Ἀγαπητοί ἀδελφοί,

Ἑορτάζουμε τήν μεγάλη Δεσποτική Ἑορτή τῆς Μεταμορφώ­σεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ἕνα ἱστορικό καί πνευματικό γεγονός πού συνέβη σέ ὑψηλό ὄρος, ὅταν ἐνώπιον τῶν τριῶν Μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Πέτρου, τοῦ Ἰωάννου καί τοῦ Ἰακώβου ἔλαμψε ἡ Ἀλήθεια.

Ὅπως μᾶς διασώζουν οἱ Εὐαγγελιστές, καθώς προσευχόταν ὁ Χριστός, ἔγινε «τό εἶδος τοῦ προσώπου αὐτοῦ ἕτερον καὶ ὁ ἱματισμός αὐτοῦ λευκός ἐξαστράπτων». Καί οἱ Μαθητές, πού ἦταν «βεβαρημένοι ὕπνῳ», διαγρη­γόρησαν καί εἶδαν τήν δόξα τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τό Φῶς τῆς θεότητας τοῦ Χριστοῦ, καί εἶδαν τήν νεφέλη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νά τούς ἐπισκιάζει καί ἄκουσαν τήν φωνή τοῦ Θεοῦ καί Πατρός «οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός· αὐτοῦ ἀκούετε» (Λουκ. θ´).

Ἔτσι, στό Ὄρος Θαβώρ στά μάτια τῶν Μαθητῶν ἔλαμψε ἡ Ἀλήθεια. Καί ἡ Ἀλήθεια εἶναι ὁ Χριστός, ὅπως ὁ Ἴδιος ἀποκαλύπτει «ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή» (Ἰω. ιδ´), ὁ Σεσαρκωμένος Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ.

Ἡ λέξη ἀλήθεια παράγεται ἀπό τό στερητικό μόριο ἄλφα (α) καί τήν λέξη λήθη, καί σημαίνει αὐτό πού δέν σβήνεται στήν λήθη, πού δέν χάνεται, πού δέν μεταβάλλεται καί δέν ἀλλοιώνεται.

Ὅλα, ὅμως, τά φθαρτά, τά θνητά, τά αἰσθητά, σβήνουν, χάνονται καί καί βυθίζονται στήν λήθη, γρήγορα ἤ ἀργά.

Καί ὅλα τά ἀνθρώπινα χάνονται στήν λήθη. Ὅπως προφητεύει ὁ Δαβίδ «πᾶς ἄνθρωπος ψεύστης», δηλαδή κανένας ἄνθρωπος δέν ἔχει τήν ἀλήθεια, ἀλλά ὅλοι χάνονται στήν λήθη.

Ἡ ἀπώλεια στήν λήθη ἀναστρέφεται μόνο ἄν τά κτιστά ὄντα ἀνακαινισθοῦν ἀπό τό Φῶς τοῦ Θεοῦ, ἀπό τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ ἄνθρωπος δέν θά χαθεῖ στήν λήθη, στό σκοτάδι, μόνο ἄν λάβει τήν Χάρη καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί ἑνωθεῖ μέ τόν Θεό. Αὐτό συμβαίνει μέ τούς Ἁγίους, πού παραμένουν ζωντανοί, οἱ ὁποῖοι «ἔδοξαν ἐν ὀφθαλμοῖς ἀφρόνων τεθνάναι… οἱ δέ εἰσιν ἐν εἰρήνῃ» καί «ἡ ἐλπὶς αὐτῶν ἀθανασίας πλήρης» (Σοφ. Σολ. γ´).

Ὁ Χριστός στό Ὄρος Θαβώρ ἔλαμψε ἐνώπιον τῶν Μαθητῶν Του ὅπως ὁ ἥλιος, ἀποκαλύπτοντάς τους τό Φῶς τῆς θεότητός Του, ἀφοῦ εἶναι ἀληθινός Θεός καί ἀληθινός ἄνθρωπος. Τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ, εἶναι Φῶς τῆς θεότητας, Φῶς ἄκτιστο, ἀναλλοίωτο, ἄφθαρτο, ἀΐδιο, ἀμετάβλητο, τό μόνο ἀληθινό, δηλαδή τό μόνο πού δέν ὑπόκειται στήν λήθη καί τήν φθορά. Μόνον ὁ Θεός εἶναι ἀμετάβλητος, τόσο ἡ ἄγνωστη καί ἀμέθεκτη σέ μᾶς οὐσία Του ὅσο καί ἡ γνωστή καί μεθεκτή σέ μᾶς, κατά παραχώρηση καί φιλανθρωπία, ἐνέργειά Του.

Οἱ Μαθητές, στούς ὁποίους ἀποκαλύφθηκε ὁ Χριστός, στούς ὁποίους ἔλαμψε ἡ Ἀλήθεια, ἦταν ἐκεῖνοι πού Τόν ἀκολουθοῦσαν ὅπου πήγαινε· ἐκεῖνοι πού ἀνέβηκαν μαζί Του στό ὑψηλό Ὄρος· ἦταν ἐκεῖνοι πού Τόν ἀγαποῦσαν περισσότερο.

Οἱ αὐτόπτες αὐτοί μάρτυρες τῆς Ἀλήθειας ἐξέφρασαν, ἀργότερα, στίς ἐπιστολές τους τήν ἐμπειρία τους αὐτή, καί μᾶς καλοῦν νά ζήσουμε, νά δοῦμε τήν Ἀλήθεια, τόν Χριστό.

