόγητο δικαίωμα άρνησης…
Τέταρτον θα πρέπει να καταστήσει αντιληπτό στους δανειολήπτες πως δεν εξομοιούνται σε καμία περίπτωση με τους κύκλους των funds που από κάποια στιγμή και μετά έρχονται και αγοράζουν τα κόκκινα δάνεια. Τα funds αγοράζουν φθηνά γιατί αγοράζουν σούμα. Παίρνουν δικαιώματα ΜΑΖΙ με ρίσκα.
Εν γνώσει τους ότι μπορεί κάποια μέρα να εισπράξουν μπορεί και όχι. Μπορεί να κερδίσουν αλλά μπορεί και να χάσουν. Οι δανειολήπτες δεν είναι δυνατόν να ζητούν από την τράπεζα τους να αγοράσουν το υπόλοιπο των δόσεων τους στο 7 και στο 10% της αξίας του. Εκτός κι αν οι υπόλοιποι που αποπληρώνουν το 100% είναι κορόιδα…
Πέμπτον η πολιτεία και τα κόμματα θα πρέπει να σταματήσουν το πιασιάρικο εκείνο παραμύθι για ‘καλούς’ δανειολήπτες και ‘κακές’ τράπεζες, όπως επίσης και την κατά κόρον τόνωση της εσφαλμένης πεποίθησης ότι ένα ανεξόφλητο σπίτι είναι σπίτι ΜΟΥ. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όλοι θα θέλανε να συμβαίνει κάτι τέτοιο αλλά να που δεν συμβαίνει. Όχι στον καπιταλισμό τουλάχιστον και όχι στο δικαιακό σύστημα στο οποίο ζούμε! Γιατί σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε ως αποδεκτό το να πηγαίνεις να δανείζεσαι το αυτοκίνητο του γείτονα και μόλις το τρακάρεις να του το επιστρέφεις για να πληρώσει εκείνος το συνεργείο….