Της Ελένης Κωστοπούλου 

Ο τουρισμός χαρακτηρίζεται ως η «βαριά βιομηχανία» της χώρας μας και η προμετωπίδα του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος. Χιλιάδες συμπολίτες μας συμμετέχουν με εργασιακή σχέση στον τουριστικό κλάδο, ο οποίος σε όλη τη διάρκεια της δημοσιονομικής κρίσης κατάφερε να δημιουργήσει θέσεις εργασίας και εισοδήματα στην ελληνική οικονομία, με αποτέλεσμα η εσωτερική μετανάστευση, έστω και πρόσκαιρη, των νέων ανθρώπων προς τα τουριστικά θέρετρα να είναι αθρόα.

Χιλιάδες νέοι μας, λοιπόν, μη βρίσκοντας εργασία στους τόπους κατοικίας τους μεταναστεύουν και όπως αναφέρεται και στην καθομιλουμένη πηγαίνουν για «σεζόν».

Με τον τρόπο αυτό η εκάστοτε πολιτεία ισχυρίζεται, ότι μειώνει την ανεργία πολλαπλασιάζοντας το ΑΕΠ δημιουργώντας συνθήκες ανάπτυξης.

Ποιοι όμως είναι αυτοί που σκέφτονται τις συνθήκες κατά τις οποίες εργάζεται ένας νέος στην μακρά τουριστική περίοδο;

Ας έρθουμε, λοιπόν, σε μερικά ερωτήματα.

Είναι τα χρήματα που λαμβάνει ένας νέος ημερησίως αρκετά, ώστε να αποκτήσει κάποιο περίσσευμα για τον υπόλοιπο χρόνο που δεν θα εργάζεται;

Πόσες μέρες κατά μέσο όρο εβδομαδιαίως και πόσες ώρες ανά ημέρα εργάζεται ο νέος αυτός;

Υπάρχει κάποιο ρεπό προκειμένου να ξεκουραστούν σωματικά και ψυχολογικά;

Οι εργοδότες δείχνουν τον απαιτούμενο σεβασμό;

Το κράτος και η νομοθεσία προστατεύουν επαρκώς τον εργαζόμενο από τη σκληρή εκμετάλλευση;

Μήπως, τελικά, πολλοί επιχειρηματίες του τουρισμού «πατάνε» στην ανάγκη του ανέργου νέου προσφέροντάς του τα ελάχιστα, ενώ οι ίδιοι κερδίζουν απροσδιόριστα μέγιστα ποσά;

Μήπως, τελικά, όλα τα παραπάνω ερωτήματα και πολλά ακόμη, που θα μπορούσαμε να θέσουμε είναι ρητορικά και εν τέλει ο καθένας από μας γνωρίζει την απάντηση; Μήπως και οι ίδιοι οι νέοι γνωρίζουν αυτές τις απαντήσεις;

Όπως και να έχει πάντως, πρώτα απ’ όλα το κράτος είναι υποχρεωμένο να προστατεύει τους πολίτες του.

Θα ήταν άτοπο να ισχυριστούμε, ότι το κράτος δεν θα πρέπει να στηρίζει τους επιχειρηματίες του τουρισμού, κάθε άλλο παρά νομίζουμε ότι το πράττει.

Απλά θα μπορούσε να δημιουργηθεί μία ολοκληρωμένη και αποτελεσματική παρακολούθηση συνθηκών εργασίας,

 ώστε να αποφευχθεί η εργασιακή εκμετάλλευση, για να μην υπάρχουν φαινόμενα ανασφάλιστης εργασίας η μερικής ασφάλισης, χωρίς να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αλλά και συμπτώματα εργασιακής εξουθένωσης.

Ο εργοδότης οφείλει και πρέπει να σέβεται τον εργαζόμενο.

Τα παραπάνω ας γίνουν τροφή για σκέψη σε κάθε υπεύθυνο, αλλά και σε εμάς τους ίδιους. kouzounews