Πολλές φορές το να το λέμε κάτι είναι πιο δύσκολο από το να εφαρμόζουμε στην πράξη. Θα πρέπει να ξυπνάμε κάθε πρωί με αυτή τη σκέψη “αν κάνεις το καλό, αυτό θα γυρίζει πάντα πίσω σε σένα”, να ξεκινάμε τη μέρα μας θετικά. Να είμαστε γενναιόδωροι και να δίνουμε απλόχερα τη βοήθειά μας στους άλλους. Να είμαστε ευγενικοί και αισιόδοξοι. Το παρακάτω κείμενο μιλάει για την κυκλικότητα της ζωής και των πράξεών μας και θα σε κάνει να δεις τη ζωή με άλλο μάτι.

Δούναι και Λαβείν. Αν το καλοσκεφτούμε, αυτή είναι η ζωή μας.

Από την ώρα που γεννιόμαστε ως και την ώρα που πεθαίνουμε, δίνουμε και παίρνουμε. Υλικά και άυλα πράγματα. Κυρίως, όμως, άυλα. Και με αυτό, εννοούνται τα συναισθήματα, οι πράξεις, οι σκέψεις, η ενέργεια.

Σαφέστατα και υπάρχουν και τα υλικά αγαθά και πράγματα, όπως τα χρήματα. Όμως, κι αυτά ενέργεια είναι, εν τέλει.

Μεγαλώνουμε σε μία καθαρά δυτική και παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, η οποία πρεσβεύει συγκεκριμένες αξίες, βασισμένες στη λεγόμενη “ηθική” και παρά τις θρησκευτικές επιρροές περί μοιράσματος, αγάπης, αλληλεγγύης κι ούτω καθεξής, στην πράξη, αυτό που γίνεται φανερό είναι ότι, κι αυτοί που τα προωθούν δεν τα πιστεύουν, δεν τα ακολουθούν, δεν τα πράττουν. Το κλασικό “διπλό μήνυμα”.

Αν το δούμε από μία άλλη οπτική, ωστόσο, το να δίνουμε κάτι σε κάποιον -ό,τι κι αν είναι αυτό, αρκεί να τον ωφελεί- αποτελεί μία πράξη που, πρώτα από όλα, ωφελεί εμάς. Γιατί, όσο κι αν δεν το συνειδητοποιούμε, αυτό το κάνουμε γιατί εμείς το σκεφτήκαμε, εμείς το επιθυμήσαμε, εμείς το πράξαμε. Άρα, εμείς ευχαριστιόμαστε πρώτα από όλους, ακόμα κι από αυτόν που ωφελείται.

Η ουσία είναι, όμως, πως ό,τι δίνεις παίρνεις. Έτσι είναι. Όλα είναι ένας όμορφος κύκλος. Η ίδια η ζωή είναι ένας πανέμορφος κύκλος. Ένας κύκλος με χρώματα, με άλλα σχήματα στο εσωτερικό του, με εμπειρίες, με συναισθήματα. Συνεπώς, ποτέ δεν παίρνουμε κάτι που δε ζητήσαμε και που δε δώσαμε.

“Ζήτα και θα πάρεις” αλλά και “δώσε και θα πάρεις”. Ό,τι ζητήσεις, θα το λάβεις στη βάση όσων έδωσες. Κι αν το σκεφτούμε λίγο πιο βαθιά, πάντα αυτό που ζητάμε μοιάζει με αυτό που δίνουμε. Ακόμα κι αν, επιφανειακά, δε φαίνεται να συνάδει, σίγουρα θα υπάρχουν δεσμοί με αυτό.

Ο άνθρωπος που δε δίνει χρήματα γιατί φοβάται ότι θα φτωχύνει, θα ζητά χρήματα και θα λαβαίνει χρήματα. Κι αυτό μόνο. Ούτε αγάπη αληθινή, ούτε κάποιο ξεχωριστό συναίσθημα, κάτι που να τον συναρπάσει. Μόνο χρήματα. Δηλαδή, μόνο αυτό που τον αποκλείει από την αντικειμενική πραγματικότητα, από την αληθινή ζωή, από την πραγματική ανθρώπινη διάδραση και διαντίδραση. Θα ζητάει απομόνωση και θα λαμβάνει απομόνωση.

Ας δώσουμε αγάπη, και θα τη λάβουμε πίσω, αφού σίγουρα θα τη ζητάμε! Ας ομορφύνουμε τις δονήσεις μας, τις δονήσεις που εκπέμπουμε στον κόσμο, και τότε θα ομορφύνουν και οι δονήσεις που λαμβάνουμε εμείς από αυτόν.

Ας αγαπήσουμε. Εμάς, τους άλλους, το όλον. Ας αφεθούμε στην ελευθερία της ύπαρξης μας, που υπάρχει από την ώρα που γεννιόμαστε. Είμαστε ελεύθεροι.

Ελένα Ζαφειροπούλου