• Και δυο, και τρείς, και εκατό να χτυπήσει ο ταχυδρόμος σήμερα τις πόρτες της Καστοριάς, δεν πρόκειται να βρει στο σπίτι. Και δεν πρόκειται επειδή η αρίθμηση των κατοικιών έχει καταστεί πλέον τόσο πολύ παρωχημένη κι ανεδαφική ώστε να ανταποκρίνεται και να αντικαθρεπτίζει την ρυμοτομία των seventies.

• Σπίτια γκρεμίστηκαν, σπίτια κτίστηκαν, σπίτια συνενώθηκαν, πόρτες σφραγίστηκαν, πόρτες άνοιξαν και στο τέλος, όποιος ήθελε κρεμούσε ό,τι αριθμό ήθελε πάνω από το έμπα της κατοικίας ή του καταστήματος του.

• Δημοτικές αρχές άλλαξαν πολλές, δημοτικά συμβούλια και Δημαρχαίοι ήρθαν και απήλθαν, αλλά ουδείς εξ αυτών ουδέποτε δεν ασχολήθηκε με το ζήτημα.

• Το άφηναν να μετεωρίζεται και παρείχαν άπλετο χώρο στην αυθαιρεσία των δημοτών. Οπότε δεν είναι να εκπλήσσεται κανείς επειδή η κατάσταση σήμερα έχει ξεφύγει από κάθε πλαίσιο λογικής και ευταξίας.

• Τρεις πόρτες, για παράδειγμα, εδώ παρακάτω από μας, ένα μαγαζί εξωκαρεκλάτο αποφάσισε πως δικαιούται να έχει τον ίδιο αριθμό με τον δικό μας. Στον ίδιο δρόμο δηλαδή, στην ίδια πλευρά, δυο πόρτες με την ίδια διεύθυνση. • Δικαίωμα του θα πείτε… Μπορεί και νάναι κι έτσι…

• Τους λογαριασμούς του, όμως, που έρχονται σε μας, σαν τι ακριβώς θα πρέπει να τους κάνουμε?

• Να τους πληρώνουμε μήπως εμείς για λογαριασμό του?

• Να πάμε με τεμενάδες να τους εγχειρίζουμε στην αυτού αυθαιρετότητα του?

• Να κάνουμε σεμινάριο στον ταχυδρόμο -αν και όταν τον τρακάρουμε ποτέ στην είσοδο?

• Να τους μετατρέπουμε σε κομφετί και να τους πετάμε στον κάδο ανακύκλωσης χαρτιού απέναντι?

• Ή μήπως να πηγαίνουμε και να τους καταθέτουμε στο Δημαρχείο για να τους μοιράζει εκείνο? • Κάποια στιγμή, κάποιο Δημοτικό συμβούλιο, καλά είναι να καπνίσει μια πίπα της ειρήνης ένα γύρω και να το συζητήσει το θέμα.

• Αλλά να κοιτάξει να την καπνίσει αυτή την πίπα λίαν συντόμως μιας και το πράγμα έχει λάβει διαστάσεις. Μιας και ο κόσμος έχει αρχίσει να εκνευρίζεται κι όλο και μπορεί να σκεφθεί κανείς να πάει να ξεθάψει το τσεκούρι του πολέμου…