Ξέρεις… μπορείς να με διαγράψεις, μπορείς να με μπλοκάρεις αν θέλεις, μπορείς να γυρίσεις το κεφάλι σου όταν οι δρόμοι μας συναντηθούν τυχαία, μπορείς και να κάνεις ότι δε με γνωρίζεις. Αν θες μπορείς ακόμα και να πείσεις τον εαυτό σου πως δεν με αγάπησες ποτέ.

Ίσως κάποια στιγμή να αναρωτήθηκες για το πώς φτάσαμε ως εδώ, αν και το πιο πιθανό σενάριο είναι πως δεν θα μπήκες καν στον κόπο. Πιθανόν στιγμιαία να σου πέρασε από το μυαλό, αλλά είμαι σίγουρη ότι το κατέστειλες με συνοπτικές διαδικασίες. Βλέπεις είναι εκείνη η βεβαιότητά σου ότι έχεις πάντοτε δίκιο και αποκλείεται εσύ να σφάλεις. Ίσως πάλι η περίφημη αυλή με τους υπηκόους σου να σε βοήθησαν να χρυσώσεις το χάπι λιγουλάκι παραπάνω, οπότε επιβεβαιώθηκες τρανά για άλλη μια φορά. Ίσως, ίσως και πάλι ίσως το πρόβλημα να ήταν τελικά ότι δεν μπορείς να αγαπήσεις κάποιον άλλον πέρα από τον εαυτό σου, ότι προφανώς φοβάσαι να ανοιχτείς και να αφεθείς να δείξεις το πραγματικό σου πρόσωπο, ίσως πάλι να βολεύεσαι σε καταστάσεις και ανθρώπους και να μην θες να πολύ προσπαθήσεις.

Αν τυχόν σε ρωτήσουν για μένα, μην μπεις στον κόπο να θυμηθείς ότι σε αγάπησα πολύ. Ούτε ότι έβλεπα όλο εκείνο το σκοτάδι μέσα σου και το αγκάλιαζα για να το φέρω σιγά σιγά στο φως, σαν να κρατούσα τον πιο πολύτιμο λίθο ανάμεσα στα χέρια μου, «την ψυχή σου». Ούτε επίσης ότι σε αγάπησα τόσο πολύ, παρά αυτό που ήσουν. Προσπάθησα με κάθε τρόπο να πάρω όλη τη λύπη και τη στεναχώρια από μέσα σου. Αλλά ούτε και ότι σε αγάπησα αγνά και αληθινά, χωρίς συμφέρον, βόλεμα και βλέψεις. Σε αντίθεση με εσένα, σε όλη την πορεία μας παρέμεινα, γνήσια και ειλικρινής.