Η διαδρομή στον κόσμο του βιβλίου συνεχίζει το μαγευτικό της ταξίδι, με την συγγραφέα Μαρία Τζιρίτα και το μυθιστόρημά της “Ιόλη”.
Η ΜΑΡΙΑ ΤΖΙΡΙΤΑ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1967. Από μικρή ηλικία έγραφε διηγήματα, εμπνευσμένα από την καθημερινότητα, και στο σχολείο αρκετές εκθέσεις της είχαν διακριθεί και βραβευτεί σε πανελλήνιους διαγωνισμούς. Σπούδασε ψυχολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Ασχολήθηκε με τη διδασκαλία, αλλά τα τελευταία χρόνια την κέρδισε ο κόσμος των επιχειρήσεων και του μάρκετινγκ. Σήμερα εργάζεται ως υπεύθυνη πωλήσεων σε κατασκευαστική εταιρεία στη Γλυφάδα. Έχει μια κόρη και το χόμπι της είναι τα ενυδρεία. Λατρεύει τα ζώα και πολύ συχνά γράφει ιστορίες με πρωταγωνιστές τα αγαπημένα της χρυσόψαρα. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν αλλά επτά μυθιστορήματά της.
Περίληψη:
Κανέναν δεν ξεχνώ. Ούτε τους ζωντανούς, ούτε τους πεθαμένους. Τον παππού σου, τον Παντελή, τη γιαγιά Ιόλη… Όλοι τους κάτι μου έδωκαν, κάτι μου πήραν. Μα μη γελιέσαι, κόρη μου…
Αν γραφότανε ποτές ένα βιβλίο για τη δική μου ζωή, έναν τίτλο θα είχε, έναν και μόνο. Μία λέξη μοναχά.
Ιόλη
Όλη της η ζωή πέρασε μπροστά από τα μάτια της τη νύχτα εκείνη…Σε κάθε στιγμή, σε κάθε περίσταση, σημαντική κι ασήμαντη, η γιαγιά της βρισκόταν δίπλα της. Και τότε η Ιόλη συνειδητοποίησε ότι σε όποια εικόνα κι αν έβλεπε τον εαυτό της, σε κάθε ηλικιακή της περίοδο, είχε γύρω της δύο τεράστιες φτερούγες που την έκαναν να νοιώθει σιγουριά και ζεστασιά. Ναι, ήταν φτερούγες, δεν έκανε λάθος. Λευκές, απαλές φτερούγες, σαν αυτές που είχαν οι αγγέλοι…
Πως το ‘κανε το θαύμα η γυναίκα αυτή; Ένα κορίτσι που δεν είπε καμία φορά τη λέξη “μαμά” να μη νιώσει ποτέ την έλλειψη της; Πόσο μοναδικός, πόσο ιδιαίτερος άνθρωπος ήταν η κυρά- Αγγέλω; Όσες ζωές κι αν περνούσε μαζί της η Ιόλη, ποτέ δε θα της έφταναν. Κι όσα ευχαριστώ κι αν της έλεγε, ποτέ δεν θα ήταν αρκετά…
Απόσπασμα:
Έφυγε από κοντά μας τον Μάρτιο του 2012. Την είδα λίγες ώρες νωρίτερα και τη διαβεβαίωνα πως θα γίνει καλά, πως θα είναι μια χαρά, και της έλεγα να μη γκρινιάζει. Όμως εκείνη με κοίταξε πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι τις προηγούμενες φορές που είχε αρρωστήσει, κι όταν τη χαιρέτησα για να κατέβω στο γραφείο, μου έπιασε το χέρι και μου είπε: ” Η Παναγιά μαζί σου, παιδί μου…”. Είναι δικές της κουβέντες αυτές, οι τελευταίες της κουβέντες προς εμένα. Η ευχή της που θα την κουβαλάω για πάντα στην ψυχή και στο μυαλό μου.
Πρόκειται για ενα παραδοσιακό, τρυφερο, συγκινητικό, κοινωνικο μυθιστόρημα με ενδιαφέρουσα πλοκή αλλά απλή και λιτή γραφή χωρίς περίτεχνες εκφράσεις και λέξεις.
Ένα βιβλίο που διαπραγματεύεται τις ανθρώπινες σχέσεις. Με υπέροχη δεξιοτεχνία αγγίζει ένα κοινωνικό πρόβλημα και παράλληλα δείχνει τη δύναμη της οικογένειας και της αγάπης. Ένα έργο ψυχής για τον αγώνα που δίνει η γιαγιά Αγγέλω να μεγαλώσει μόνη της και πάνω απ’ όλα αξιοπρεπώς τη λατρεμένη της εγγονή. Μια γιαγιά η οποία, πέρασε πολλά αλλά κατάφερε να σταθεί όρθια, παλεύοντας γερά σαν μάνα και σαν πατέρας για το παιδί της και αργότερα για την εγγονή της. Ένα μυθιστόρημα που υμνεί τη γιαγιά, τη γιαγιά που στέκεται σα μάνα που βοηθάει, που αγαπάει, που στηρίζει. Η Ιόλη δεν είπε ποτέ τη λέξη “μαμά”, αλλά ποτέ δεν την άφησε να νιώσει την έλλειψή της. Η Ιόλη δίνει μία υπόσχεση. “Να ποτίζει συχνά τα λουλούδια της καρδιάς της για να μη μαραθούν” Εμείς θα την δίναμε στον εαυτό μας; Ένα μάθημα ζωής για όλους μας.
Και το ταξίδι στον κόσμο του βιβλίου συνεχίζεται…