Κοιτώντας τις φωτογραφίες στο κινητό του Κωνσταντίνου Μαρή, το μπλε χρώμα υπάρχει παντού. Ο ίδιος πέρασε έξι χρόνια φορώντας όλη μέρα μία μπλε στολή. Από το πρωί που ξυπνούσε, μέχρι το βράδυ που έμπαινε στο σπίτι του, το μπλε δεν έβγαινε από πάνω του.
Φυσικά υπήρξαν και φορές που μπέρδευα τις στολές» λέει χαριτολογώντας στην «Κ». «Το πρωί φορούσα τη στολή μου ως αστυνομικός και συγκεκριμένα ως υπαρχιφύλακας και αμέσως μετά την υπηρεσία, έβαζα την πετρόλ ρόμπα του γιατρού για να πάω στο μάθημά μου. Δεν μπορούσα να κάνω και διαφορετικά».
Την ώρα που χιλιάδες υποψήφιοι των Πανελλαδικών έμπαιναν την Πέμπτη στο σύστημα για να δουν σε ποια σχολή πέρασαν, εκείνος κρατούσε όλο υπερηφάνεια το πτυχίο του από την Ιατρική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου. Ωστόσο, ο ίδιος έχει βιώσει περισσότερο από τον καθένα αυτή την αγωνία περιμένοντας να δει τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Κι αυτό διότι ο Κωνσταντίνος Μαρής έχει δώσει Πανελλαδικές εξετάσεις, όχι μία, όχι δύο, ούτε τρεις, αλλά τέσσερις φορές.
Πρώτη φορά Πανελλαδικές: Τραυματική εμπειρία
Η πρώτη φορά που έγραψε το όνομά του στην κόλλα χαρτιού των Πανελλαδικών εξετάσεων ήταν το 2005. Ήταν η χρονιά που θα μείνει χαραγμένη για πάντα στη μνήμη του.
«Δυστυχώς την περίοδο που έδινα Πανελλαδικές, έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου. Πέθανε μία μέρα πριν δώσω το τελευταίο μου μάθημα και γι΄αυτό η μητέρα μου αποφάσισε να μην μου το πει την ίδια ημέρα, ώστε να ολοκληρώσω τις εξετάσεις μου. Εν τέλει, στην πιο δύσκολη περίοδο της ζωής μου πέρασα στο τμήμα Χρηματοικονομικών και Λογιστικής στο ΤΕΙ Πειραιά (νυν ΑΕΙ). Ωστόσο, τα επόμενα χρόνια για εμάς ήταν πολύ δύσκολα μέχρι να ορθοποδήσουμε ψυχολογικά και οικονομικά», αναφέρει ο υπαρχιφύλακας τονίζοντας πως παρόλο που αυτό το τμήμα δεν ήταν από τις πρώτες του επιλογές, αποφάσισε να μετακομίσει από την Χίο στην Αθήνα και να ξεκινήσει τις σπουδές του.
Δεύτερη φορά Πανελλαδικές: Αποτυχία
Η αποφοίτηση από το τμήμα του ΤΕΙ Πειραιά τον βρίσκει χωρίς σταθερή δουλειά κι έτσι ο ίδιος αποφασίζει να γυρίσει και πάλι στο νησί του.
«Αφού πήρα το πτυχίο μου το 2008 και γύρισα στη Χίο, επέλεξα να δώσω ξανά Πανελλαδικές για να μπω στη Σχολή Αστυφυλάκων. Η απόφαση δεν ήταν εύκολη, ίσως εξαιτίας των αναμνήσεων που είχα από την προηγούμενη φορά ως μαθητής. Το αποτέλεσμα από τη δεύτερη φορά στα θρανία με απογοήτευσε. Δεν κατάφερα να περάσω στη μόναδική μου επιλογή, αλλά για μένα μία τρίτη φορά ήταν μονόδρομος», περιγράφει τονίζοντας πως εκείνη την περίοδο της ζωής του είχε οπλιστεί με αρκετή υπομονή ώστε να πετύχει τον στόχο του.
Τρίτη φορά Πανελλαδικές: Σχολή Αστυφυλάκων
«Το 2010 ήταν η χρονιά μου. Κατάφερα να περάσω στη Σχολή Αστυφυλάκων στα Χανιά, ενώ μάλιστα ήμουν ανάμεσα στους τρεις πρώτους νεοεισαχθέντες, έχοντας συγκεντρώσει περίπου 17.000 μόρια».
Επόμενος «σταθμός» για τον κ. Μαρή ήταν η Σητεία όπου σπούδαζε και παράλληλα εργαζόταν ως αστυνομικός. Μεθεπόμενος η Θεσσαλονίκη και η Διεύθυνση Τροχαίας. Ωστόσο φαίνεται πως για τον ίδιο «τερματικός σταθμός» δεν υπάρχει, τουλάχιστον όσον αφορά την γνώση.