Γιά παράδειγμα, ὁ Ἀπόστολος Πέτρος μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι ὁ προφητικός αὐτός λόγος γιά τήν ἀποκάλυψη τῆς δόξας τοῦ Χριστοῦ, εἶναι βεβαιότερος ἀπό κάθε ἄλλη κοσμοθεωρία καί ἰδεολογία, καί μᾶς παροτρύνει νά προσέχουμε καί νά τόν ἀκολουθοῦμε, ἕως ὅτου «θά φωτίσει ἡμέρα καί θά ἀνατείλει φωσφόρος στίς καρδιές» μας.

Καλούμαστε, λοιπόν, νά μιμηθοῦμε τούς Μαθητές τοῦ Χριστοῦ, γιά νά ἀξιωθοῦμε τῆς ἐμπειρίας τους.

Καλούμαστε, ἀνάμεσα στά ἄλλα, νά συνδέσουμε τήν καθημερι­νό­τητά μας μέ τήν Ἀλήθεια, ἐφαρμόζοντας μιά ἁπλή μέθοδο τῶν Πατέρων μας. Δηλαδή, νά ἐπικαλούμαστε συνέχεια τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, μέ τήν εὐχή τοῦ Ἰησοῦ. Νά προφέρουμε πάντα μέ τό στόμα μας καί μέ τήν καρδιά μας τήν εὐχή «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησον ἡμᾶς», ἐκφράζοντας τήν ἀγάπη μας καί ὁμολογώντας τήν ἀλήθεια.

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, καθοδηγώντας καί στηρίζοντας τούς Χριστιανούς κατά τήν διάρκεια, μάλιστα, τῆς Τουρκο­κρατίας, ἔλεγε γιά τήν ἁγία Παρασκευή ὅτι εἶχε στά χείλη της τήν ἀλήθεια. Δίδασκε, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, μέ τόν γλαφυρό του λόγο: «Μέ τί ἔβαφε τά χείλη της (ἡ ἁγία Παρασκευή); Ὄχι μέ κοκκινάδι, ἀλλά λέγοντας τό, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, μέ τήν ἀλήθειαν»! Ταυτίζει, ὁ Ἅγιος, τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ μέ τήν Ἀλήθεια!

Μέ τήν εὐχή, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁμολογοῦμε τήν ἀλήθεια ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἀληθινός Θεός καί ἀληθινός ἄνθρωπος. Ὁμολογοῦμε τήν ἀλήθεια ὅτι εἶναι ὁ Μόνος δυνατός νά μᾶς σώσει καί νά μᾶς γλιτώσει ἀπό τήν λήθη καί τήν φθορά. Καί μέ τήν παράκληση, ἐλέησον ἡμᾶς, ὁμολογοῦμε καί ἐκφράζουμε τήν δική μας ἀδυναμία νά νικήσουμε τήν λήθη καί ζητοῦμε τό δικό Του ἔλεος, τήν δική Του ἐνέργεια καί δύναμη, τήν δική Του Χάρη καί εὐλογία, τό δικό Του αἰώνιο Φῶς.

Ἡ εὐχή τοῦ Ἰησοῦ θά μᾶς διδάξει τήν ἐγκράτεια, θά μᾶς διδάξει τήν συγκέντρωση τοῦ νοῦ, θά μᾶς διδάξει τήν εὐχαριστία καί τήν εὐγνωμοσύνη, θά ἀνάψει τόν πόθο μας γιά τήν μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, θά μᾶς διδάξει τήν ταπείνωση, τήν ὑπομονή, τήν μακροθυμία, θά μᾶς ὁδηγήσει μέ μετάνοια στά Ἄχραντα Μυστήρια.

Ἡ εὐχή τοῦ Ἰησοῦ θά φέρει τά βήματά μας στόν ἀνάντη δρόμο πού ὁδηγεῖ στό ὑψηλό ὄρος τῆς θεολογίας, γιά νά ἀξιωθοῦμε καί ἐμεῖς νά δοῦμε τήν Ἀλήθεια, πού εἶναι ἡ ἄκτιστη Χάρη τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν ἑνωθοῦμε μέ τόν Χριστό, τίποτε πλέον δέν θά μείνει χωρίς νόημα, τίποτε δέν θά χάνεται στήν λήθη καί τό σκοτάδι, ἀπό ὅσα πέρασαν καί ἀπό ὅσα θά ἔρθουν, ἀλλά ὅλα θά ζωοποιηθοῦν στό Φῶς τοῦ Χριστοῦ, στήν Ἀλήθεια.

Κατά τόν φετινό ἑορτασμό τῆς ἁγίας Μεταμορφώσεως τοῦ Χριστοῦ μας, ἄς μάθουμε, ἀγαπητοί ἀδελφοί καί ἀγαπητά μου παιδιά, νά ἐπικαλούμαστε τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καθημε­ρινά, «ἕως οὗ ἡμέρα διαυγάσῃ καὶ φωσφόρος ἀνατείλῃ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν». Ἀμήν.

Μέ θερμές εὐχές

Ὁ Μητροπολίτης

† Ὁ Καστορίας Καλλίνικος