• Μπορούν οι φουρτούνες της ζωής να σε κάνουν πιο δυνατό;
• Μπορεί ο φόβος να σε εξελίξει;
• Έχεις μάθει να συγχωρείς τον εαυτό σου;
• Βλέπεις το παρελθόν σαν βάρος ή το έχεις ξεπεράσει;

Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα είναι τα κλειδιά για να αγαπήσουμε τον εαυτό μας – και τη ζωή. Γιατί η αλήθεια είναι πως –αντίθετα με όσα μάς έμαθαν- είμαστε γεννημένοι για να ευτυχούμε.

Ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο της Αγνής Μαριακάκη “Σου αξίζει να ευτυχήσεις” που κυκλοφορεί από την Key Books:

Μόνο μέσα από την απόρριψη ανακαλύπτεις ποιος είσαι αληθινά

Παράλογο δεν ακούγεται; Είναι όμως αληθινό. Ο αυθεντικός εαυτός είναι εκείνος που, σαν φοίνικας, αναγεννάται από τις στάχτες του και ανοίγει τα φτερά του με τη δύναμη της επίγνωσης πως αυτό που μένει στο τέλος είναι αλώβητο από τη μη έγκριση του οποιουδήποτε.

Ο Φώτης ήταν γενικός διευθυντής μιας μεγάλης πολυεθνικής, υπεύθυνος για την Ελλάδα και τα Βαλκάνια.

≪Δεν μπορείς να διανοηθείς τι σημαίνει αυτή η θέση, Αγνή. Αφενός δουλεύεις μέρα νύχτα, ακατάπαυστα, με απίστευτους ρυθμούς, αφετέρου νιώθεις μια απίστευτη παντοδυναμία, νιώθεις σχεδόν ημίθεος. Μετά από κάποια χρόνια δε, συνηθίζεις να μην περνάς ποτέ απαρατήρητος. Τα κεφάλια γυρνούν να παρατηρήσουν το πανάκριβο αμάξι με τον οδηγό σου, έχεις το καλύτερο τραπέζι σε πανάκριβα εστιατόρια, μένεις σε μυθικού πλούτου σουίτες χλιδάτων ξενοδοχείων, ταξιδεύεις πάντα πρώτη θέση με τρεις αεροσυνοδούς από πάνω σου. Κάθε φορά που μπαίνεις στις συνεδριάσεις της εταιρείας, διαβάζεις στα πρόσωπο το δέος και τον σεβασμό. Συνηθίζεις να σου κάνουν οι πάντες υποκλίσεις, να ξεκαρδίζονται με τα αστεία σου, να προσπαθούν να διαβάσουν τη διάθεσή σου. Άσε που η ίδια σου η μάνα έχει ξεχάσει το μικρό σου όνομα και σε φωνάζει πια “ο γιος μου, ο διευθυντής”…

Κι εκεί που ένιωθα παντοδύναμος, με την καριέρα μου στρωμένη και το μέλλον μου προδιαγεγραμμένο, αντί να μου έρθει μετακίνηση σε νέα διευθυντική θέση, στη Νότια Αμερική, μου ανακοινώνεται ότι βρίσκομαι εκτός νυμφώνος, μ’ ένα καλό πακέτο εθελούσιας εξόδου, και η θέση που εγώ ονειρευόμουν πήγε σε έναν φιλόδοξο Ρουμάνο που προέρχεται από την Amazon και μπορούσε να κάνει πολλά για το διαδικτυακό κομμάτι της επιχείρησης. Και ξάφνου βρέθηκα να είμαι μόνο ένας “πρώην γενικός διευθυντής”≫. Και συνειδητοποίησα πως χωρίς τον τίτλο μου και χωρίς τη θέση μου δεν ήξερα ποιος ήμουν, πού πήγαινα και τι έκανα. Συνειδητοποίησα, μέσα από τα βάθη της κατάθλιψης στην οποία έπεσα, ότι είχα εθιστεί στην αλαζονεία του πετυχημένου στελέχους. Είχα εθιστεί στον θαυμασμό και στο δέος των γύρω μου, κι όταν η εταιρεία με έκανε eject με συνοπτικές διαδικασίες, ένιωσα να χάνω τα πάντα, να χάνω τον εαυτό μου τον ίδιο.

Ένιωσα να γίνομαι απότομα ένα τίποτα στον δρόμο προς το απόλυτο μηδέν. Δεν θα ξεχάσω το βλέμμα μιας γραμματέα όταν με αποχαιρετούσε με υφάκι ανωτερότητας και κακοκρυμμένη ευχαρίστηση. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να βρω μια παρόμοια, ούτε καν μια κατώτερη, θέση στην Ελλάδα της κρίσης. Γι’ αυτό μάζεψα τα κομμάτια μου και προσπάθησα να ξανασυγκολλήσω τον εαυτό μου από την αρχή. Σήμερα ξέρω πως εκείνη η ολοκληρωτική και χωρίς αναισθητικό εκπαραθύρωση ίσως και να ήταν ό,τι καλύτερο μου συνέβη για να μπορέσω να ξαναβρώ τον χαμένο εαυτό μου. Ό,τι χρήματα είχα τα επένδυσα σε μια νέα τεχνολογία με την οποία μπορούμε να ανακυκλώσουμε ειδικούς τύπους πλαστικού, όπως το EPS από το οποίο φτιάχνονται τα ποτήρια του take away καφέ. Κάνουμε τον γύρο συνεργαζόμενων καφέ και αδειάζουμε τους κάδους των σκουπιδιών τους. Όταν με ρωτούν τι δουλειά κάνεις, λατρεύω να απαντώ ≪σκου-
πιδιάρης≫. Και είναι αλήθεια ότι ξαναγεννήθηκα, ξαναέστησα τον εαυτό μου από την αρχή, κι αν για κάτι περηφανεύομαι είναι για το ότι πρόλαβα να βρω τον εαυτό μου και κατάφερα να ζω με τους δικούς μου όρους≫.

Να θυμάσαι, λοιπόν, ότι οι μεγάλες ευκαιρίες ανασύνταξης του εαυτού γεννιούνται στα βάθη της απόρριψης, όταν η ανάγκη να αρέσεις παύει να σου γίνεται εμπόδιο.