«Σ’ όλες τις εποχές οι κάτοικοι του χωριού αγαπούσαν το μοναστήρι. Διαφωνίες των συγχωριανών μπορεί να υπήρχαν σε πολλά ζητήματα. Όμως καμιά φορά σε ό,τι είχε σχέση με την ανακαίνιση του μοναστηριού και με την προστασία της περιουσίας του.

Ζητούσε πάντα προστασία ο κόσμος από τον Αϊγιώργη, για να περάσουν τις δύσκολες μέρες τής σκλαβιάς, των επιδρομών και των κατατρεγμών. Να πάρουν δύναμη για να ξαναχτίσουν το χωριό τους, που το έβλεπαν τυλιγμένο στις φλόγες τών βαρβάρων, αλλά και να πάρουν αποφάσεις θυσίας για το καλό του τόπου μας. Ο Γκολέτσης, ο Ντόσας, ο Μανέλας, ο Μανθόπουλος, ήταν απ΄τους σπουδαίους Μπουρμπουτσιώτες αγωνιστές που περνούσαν από το μοναστήρι, πριν ξεκινήσουν για τον όποιο αγώνα ή μετά τον αγώνα για να ευχαριστήσουν τον Μεγαλομάρτυρα Καβαλάρη.

Στις 3 του Σεπτέμβρη του 1904 πέρασε από το μοναστήρι ο Παύλος Μελάς με οδηγό τον Βουρβουτσιώτη γέρο Λωλονάσιο, άναψε λαμπάδα στην εικόνα του Αϊγιώργη και προσευχήθηκε να πάρει καλό δρόμο ο Μακεδονικός Αγώνας, που είχε αναλάβει με τη δικιά του θέληση την αρχηγία. Από κει οι Μπουρμπουτσιώτισσες Τσιαπράζω και Μήνινα τον οδήγησαν από μονοπάτι προς το μοναστήρι της Αγίας Τριάδας, γιατί του είχε στήσει καρτέρι τουρκικό απόσπασμα.

Μια εβδομάδα νωρίτερα από τις 18 του Οκτώβρη του 1912, μέρα που στήθηκε στο ύψωμα του Αγίου Δημητρίου η ελληνική σημαία για την απελευθέρωση του Επταχωρίου από τον Τουρκικό ζυγό, τα γυναικόπαιδα του χωριού ανέβαιναν στο μοναστήρι για να γλυτώσουν από τη μανία του Κιανήμπεη. Μεγάλη τρομάρα έπρεπε να είχε ο κόσμος τη μέρα εκείνη, γιατί, όπως θυμάμαι, έκλαιγα συνέχεια όταν μ’ ανέβαζε η αδερφή μου μέσα από μια βαθιά χαράδρα για το μοναστήρι.

Αλλά και όταν κάποιοι ξενιτεύονταν γινόταν λειτουργία στο μοναστήρι πριν ξεκινήσουν. (Τέτοια λειτουργία αναφέρει ένας απ΄τους πρωτοπόρους που πήγαν στην Αμερική ο Ιωάννης Γαλανός: «Ήταν 13 Σεπτεμβρίου 1900, ημέρα Τετάρτη. Ευρίσκετο εις το χωριό και ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Σεραφείμ. Το απόγευμα εις την Ιεράν Μονήν τού Αγίου Γεωργίου εγένετο δοξολογία χάριν ημών. Εις αυτήν παρευρέθησαν πάρα πολλοί πατριώται.»)

Τίποτε άλλο δεν έκανε τόσο νοσταλγούς τούς ξενιτεμένους, όσο η θύμηση του μοναστηριού.

Όλες τις εποχές εμόναζαν στην ιερά μονή του Αγίου Γεωργίου αρκετοί μοναχοί. Κατά τούς πρώτους χρόνους τής απελευθέρωσης του Βουρβουτσικού μέχρι τη δεκαετία 1930, ηγούμενος της Μονής ήταν ό Σαμαρόπουλος Χρυσόστομος.

Το μοναστήρι είχε πάντοτε σαν βοηθητικό προσωπικό έναν ζευγίτη, έναν ξυλοφόρο, έναν ποιμένα, ένα μυλωνά κι ένα μάγειρα.

Πέρα από τις συνδρομές των ευλαβών χριστιανών, τα έσοδα του μοναστηριού ενισχύονταν σημαντικά από τη μοναστηριακή περιουσία: Χωράφια, λιβάδια, αμπέλια, υδρόμυλοι και πολλά ζώα, μικρά και μεγάλα.»

Δημήτριος Τσίγκαλος (1909-1989), «Ένα πρωτοποριακό χωριό», 1988.