Ολοι μα όλοι σχολιάζουν αυτό το δελφινόπαιδο που πάει να σερβίρει κολυμπώντας….

Φαίνεται πως τελικά υπάρχει ένα είδος σιωπηλής κοινωνικής υποχρέωσης, ο καθένας ΜΑΣ να λέει το μακρυ και το κοντό του για όλα τα θέματα της τρέχουσας επικαιρότητας.

Το να κρατάμε την γνώμη για τον εαυτό μας δεν μας βγάζει στο προσκήνιο κι έτσι το απαρνούμαστε

Οπότε η δίκη μου άποψη είναι η εξής:

Το πως δουλεύει κάποιος, κατ’ αρχήν εξαρτάται από τις συμφωνίες που έχει συνάψει με τους εργοδότες του, τις ικανότητες και τις γνώσεις του. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.

ΟΜΩΣ!!

Υπάρχουν ορισμένα θέματα περι την εργασία τα οποία άπτονται της κοινωνικής της διάστασης, και ορισμένων φιλοσοφικών και ηθικών ζητημάτων καθώς και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Τα δικαιώματα μια μειοψηφίας πρέπει να αναγνωρίζονται από όλους και όταν δεν αναγνωρίζονται πρέπει να επιβάλλονται.

Ενας εργαζόμενος μπορεί να συναινεί στο να κάνει κάτι που τον προσβάλει ως άτομο και προσωπικότητα εξ αιτίας οικονομικής ανάγκης, δειλίας ή έλλειψης παιδείας.

Ο νόμος τότε έρχεται και επιβάλλει στον εργοδότη να αντιμετωπίζει αυτό το άτομο με τον σεβασμό που το ίδιο δεν τολμά δεν μπορεί ή δεν θέλει να απαιτήσει.

Τα δικαιώματα μιας μειοψηφίας παραμένουν δικαιώματα, ακόμη κι αν η ίδια η μειοψηφία δεν τα αντιλαμβάνεται ως τέτοια και δεν τα διεκδικεί.

Αλλιώς θα είμασταν μια κανονική ζούγκλα.