Τέταρτη φορά Πανελλαδικές: Iατρική
«Ηταν το 2015 όταν πήρα τη μεγάλη απόφαση να πιέσω τον εαυτό μου και να δώσω για τέταρτη φορά Πανελλαδικές με στόχο τα Παιδαγωγικά. Ξεκίνησα μαθήματα στο 1ο εσπερινό Γενικό Λύκειο Θεσσαλονίκης και έκανα δύο χρόνια εντατικά καθώς τότε, λόγω και της οικονομικής κρίσης, οι βάσεις ήταν υψηλές. Το 2017 έδωσα Πανελλαδικές, αλλά το αποτέλεσμα εξέπληξε ακόμη και εμένα τον ίδιο. Εβγαλα 19.200 μόρια κι έτσι επέλεξα την Ιατρική του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου», διηγείται ο υπαρχιφύλακας.
Δια βίου μάθηση
Για τον κ. Μαρή, η ιατρική ήταν πρόκληση αλλά και δύσκολη υπόθεση. Ο ίδιος παραδέχεται πως ήταν μία εξαιρετικά απαιτητική σχολή με άριστη οργάνωση, την οποία δεν θα είχε ολοκληρώσει χωρίς τη βοήθεια και την υποστήριξη τόσο της δευθύντριάς του στην Τροχαία Θεσσαλονίκης, Παρασκευής Παπαγεωργιοπούλου, όσο και των συναδέλφων του στο επιτελείο.
«Προσωπικά όλες τις αποφάσεις μου τις έπαιρνα όχι επειδή είχα κάποιο συγκεκριμένο επαγγελματικό στόχο -και την ιατρική άλλωστε δεν σκοπεύω στην παρούσα φάση να την εξασκήσω-, αλλά επειδή αγαπώ τη δια βίου μάθηση. Μ’ αρέσει να “ρουφάω” γνώση και να συναστρέφομαι με άτομα που έχουν κοινά ενδιαφέροντα. Τώρα μάλιστα κάνω ένα μεταπτυχιακό στις καρδιαγγειακές παθήσεις, πάλι Αριστοτέλειο, ενώ θα ήθελα κάποια στιγμή δώσω κατατακτήριες για τα Παιδαγωγικά που τότε άφησα για την Ιατρική».
Να μην είναι η μόνη οδός στις Πανελλαδικές η μηχανική απομνημόνευση και η στεγνή αποστήθιση κειμένων.
Αυτό που σίγουρα άλλαξε αυτές τις τέσσερις φορές που έδωσε Πανελλαδικές ο κ. Μαρής ήταν ο τρόπος που διάβαζε. Ο ίδιος μπαίνοντας στην ίδια διαδικασία ξανά και ξανά, αντιλαμβανόταν καλύτερα τι ήταν πιο σημαντικό στη μελέτη του. Αυτό όμως δεν μπορεί να το κάνει τόσο εύκολα ένας 18χρονος μαθητής.
«Προσωπικά αυτό που επιθυμώ και εύχομαι να συμβεί στο μέλλον όσον αφορά τις Πανελλαδικές Εξετάσεις είναι να μην είναι η μόνη οδός η μηχανική απομνημόνευση και η στεγνή αποστήθιση κειμένων, αλλά η προσπάθεια διαμόρφωσης κριτικής σκέψης της νέας γενιάς», επισημαίνει ο ίδιος και στέλνει ένα μήνυμα σε όσους έδωσαν αλλά δεν έπιασαν τον στόχο τους φέτος.
«Αν έχεις έναν στόχο, ούτε ο χρόνος μπορεί να σε εμποδίσει, ούτε ο τρόπος της εξέτασης. Τα πάντα είναι εφικτά από τη στιγμή που θα αποφασίσεις να “κυνηγήσεις” τις ανησυχίες σου».
Όσο για το πώς συνδύασε δουλειά και Ιατρική, η απάντηση είναι η αναμενόμενη. Έπρεπε να γίνουν κάποιες θυσίες.
«Αυτά τα έξι χρόνια όντως αφιερώθηκα στην Ιατρική. Το μόνο που κράτησα στη ζωή μου ήταν η γυμναστική και συγκεκριμένα η καλλισθενική. Από εκεί και πέρα αυτό που έκανα καθιημερινά ήταν να πηγαίνω από τη δουλειά στη σχολή και το ανάποδο», λέει προσθέτοντας πως πρέπει να υπάρξει ακόμα μεγαλύτερη υποστήριξη από την Πολιτεία σε όσους εργάζονται και παράλληλα σπουδάζουν. «Στην αστυνομία εν προκειμένω δεν υπάρχει ούτε αναγνώριση, ούτε επιβράβευση των πτυχίων για όσους επιθυμούν να ακολουθήσουν το μονοπάτι της γνώσης με ό,τι αυτό συνεπάγεται».
Ελπίζω να είναι υπερήφανος για μένα και ελπίζω να με καμαρώνει από εκεί ψηλά.
Σε κάθε περίπτωση, ο Κωνσταντίνος Μαρής νιώθει ευλογημένος στο τέλος της ημέρας. «Πολλές φορές σε κάθε κατόρθωμά μου σκέφτομαι τον μπαμπά μου που δεν πρόλαβε να χαρεί μαζί μου. Ελπίζω να είναι υπερήφανος για μένα και ελπίζω να με καμαρώνει από εκεί ψηλά. Ο ίδιος με έμαθε να είμαι έντιμος και καθαρός άνθρωπος και αυτό προσπαθώ να είμαι στη ζωή μου. Ελπίζω να το βλέπει».