ευτέρα μεσημέρι στο κέντρο του Ηρακλείου. Το θερμόμετρο στους 35 βαθμούς Κελσίου. Περπατάω γρήγορα για να βρω σκιά.
Με πλησιάζει δειλά – δειλά ένα νεαρό παιδί, καλοντυμένο, καθαρό και ευγενέστατο.
Από την προφορά του καταλαβαίνω ότι δεν είναι από την Κρήτη.
“Κάνει πολύ ζέστη σήμερα για να περπατήσω”. Η πρώτη μου σκέψη είναι: “Tι θέλει μεσημεριάτικα ο χριστιανός;”, η δεύτερη “πέφτει δούλεμα” και η τρίτη: “θα του τα δώσω”.
Του δίνω ένα δίευρω.
Ξεχνάω κούραση και ζέστη και τον ακολουθώ.
Πάει στη στάση και βγάζει εισιτήριο, και βάζει τα ρέστα στην τσέπη. Το λεωφορείο για το ΤΕΙ έρχεται και επιβιβάζεται. Ένιωσα ντροπή.
Έβλεπα το λεωφορείο να απομακρύνεται και ένιωσα ξανά ντροπή.
Και η ζέστη έγινε πραγματικά αφόρητη…
Πηγή: ektiri.gr μέσω agonaskritis.gr