Ξεκίνησε ήδη ο μεγάλος αγώνας όλων όσων διεκδικούν μία θέση στα έδρανα της Βουλής. Οι υποψήφιοι Βουλευτές πρέπει τώρα να πείσουν ένα σωρό ανθρώπους της εκλογικής τους περιφέρειας να τους ψηφίσουν. Να τους τιμήσουν με την ψήφο τους. Να προτιμήσουν αυτούς κι όχι κάποιους άλλους. Να τους προτιμήσουν όμως για ποιο ακριβώς πράγμα? Εδώ ακριβώς είναι που αρχίζουν τα περίεργα και οι μεγάλες αντιφάσεις αυτού του τόσο θεμελιώδους πολιτειακού θεσμού…. Γιατί οι βουλευτές –σε αντίθεση με αυτά που ΝΟΜΙΖΕΙ ο πολύς κόσμος- αποτελούν μέρος της νομοθετικής εξουσίας -και όχι της εκτελεστικής- του κράτους. Η καθ’ εαυτού δουλειά τους είναι να διαβουλεύονται και να ψηφίζουν τους νόμους και κανονισμούς της πολιτείας. Σύμφωνα με την πρόβλεψη του άρθρου 51 παρ. 2 του Συντάγματος «Οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν το έθνος». Οφείλουν δηλαδή να απασχολούνται κατά κύριο λόγο με θέματα που αφορούν το γενικότερο δημόσιο συμφέρον και ΟΧΙ με τοπικές υποθέσεις, αφού για αυτές υπάρχουν οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ελα όμως που το σύστημα στην πάροδο του χρόνου έχει υποστεί κάποιες μεγάλες και ουσιαστικές δομικές σκεβρώσεις…. Οι υποψήφιοι δεν κατεβαίνουν στην λαϊκή τους βάση επιχειρηματολογώντας ‘ψηφίστε εμάς γιατί φτιάχνουμε καλύτερους νόμους’.
Πηγαίνουν ΠΑΡΙΣΤΑΝΟΝΤΑΣ τους καταλύτες σε θέματα και προβλήματα ΤΟΠΙΚΟΥ ενδιαφέροντος. ‘Ψηφίστε μας, να σας βελτιώσουμε την καθημερινότητα σας.
’ Μέσες- άκρες αυτό και μόνον αυτό λένε στον λαουτζίκο. Και φυσικά ψεύδονται.
Γιατί η κύρια δουλειά τους είναι να ψηφίζουν νόμους. Και μάλιστα νόμους που επιβάλει η λεγόμενη ΄κομματική πειθαρχία’, είτε τους αρέσουν προσωπικά, είτε όχι. Ως περαιτέρω δε ασχολίες έχουν την συμμετοχή τους στις διαρκείς κοινοβουλευτικές επιτροπές ή στις εκάστοτε εξεταστικές επιτροπές με δικαστικές αρμοδιότητες, ή στις επιτροπές αναθεώρησης του Συντάγματος, όπως και στην ψήφιση του προϋπολογισμού του Κράτους, στην εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας αλλά και στην απόφανση υπέρ ή κατά της Κυβέρνησης, σε περίπτωση που κατατεθεί εναντίον κάποια πρόταση μομφής. ΠΟΥΘΕΝΑ το Σύνταγμα δεν προβλέπει πως οι βουλευτές συνιστούν παράγοντες συνεισφοράς στην τοπική οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη του τόπου τους. Για πήγαινε όμως να το πεις, και να το εξηγήσεις, αυτό στους ψηφοφόρους σου……… Έτσι οι κακόμοιροι οι Βουλευτές είναι αναγκασμένοι να παριστάνουν πως είναι, κάτι που δεν είναι. Πως ασχολούνται με κάτι, που δεν βρίσκεται στο πεδίο τους.
Πως μπορούν να φτιάξουν πράγματα που δεν μπορούν να φτιάξουν. Πως δήθεν η ύπαρξη και η λειτουργία τους είναι επωφελής για το τοπικό καλό. Είναι όμως πραγματικά? Για να είμαστε δίκαιοι, οι βουλευτές έχουν όντως στα χέρια τους δυο όπλα τα οποία (ΑΝ πραγματικά το θελήσουν) μπορούν να αξιοποιήσουν υπέρ των συμφερόντων της περιοχής τους… Το πρώτο είναι η δυνατότητα σύνταξης και κατάθεσης νόμου από τους ίδιους, ή η συναφής δυνατότητα υποβολής κάποιας τροπολογίας σε έναν υπό ψήφιση νόμο.
Το δεύτερο τους όπλο είναι η υποβολή μιας ερώτησης/επερώτησης σε κάποιον Υπουργό για θέματα της προσωπικής τους επικράτειας. Το πρώτο από αυτά τα δύο όπλα το χρησιμοποιούν κατ’ εξοχήν οι βουλευτές της συμπολίτευσης. Το δεύτερο οι της αντιπολίτευσης. Αλλά ακόμη και αυτά, δεν κρίνονται επαρκή. Έτσι το κενό αρμοδιοτήτων οι βουλευτές αναγκάζονται να το αναπληρώνουν τοπικά με την ρουσφετολογία. Την παροχολογία και τις πελατειακές σχέσεις. Δώσε μου εσύ τις ψήφους σου και εγώ θα σε τακτοποιήσω σε κάποια θέση. Θα σου ανοίξω κάποια πόρτα.
Θα σε διευκολύνω σε μια δουλειά. Θα σου εξασφαλίσω κάποια επιδότηση, κοκ. Έτσι οι βουλευτές –και οι υποψήφιοι βουλευτές- της κάθε περιοχής είναι αναγκασμένοι να σεργιανούνε από μάζωξη σε μάζωξη, από πανηγύρι σε πανηγύρι από βασιλόπιτα σε βασιλόπιτα. Να σφίγγουν χέρια, να υπόσχονται πετραχήλια, να καθησυχάζουν, να χαμογελούν, να ζωγραφίζουν αισιόδοξα σενάρια προόδου, ευημερίας, πλουτισμού… και όλα τα συναφή. Στήνουν γραφεία εξυπηρέτησης κοινού, στο στυλ ‘όλα τα σφάζω-όλα τα μαχαιρώνω’. Πηγαίνουν σε παρουσιάσεις βιβλίων, σε γάμους, βαφτίσια, κηδείες, κάνουν κουμπαριές, παρακολουθούν ημερίδες για την σπορά της πιτσιλωτής συκομουριάς και γενικά δηλώνουν πανταχού παρόντες και τα πάντα εκπληρούντες. Πρόκειται για σύστημα το οποίο –παραδόξως και εκ του αποτελέσματος κρινόμενο- δείχνει να αποδίδει.
Ο κόσμος τους χρησιμοποιεί σαν ένα είδος πασπαρτού. Σαν ένα κλειδί που ξεκλειδώνει όλες τις πόρτες. Πάει και τους ζητά τα πιο τρελά πράγματα και τους αξιολογεί από την ικανότητα τους να ελίσσονται και να εφευρίσκουν λύσεις εκεί όπου όλα τα κανονικά μέσα έχουν αποτύχει. Πρόκειται για το άκρον άωτον του λεγόμενου παλαιοκομματισμού ο οποίος δείχνει αντοχές μοναδικές στον χρόνο. ‘Κατόπιν των ενεργειών μου, κατασκευάστηκε η τάδε γέφυρα, διανοίχτηκε το τάδε τούνελ, καταβλήθηκε η τάδε επιδότηση’
Ασε που σε εμένα το χρωστάς που βρήκες δουλειά…
Συνέβησαν όντως όλα αυτά εξαιτίας τους? Τους τα χρωστάει η τοπική κοινωνία? Όχι βέβαια. Αλλά δεν παύουν πάντα να το ισχυρίζονται. Τι να κάνουν οι άνθρωποι? Έτσι και δεν επαινέσουν και λίγο τον εαυτό τους, ποιος θα τους ψηφίσει? Το ρουσφέτι (στα Τουρκικά= rüşvet) είναι στ’ αλήθεια το ιερό δισκοπότηρο των Βουλευτών.
Γι αυτό γίνονται τα πάντα και σε αυτό θυσιάζονται τα πάντα. Ακόμη και ζωές. Η τελευταία μονομαχία που έλαβε χώρα στην Ελλάδα οφείλεται ακριβώς στην αθέτηση μιας τέτοιας υποχρέωσης βουλευτικού ρουσφετιού. Ο τότε Βουλευτής Τρικάλων Κοκός Χατζηπέτρος είχε υποσχεθεί προεκλογικά σε έναν γιατρό φίλο του ότι ‘θα του έδινε’ μια έδρα Ανατομίας στο Πανεπιστήμιο. Για να τηρήσει αυτή του την υπόσχεση ζήτησε την σύμπραξη του Υπουργού Παιδείας Σπύρου Στάη. Αυτός αρχικά συμφώνησε και ακολούθως υπαναχώρησε.
Ο Χατζηπέτρος, πολύ θυμωμένος που εξετέθη, αποκάλεσε τον Στάη, παρουσία άλλων βουλευτών, «αγύρτη». Εκείνος προσβεβλημένος του έριξε το γάντι και τον κάλεσε σε μονομαχία. Στις 18 Ιουνίου 1904 ο Κοκός Χατζηπέτρος –ο οποίος, ως μύωπας, ήταν και εξαιρετικά κακός σκοπευτής- έπεφτε νεκρός από την βολή του Στάη. –