«Το δικό μας παιδί,η Μαρία μας πήγαινε προς την καφετέρια του τρένου όταν έγινε το κακό

Η σύγκρουση την βρήκε όρθια και ευτυχώς δεν είχε προλάβει να μπει στο δεύτερο βαγόνι..

Εκσφενδονίστηκε και χτυπήσε με ορμή σε κάποιο τοίχωμα.

Έμεινε εκεί αναίσθητη και ότι συνέβη μετά το θυμάται αποσπασματικά γιατι προφανώς συνέρχονταν και ξανά λυποθυμουσε.

Θυμάται κάποιον, μάλλον νεαρο να φωνάζει από πάνω της σε κάποιον άλλο..”Ζει,ζει,έλα δω,έλα δω”..

Θυμάται να την σηκώνουν στον αέρα,να την βγάζουν μέσα από τους καπνούς,να την ακουμπούν στο κρύο χώμα στα χωράφια και να κάθονται δίπλα της και να τις μιλούν και να της δίνουν κουράγιο

Θυμάται τις σειρήνες και τις φωνές όσων ήταν κοντά της ..”Εδώ βοήθεια,εδώ έχουμε τραυματίες”

Και τις φωνές των διασωστών “Ερχόμαστε, ερχόμαστε”

Θυμάται τέτοια πράγματα

Φωνές θυμάται..

Τις φωνές εκείνων που την έσωσαν..

Ένα μεγάλο ευχαριστώ από όλη μας την οικογένεια,στις φωνές αυτές,στους ανθρώπους εκείνους,σε αυτους τους αγγέλους-οποίοι και αν ήταν -που έσωσαν το κορίτσι μας..»