Με λένε Καίτη και είμαι χήρα. Δεν ντρέπομαι να το πω, δεν έχω κάνει κάτι κακό, αντιθέτως.
Ο σύζυγος πέθανε στον ύπνο του μόλις στα 42 του και έμεινα ξαφνικά μόνη στα 35 μου με δύο μικρά παιδιά να μην ξέρω από πού να αρχίσω και να φοβάμαι πώς θα τα μεγαλώσω μόνη και αν θα τα καταφέρω. Από τη μια μέρα στην άλλη έγινα μάνα και πατέρας όπως και από τη μια μέρα στην άλλη, από κυρία έγινα το εύκολο πήδημα.
Πήρα τα παιδιά μου κι έφυγα από την Αθήνα. Μια φίλη μου, παλιά συμμαθήτρια από το σχολείο, είχε επιχειρήσεις στα Ιωάννινα και μου έδωσε δουλειά. Κλειστή κοινωνία και εκεί όμως ήμουν άγνωστη μεταξύ αγνώστων και καμιά φορά οι άγνωστοι σε σέβονται περισσότερο από τους…γνωστούς.
Εκεί γνώρισα και τον τωρινό μου σύζυγο. Χήρος και εκείνος, αγάπησε τα παιδιά μου σαν δικά του μιας που εκείνος δεν είχε. Παντρευτήκαμε πέρσι με πολιτικό και ζούμε σε ένα σπίτι μέσα στα δέντρα, έχουμε σκυλιά και κότες και τα παιδιά ΜΑΣ χαρούμενα. Το μόνο που μου λείπει από την Αθήνα είναι ο τάφος του άντρα μου, που δεν μπορώ να πηγαίνω να τον επισκέπτομαι. Τον έχω όμως μέσα στην καρδιά μου όπως και τη φίλη μου, που με κάλεσε εδώ προσφέροντάς μου εργασία, και που δεν θα ξεχάσω ποτέ το καλό που μου έκανε.
Αφού τους έβρισα τους έκλεισα το τηλέφωνο κατάμουτρα.
ΡΕ ΟΥΣΤ!