Η Σούλα Παπαλάμπρου γεννήθηκε στη Λάρισα το 1971. Μεγάλωσε στην Ανάβρα Καρδίτσας, όπου ζει μέχρι σήμερα. Είναι παντρεμένη, μητέρα τριών παιδιών και, εκτός από το να μεγαλώνει τα παιδιά της, εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα.

Περίληψη:

Ο Άρης, ένας ανεύθυνος άντρας, και η Ελπίδα, μια ανώριμη γυναίκα, έγιναν γονείς τριών παιδιών, που για κακή τους τύχη ήταν και τα τρία κορίτσια. Το φύλο τους ήταν αυτό που καθόρισε το μέλλον τους.

Τρεις οικογένειες, έχοντας περίσσευμα αγάπης, αγκάλιασαν αυτά τα παιδιά, καθεμία χωριστά, και τα μεγάλωσαν όσο πιο καλά μπορούσαν. Τα άδεια μέχρι τότε σπίτια τους γέμισαν παιδικές φωνές και χαμόγελα. Όσο τα χρόνια περνούσαν χαρούμενα και ευτυχισμένα τόσο ο φόβος της αποκάλυψης του μυστικού της υιοθεσίας μεγάλωνε.

Τίποτα όμως δεν μένει κρυφό.

Η Μαρίνα, το τρίτο παιδί, ξεκινά να ενώνει τα χαμένα κομμάτια του παζλ της ζωής της. Πολλά τα κομμάτια, όμως το πιο σημαντικό δεν το έχει ακουμπήσει ακόμη, κι ας βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής. Θα της επιτραπεί να το ολοκληρώσει ή θα μείνει με το παζλ μισοτελειωμένο;

Είναι κακό να πεις σε ένα παιδί “δε σε γέννησα εγώ”; Θα σε απορρίψει; Ποιος λέει πως όταν μεγαλώσεις με αγάπη εγκαταλείπεις τους θετούς σου γονείς; Ποιος λέει πως η γυναίκα που σε μεγάλωσε όλα αυτά τα χρόνια σταματάει να είναι η μητέρα σου αν γνωρίσεις την αλήθεια;

Θα σου το πω εγώ, ένα υιοθετημένο παιδί: ποτέ!

Η αλήθεια λυτρώνει…

Απόσπασμα:

Την ηρεμία της βραδιάς τάραζε κάπου κάπου ένα ξαφνικό κράξιμο κουκουβάγιας. Οι δεισιδαίμονες λένε πως είναι γρουσούζικο το κράξιμό της, αλλά δεν είναι παρά ένα νυχτοπούλι, ίσως δυστυχισμένο κι εκείνο, που κάτι ψάχνει μέσα στο σκοτάδι. Αν όταν πέφτει η νύχτα πούμε πως δεν μας λείπει κανένας, τότε μπορούμε να πούμε πως, ναι, είμαστε ευτυχισμένοι. Πόσοι είναι αυτοί που ξενυχτάνε αναζητώντας ό,τι τους λείπει άραγε;

Η συγγραφέας, μάς χαρίζει ένα βιωματικό μυθιστόρημα το οποίο, μεσα από την διήγηση, εισχωρεί βαθιά στα συναισθήματα του ψυχικού κόσμου ενός παιδιού, ή ακόμη καλύτερα ενός ανθρώπου που κάποια στιγμή συνειδητοποιεί πως οι γονείς του δεν είναι οι βιολογικοί.

Ένα βιβλίο αρκετά διδακτικό, αφού καταπιάνεται με ένα πολύ ευαίσθητο κοινωνικό ζήτημα. Η ιστορία των τριών κοριτσιών που χωρίστηκαν από τα γεννοφάσκια τους, θα προβληματίσει, ίσως κάποιοι ταυτιστούν, ίσως και να σκεφτούν τα γεγονότα από διάφορες οπτικές. Από κείνη της γυναίκας, της μάνας, της αδερφής, ενός ανθρώπου που στέκεται παρατηρητής χωρίς να έχει πάντα τη δύναμη να επέμβει ακόμη και αν το ήθελε. Και κάθε οπτική θα μας δημιουργήσει και ένα διαφορετικό συναίσθημα. Θλίψη, οργή, κατανόηση, θυμό.

Μέσα όμως από τις σελίδες του μυθιστορήματος, μάς περνάει και ένα μήνυμα.

Μας μαθαίνει πως πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά, όποια και αν είναι αυτή-όσο και αν πονάει. Αν μεγαλώσεις με αγάπη σίγουρα θα δώσεις και αγάπη.

Και το ταξίδι στον κόσμο του βιβλίου συνεχίζεται…