Η ιστορία της 60χρονης αυτής μητέρας μοιάζει σαν τον χειρότερο εφιάλτη μας. Να ακούς το παιδί σου να πεθαίνει και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα. Απλώς να ακούς….
“Μιλούσα με τον Λούις, τον γιο μου, στο τηλέφωνο, άκουγα το άγχος στη φωνή του. Ήταν πεσμένος ψυχολογικά τον τελευταίο καιρό, μου έλεγε πως δεν αισθάνεται καλά», αναφέρει η Λέσλι, μία 60χρονη εκπαιδεύτρια Pilates που ζει στο Βόρειο Λονδίνο με τον Τζέιμς, τον 54χρονο σύζυγό της και την 17χρονη κόρη τους Μόλι.
«Γνωρίζοντας ότι πάθαινε συχνά κρίσεις πανικού, του είπα να ξεκουραστεί και να χαλαρώσει. Ποτέ δε φανταζόμουν ότι λίγες ώρες αργότερα, θα είχε φύγει».
Στην εφηβεία του είχε πολύ άγχος. Ωστόσο είχε πολλούς και καλούς φίλους. Έπαιζε ποδόσφαιρο και παιχνίδια στον υπολογιστή και έδειχνε τόσο χαρούμενος. Στα 20 του χρονια άρχισε να σπουδάζει για να γίνει προπονητής ποδοσφαίρου. Μετά το κολέγιο, πήγε να ζήσει με τον μπαμπά του, έπιασε δουλειά στα Starbucks για να πληρώσει μόνος του ένα εκπαιδευτικό σεμινάριο, αλλά όταν η πανδημία του κορωνοϊού κάλυψε τα πάντα, απογοητεύτηκε.
Λόγω της πανδημίας, δεν μπορούσα να τον δω. Μιλούσαμε ή στέλναμε γραπτά μηνύματα καθημερινά και πάντα τον ρωτούσα αν βγαίνει και αν ασκείται. Είπε ότι ήταν καλά και πως αθλούταν, αλλά αργότερα ανακάλυψα ότι περνούσε τον περισσότερο χρόνο του στο δωμάτιό του. Αν ο μπαμπάς του προσπαθούσε να τον ενθαρρύνει, να τον σηκώσει ίσως τώρα τα πράγματα ήταν αλλιώς.
Στα μέσα Μαΐου, ο Λούις άρχισε να παραπονιέται για πόνο στο δεξί του πόδι. Νόμιζε ότι είχε πάθει κράμπα, γι ‘αυτό του είπα να εφαρμόσει πάνω του πάγο και να το κρατά όρθιο.
Ένα πρωί λίγες εβδομάδες αργότερα, ο πατέρας του μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι ο Λούις υπέφερε από διάρροια, ένιωθε αδύναμος και λιποθύμησε. Πήραν τα επείγοντα και ένας γιατρός τους είπε πως περιγράφουν κάτι σαν σαν τροφική δηλητηρίαση. Αργότερα εκείνη την ημέρα, μίλησε σε έναν τοπικό γιατρό, ο οποίος συμφώνησε με τη διάγνωση της τροφικής δηλητηρίασης και τον συμβούλεψε να ξεκουραστεί. Εντωμεταξύ, το πόδι του συνέχιζε να πονάει, αλλά κανείς δεν συνέδεσε τα δύο πράγματα.
Στη συνέχεια, το απόγευμα της 2ης Ιουνίου, λίγες ώρες αφότου μίλησα με τον Λούις, κατέρρευσε.
Άκουγα να του παρέχουν πρώτες βοήθειες και να λένε: «αδρεναλίνη», ενώ ο πατέρας του έκλαιγε.
Έφτασαν τρία ακόμη ασθενοφόρα και ένα ελικόπτερο. Ήμουν ακόμα στο τηλέφωνο. Άκουγα και δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Ήταν τρομακτικό. Προσπάθησαν να επαναφέρουν τον Λούις για 45 λεπτά, προτού τον κηρύξουν νεκρό.
Όταν έκλεισα, ήταν σαν να είχα βιώσει μία εμπειρία εκτός του σώματος μου. Πώς μπορούσε να είναι νεκρός ο γιος μου; Το μόνο πράγμα που με ανακούφιζε ήταν να σκέφτομαι: «Ήξερε ότι ήμουν μαζί του».
Η ζωή του μόλις ξεκινούσε και ξαφνικά τελείωσε. Στη νεκροψία διαπιστώθηκε ότι πέθανε από πνευμονική εμβολή που προκλήθηκε από εσωτερική θρόμβωση. Η κηδεία του πραγματοποιήθηκε στις 24 Ιουνίου. Ήρθαν μόνο 20 άτομα λόγω των περιορισμών του Covid. Κουβάλησα κι εγώ μουδιασμένη το φέρετρο του.
Αργότερα επικοινωνήσαμε με το φιλανθρωπικό ίδρυμα Thrombosis UK και μάθαμε ότι το να κάθεται κάποιος για 90 λεπτά επιβραδύνει τη ροή του αίματος πίσω από τα πόδια κατά 50%. Όσο πιο αργή είναι η ροή, τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος των επικίνδυνων θρόμβων. Αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε την εκστρατεία Stand Up For Louis για να ενθαρρύνουμε τους ανθρώπους να στέκονται όρθιοι κάθε 90 λεπτά.
Μου λείπει ο Louis κάθε μέρα, αλλά η προσπάθεια μας για την ευαισθητοποίηση του κοινού γύρω από την Εσωτερική Θρόμβωση (DVT) με βοήθησε να κρατήσω το μυαλό μου απασχολημένο. Ελπίζω απλώς ότι η ιστορία του Λούις μπορεί να βοηθήσει άλλους…
Από infowoman.gr