Η απουσία ενός πολιτικού και κοινωνικού τακτ, η προσπάθεια να καταστεί εκμεταλλεύσιμο το κενό που αφήνει κάποιος προσωρινά απών. Σαν το κενό ας πούμε που -για λίγο- δημιουργήθηκε, όταν ο Δήμαρχος Νεστορίου, ο Χρήστος Γκοσλιόπουλος αρρώστησε κι αναγκάστηκε να πάει να ακολουθήσει μία θεραπευτική κούρα σε μεγάλο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης
. Οσοι τον γνωρίζουν, ομολογούν ότι, πέρα από ένας ιδιαίτερα υπεύθυνος άνθρωπος, ο Δήμαρχος Νεστορίου είναι και τελειομανής ως χαρακτήρας. Δεν του αρέσουν τα μισά πράγματα, δεν του αρέσουν οι αρρυθμίες, οι καθυστερήσεις , τα σκοντάμματα στην λειτουργία των δημοτικών του υπηρεσιών.
Οπότε ακόμη και έτσι, εκ του μακρόθεν, δεν άφησε τίποτε στην τύχη. Επικοινωνούσε με τους αιρετούς, τους υπαλλήλους και τα στελέχη του Δήμου καθημερινά. Άκουγε, διαβουλευόταν, έδινε λύσεις κι εντολές κατά τέτοιο τρόπο και με τέτοιο ρυθμό ώστε ελάχιστα πράγματα ξέμειναν παραπίσω εξαιτίας της απουσίας του. Υπήρξαν ωστόσο και εκείνοι οι ‘άλλοι’.
Εκείνοι οι ‘απέναντι’ που νόμισαν πως είδαν στην όλη κατάσταση ένα μοναδικό παράθυρο πολιτικής ανάδειξης τους. Μια σπάνια ευκαιρία να ανέβουν, να επικρατήσουν, την ώρα που το αντίπαλο τους δέος βρισκόταν μακριά. Κι αν περιοριζόταν στο να κάνουν μοναχά αυτό θα ήτανε καλά… Προχώρησαν όμως ακόμη παραπέρα: Διέδωσαν φήμες πως τάχα η αρρώστια του Δημάρχου ήτανε εξόχως σοβαρή.
Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΡΤΗΣ