Εξομολόγηση μητέρας: Η Νάντια μας αποκαλύπτει το άσχημο περιστατικό με το κυλικείο

Η Νάντια έχει ένα κοριτσάκι που πήγαινει τετάρτη Δημοτικού και κάθε μέρα φροντίζει να της φτιάχνει τη τσάντα και να της δίνει λεφτά για το κυλικείο. Όμως μια μέρα το παιδί δεν είχε αρκετά χρήματα για να πάρει νερό. Ακολουθεί το παράπονο της.

Άκουγα να μου λένε ότι εμείς οι άνθρωποι έχουμε χάσει την ανθρωπιά μας και δεν το πίστευα μέχρι που το είδα να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου. Το περιστατικό που θα σας διηγηθώ είναι πέρα για πέρα αληθινό και συνέβη στο παιδί μου την Τρίτη που μας πέρασε.

Έχω ένα κοριτσάκι που φέτος τελείωσε την Τετάρτη Δημοτικού και θα πάει Πέμπτη. Είναι ένα πάρα πολύ καλό παιδάκι με αρχές και τρόπους από το σπίτι του, πολύ καλή μαθήτρια συνεπής και ευγενική. Ούτε άσχημα μιλάει στους άλλους ούτε αντιμιλάει στους δασκάλους της ούτε τσακώνεται με τα άλλα παιδάκια.

Όλα καλά μέχρι εδώ. Το σύστημά μου πιάνει. Είμαι πολύ ευχαριστημένη. Αλλά…
Την Τρίτη που μας πέρασε με πήρε τηλέφωνο στο σταθερό το παιδί από το σχολείο. Στην αρχή με λαχτάρησε ότι κάτι κακό συνέβη αλλά στην ερώτηση μου «Τι έγινε; Γιατί με παίρνεις τέτοια ώρα από το σχολείο;», μου απάντησε «Μαμά σε παρακαλώ έλα να με πάρεις από το σχολείο γιατί…διψάω». Αρχικά ταράχτηκα γιατί το μυαλό μου πήγε αλλού. Φαντάστηκα ότι κάτι σοβαρό είχε γίνει και δεν ήθελε να μου το πει γι’ αυτό χρησιμοποιούσε τη χαζή αυτή η δικαιολογία της δίψας. Γιατί να διψάσει στην τελική; Παγούρι με νερό είχε μαζί της, αν τελείωνε βρύσες είχε το σχολείο και στην τελική αν ήθελε πήγαινε και έπαιρνε ένα μπουκαλάκι νερό από το κυλικείο. Τι ήταν τώρα αυτό; Έλα να με πάρεις γιατί διψάω…

Επειδή από το τηλέφωνο δεν υπήρχε περίπτωση να βγάλω άκρη αποφάσισα να πάω μέχρι το σχολείο να δω τι γίνεται. Βρήκα το παιδί να με περιμένει καθισμένο σε ένα πεζούλι στο προαύλιο καταϊδρωμένο και νευρικό. Τι ήταν πάλι αυτό; Το πλησίασα, το φίλησα και το ρώτησα τι συνέβαινε και γιατί δεν ήταν στην τάξη. Στην αρχή δεν ήθελε να μου πει αλλά κατόπιν λίγης πιέσεως τα «ξέρασε» όλα.

«Μου τελείωσε το νερό και εγώ δίψαγα. Ζήτησα από την κυρία να με αφήσει να πάω κάτω στη βρύση να πιω νερό και εκείνη με άφησε όταν όμως κατέβηκα είδα ότι οι βρύσες δεν είχαν νερό. Γύρισα στην τάξη, συνέχισα το μάθημα και στο διάλειμμα πήγα στο κυλικείο να πάρω ένα μπουκαλάκι νερό αλλά δεν μου έφταναν τα λεφτά. Είδα ότι μου είχαν μείνει μόνο 30 λεπτά και το νερό κάνει 50. Πήγα στην κυρία στο κυλικείο και της είπα αν μπορεί να μου δώσει ένα μπουκαλάκι νερό και θα της πήγαινα την άλλη μέρα τα 20 λεπτά αλλά δεν μου έδωσε νερό. Της είπα ότι μου τελείωσε το νερό και ότι οι βρύσες δεν δουλεύουν αλλά και πάλι μου είπε «Λυπάμαι δεν μπορώ να δίνω πράγματα σε κάθε παιδάκι και να περιμένω την άλλη μέρα να μου φέρουν τα χρήματα. Η χρονιά τελειώνει και δεν θέλω να μου χρωστάνε. Πάρε τηλέφωνο από το γραφείο τη μαμά σου να σου φέρει νερό»»…

Κάπου εκεί ζήτησα από το παιδί να σταματήσει για λίγο για να βάλω τις σκέψεις μου σε μία τάξη. Ήταν ένα παιδάκι που έπεσε στην ανάγκη της και εκείνη αρνήθηκε να του δώσει λίγο νερό για 20 λεπτά. Το παιδί μου δεν έχει καταδεχθεί ποτέ να πάει στο κυλικείο να ζητήσει το παραμικρό. Πάντα έχει λεφτά πάνω του και δεν έχει χρειαστεί ποτέ να ζητήσει βερεσέ. Και τώρα που δεν είχαν νερό οι βρύσες και έτυχε να πάρει κάτι πιο ακριβό να φάει το μεσημέρι και του είχαν μείνει μόνο 30 λεπτά ζήτησε νερό μέσα στο κατακαλόκαιρο γιατί δίψαγε και εκείνη αρνήθηκε γιατί φοβήθηκε μήπως φαλιρίσει.