Ο Δημήτρης (για τους φίλους του Τζίμης) Μαργαρίτης έφυγε πρόωρα και απρόσμενα από τη ζωή στα 72 του χρόνια. Μαζί του με συνέδεε μια μακρόχρονη φιλία που βασιζόταν στην αμοιβαία εκτίμηση των κοινών αρετών και ιδανικών μας. Μια φιλία αληθινή που ανταποκρινόταν στον αριστοτελικό χαρακτηρισμό της αρετής. Για τον λόγο αυτό, νοιώθω την ανάγκη να τον αποχαιρετίσω, καθώς δεν ήμουν κοντά του στις τελευταίες του στιγμές.

Η καρδιά του ξεχείλιζε από αγάπη για την Καστοριά. Ακαταπόνητος, συνδύασε το επάγγελμά του με την κοινωνική προσφορά. Εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος και  αγωνίστηκε για την πολιτιστική αναβάθμιση του τόπου, συνομιλώντας για την πολιτισμική μας βυζαντινή κληρονομιά ακόμα και με την UNESCO. Ήταν βαθύς γνώστης της ιστορίας του τόπου και  του πνευματικού έργου των διαπρεπών συμπολιτών μας, καθώς και εραστής της καλής λογοτεχνίας. Σπάνια  συναντά κανείς έναν τόσο  καταρτισμένο  επιστήμονα θετικών σπουδών στα ανθρωπιστικά. Οι περισσότεροι ασχολούνται μόνο με το επάγγελμά τους.

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που τον είχα για σχεδόν μισό αιώνα στενό φίλο.  Θα θυμάμαι  πάντα τις συζητήσεις μας για την ιστορία και τον πολιτισμό της γενέθλιας γης μας, αλλά και τις νουθετικές συμβουλές  του για το πολιτικό υπόστρωμά της. Χάρη σε αυτόν μπόρεσα να αποφύγω παγίδες και κακοτοπιές.

Αν υπάρχει παράδεισος, ο Τζίμης έχει εξασφαλίσει σίγουρα μια περίοπτη θέση σε αυτόν.

Αιωνία σου η μνήμη φίλε μου.