• Το να θέλει κάποιος να ηγηθεί μιας τοπικής κοινωνίας δεν είναι -και δεν πρέπει να προσλαμβάνεται- σαν ένα απλό πολιτικό δικαίωμα. Είναι πιο σύνθετο πράγμα. • Προϋποθέτει την ύπαρξη ορισμένων πρόσθετων χαρακτηριστικών και στοιχείων για τον εαυτό του.

• Για παράδειγμα πως είναι -ή πως ο ίδιος θεωρεί πως είναι- (δεν είναι το ίδιο) ‘ηγετική’ φυσιογνωμία. Ικανός, όχι να διατάζει ανθρώπους, αφού ο κάθε τυχάρπαστος ευθύς μόλις του δοθεί μια εξουσία μπορεί να το κάνει αυτό, αλλά ικανός να εμπνέει και να καθοδηγεί ανθρώπους.

• Το ότι έχει κατά νου ένα σαφές και μεθοδικό σχέδιο ανασύνταξης και προόδου της κοινωνίας της οποίας θέλει να ηγηθεί.

• Το ότι έχει συνεργάτες ικανούς να κατανοήσουν τις προδιαγραφές αυτού του σχεδίου και ικανούς να το υλοποιήσουν

• Το ότι μπορεί να εξευρίσκει πόρους, πηγές και μέσα υλοποίησης αυτού του σχεδίου.

• Αν και εφ’ όσον ο μελλοντικός ηγέτης δεν διαθέτει όλα αυτά τα προσόντα, τότε δεν μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε ως έναν οιονεί ηγέτη. Πρόκειται μάλλον για έναν γιαλαντζί ηγέτη.

• Πρόκειται για κάποιον που απλά ορέχτηκε τα οφέλη και τις απολαβές της εξουσίας και θέλησε να επωφεληθεί ο ίδιος, οι οικείοι του και ο στενός του κύκλος από αυτές.

• Οπότε από αυτό το σημείο και μετά το πρόβλημα παύει να είναι θεωρητικό, μετατρέπεται σε κοινωνικό και αρχίζει πλέον να αφορά τους πάντες.

• Το μέγα προς επίλυση πρόβλημα είναι σαφές και λιτό:

• Με ποιόν τρόπο άραγε μπορεί ένα κοινωνικό σύνολο να διακρίνει ανάμεσα σε έναν πραγματικό και σε έναν γιαλαντζί ηγέτη? Ανάμεσα στον άνθρωπο εκείνο που μπορεί να σταθεί ικανός να απογειώσει μια κοινωνία και να της χαρίσει ευημερία και ανάμεσα στον τυχοδιώκτη εκείνον, που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι ο μισθός, οι μίζες και οι τεμενάδες του πόπουλου?

• Η ερώτηση αυτή είναι θεμελιώδης, είναι κρίσιμη, είναι καθοριστική για το μέλλον ολονών, παρ’όλα αυτά δεν παύει να είναι και μια ερώτηση εξωπραγματική.

• Και γιατί παρακαλώ την χαρακτηρίζουμε ως τέτοια?

• Μα γιατί στις μικρές περιφερειακές μας κοινωνίες τα τελευταία χρόνια, που έχει ατονήσει η πρακτική του κομματικού χρίσματος, κανένας πολίτης δεν την υποβάλλει πλέον στον εαυτό του και δεν μπαίνει στην βάσανο να την απαντήσει.

• Γιατί τα κριτήρια που εφαρμόζονται είναι διαφορετικά. Ο πολύς κόσμος που θα πάει να ψηφίσει στις εκλογές των ΟΤΑ α’ βαθμού αύριο μεθαύριο, ακολουθεί μια διαφορετική -αλλά και άκρως αντιφατική- προσέγγιση του θέματος:

• Ενώ παντού, σε όλα τα μέσα δημόσιου διαλόγου, ομιλεί διαρκώς περί τοπικών αναγκών και περί της ανάγκης εξεύρεσης ενός καλού ηγήτορα/ δημάρχου, όταν πλέον εισέρχεται στο παραβάν ψηφίζει υπό το κράτος άλλης συλλογιστικής.

• Ποια συλλογιστικής?

• Αμα θελήσουμε να το διατυπώσουμε κοινωνιολογικά, θα λέγαμε ότι ψηφίζει αυτοαναφορικά, υποστηρίζοντας την τάξη, την σέχτα, την κοινωνική του ομάδα, το σόι του. Δεν ψηφίζει για καλό δήμαρχο. Ψηφίζει για σύμβουλο τον οποιονδήποτε συγγενή, φίλο, κολλητό, χορηγό, ένα πρόσωπο δηλαδή με το οποίο τον συνδέει οποιουδήποτε άλλου είδους σχέση ΠΛΗΝ της πολιτικής.

• Ο μέσος δημότης πάει και ψηφίζει ψυχοκοινωνικά. ΟΧΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ. Υπό καθεστώς εξάρτησης και κοινωνικής -όχι πολιτικής- πίεσης.

• Το αποτέλεσμα φυσικά είναι κι αυτό αναγκαστικά μη πολιτικό.

• Αυτός που κερδίζει τελικά τις εκλογές δεν είναι ο πλέον κατάλληλος για μια κοινωνία ηγέτης παρά αυτός που μάζωξε τριγύρω τους αυλικούς εκείνους που είχαν το μεγαλύτερο σόι ή την μεγαλύτερη απήχηση στον κύκλο τους. Ανθρώπους που μπορεί να είναι αγαπητοί επειδή λένε καλά ανέκδοτα, κερνάνε πολλά ποτά, ανάβουν πολλά κεριά, είναι εργοδότες πολλών εργαζομένων ή πρόεδροι σωματείων συλλογής πεταλούδων… τέτοια πρόσωπα

• Τα υπόλοιπα περί ηγετών και πολιτικής είναι για να γεμίζουμε εγχειρίδια….