– Ξεφυλλίζοντας το facebook, έπεσα επάνω στην ανάρτηση της φίλης Λίτσας Πουρσανίδου. Μιας πολυτάλαντης αυτοδιοικητικής προσωπικότητας που φυλούσε -και φυλάει -Θερμοπύλες εκειπάνω στην Διποταμία, στις συνοριακές εσχατιές του Δήμου Νεστορίου. Και η οποία γράφει τα παρακάτω: «Ξέρω πολύ καλα ότι δεν ζω στο ανθρώπινο Παράδεισο..
Αλλά πιστεύω οτι ο “ηγέτης” θα πρέπει να εμπνέει, να έχει όραμα, εφικτό, ρεαλιστικό, με δυναμική και προοπτική, να λειτουργεί με αξίες και αρχές.. για να “καλλιεργήσει” αντίστοιχους πολίτες!! Αντί αυτού, ζούμε στιγμές απείρου κάλλους!! Ένα θα πω…
“Δεν πουλιούνται και δεν αγοράζονται όλα” Εκτός εάν έχετε τιμοκατάλογο προσωπικοτήτων και αξιών!!!! Σεβαστείτε τους πολίτες σας… για να σας σεβαστούν!! Έλεος!! Για όποιον αντέχει: Ποινικος Κώδικας άρθρα 161 και 164» Για ‘όποιον αντέχει’ λέει η Λίτσα.
Για όποιον ξέρει πρόσωπα και πράγματα λέω εγώ, το ανωτέρω σημείωμα -αν και επίτηδες αφεστιασμένο- καταδεικνύει με κρυστάλλινη καθαρότητα συγκεκριμένους ανθρώπους και στηλιτεύει μια συγκεκριμένη πρακτική.
Την οποία είχαμε την ευπιστία να θεωρούμε πως είχαμε αφήσει ξοπίσω μας, εκεί, στις παλαιοκομματικές δεκαετίες των 50’ς και 60’ς. Να όμως που τις ξαναβρίσκουμε μπροστά μας, στην προοδευτική και μοντέρνα μας εποχή…
ΑΝ ΚΑΙ ΕΦΟΣΟΝ οι πληροφορίες για αυτού του είδους τις πρακτικές πολιτικού χρηματισμού έχουν την παραμικρή βαρύτητα, τότε θα έχουμε κάθε λόγο να μιλήσουμε για έναν πολιτικό εκφαυλισμό. Υποτίθεται ότι οι άνθρωποι που επιζητούν μια δημόσια θέση, ένα πολιτικό αξίωμα απαρνούνται την ‘ιδιωτεία’ τους και μπαίνουν στην δημόσια σφαίρα χάριν των άλλων.
Ότι το πράττουν με ανιδιοτέλεια και με μια αυθεντική τάση συνεισφοράς στα κοινά. Υποτίθεται ότι οι άνθρωποι αυτοί θέλουν να αλλάξουνε τον κόσμο και να τον κάνουνε λιγάκι καλύτερο απ’ όσο είναι σήμερα.
Υποτίθεται ότι θέλουν να βελτιώσουν τις ζωές ΟΛΩΝ και όχι μερικών γνωστών τους, μερικών δικών τους, καταβάλλοντας τους ένα ευκαιριακό μπαξίσι ή μια μόνιμη αντιμισθία. Αν οι άνθρωποι αυτοί εν κρυπτώ απεργάζονται τέτοιου είδους πολιτικές, αν υπόγεια εφαρμόζουν πρακτικές τις οποίες φωνακτά και δημόσια καταδικάζουν, ε τοτε δεν είναι τίποτε περισσότερο από κοινοί υποκριτές και δημοκόποι και αποδεικνύουν περίτρανα πως το μόνο που έχουν κατά νου είναι να βγουν. Με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο και με άφθονο … λάδι.
Δείχνουν πως έχουν μπερδέψει τα αστικά αξιώματα με το λαδεμπόριο.
Δείχνουν ότι συγχέουν την ευγενή πολιτική άμιλλα με την εξαγορά συνειδήσεων φτωχών κι εξαρτημένων ανθρώπων. Αντί να πείθουν, δελεάζουν. Αντί να συμπαρατάσσονται, εκμαυλίζουν.
Αναζητούν αυλικούς και όχι συνεργάτες. Βολεύονται με υπαλλήλους και όχι με δημόσιους λειτουργούς.
Οι πράξεις τους αποκαλύπτουν πως ό,τι κάνουν δεν το κάνουν για το κοινό καλό, παρά για για το δικό τους.
Για την κατάκτηση ενός θώκου που θα τους προσφέρει μετέπειτα την ευκαιρία να αυγατίσουν παραπέρα τις δικές τους περιουσίες και να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των δικών τους κύκλων. Δεν θα τις αφήσουμε να περάσουν αυτές τις τακτικές.
Γιατί έτσι και περάσουν θα σημάνουν το πολιτικό τέλος των κοινωνιών μας.