Σήμερα, τα γουνοποιητικά σκήπτρα της πάλε ποτέ ενδόξου καστοριανής τριχοβιομηχανίας τα κρατάνε πλέον οι ‘παντοφλάδες’. Αυτοί οι ταπεινοί βιοτέχνες, που σε άλλους καιρούς, τα παλιά γουνοποιητικά τζάκια της πόλης, μόλις και μετά βίας χαιρετούσαν, καθότι πιστεύανε ότι υποβαθμίζαν και προσβάλαν το επάγγελμα. Και έτσι όπως οι πάλε ποτέ περήφανοι καστοριανοί οίκοι σχεδόν έχουν σβήσει, οι μόνες σπίθες του επαγγέλματος πλέον προέρχονται από τα κάρβουνα των βιτρινάδων, που σκόρπια εδώ κι εκεί εις πείσμα των καιρών επιμένουν να σιγοκαίνε.

Οι βιτρινάδες της πόλης συνεχίζουν να κάνουν αυτό που κάναν πάντοτε, μόνο που τώρα πια βρίσκονται καβάλα στο κύμα, εξαιτίας μιας ιδιοτροπία των καιρών. Οι πελάτες έρχονται πια απαρακάλετοι στο προιόν και σταμάτησε το προιόν να ψάχνει τους πελάτες, κατά πως συνέβαινε παλιά. Οι βιτρινάδες νίκησαν τους δερματάδες λόγω της παλιάς οικονομικής φόρμουλας.

Αυτοί ανέκαθεν πουλούσαν φθηνά σε πολλούς και έχτιζαν περιουσίες σιγά και σταθερά –κι όπως η ιστορία έδειξε- ΚΑΙ σίγουρα. Ενώ οι δερματάδες πουλούσαν ακριβά σε λίγους και -ναι μεν μπορεί στις καλές τους εποχές να βγάλανε πολλά σε σύντομο διάστημα- αλλά καθώς τα κόστη και τα ρίσκα τους πάντοτε ήσαν μεγάλα κι οι αγορές τους ασταθείς- στο τέλος την πάτησαν την μπανανόφλουδα και γλιστρήσαν στον Καιάδα… Οσο κρατάει ο τουρισμός, η γουνοποιία θα παραμένει στην Καστοριά, έστω και δίχως την λάμψη των παλαιών της χρόνων. Θα παραμένει γιατί οι παντοφλάδες θα στέκουν πάντα αψηλοί στις πόρτες των βιτρινών τους ,να χαμογελούν και να καλωσορίζουν τους τουρίστες και να διηγούνται ιστορίες ενός υπέρλαμπρου τριχοφόρου παρελθόντος…