Αυτός ήταν ο Αντώνης.

Ξέρετε ποιος;

Ο Αντώνης από τον Άγιο Νικόλαο Κρήτης που δεν γνωρίσατε σίγουρα πότε.

Που ήθελε να πάει το σπίτι και να ταξιδέψει με το πλοίο της γραμμής.

Που πήγε στην μεγάλη Ναυτιλιακή εταιρία λαϊκής βάσης για να πάει στον τόπο του. Όλοι οι Κρητικοί άλλωστε έχουμε ταξιδέψει με τα πλοία της γραμμής της ΑΝΕΚ και των Μινωικών Γραμμών.

Ας δούμε την αναπηρία μες στα μάτια του χαμογελαστού ως χτες Αντώνη μας.

Έζησε τον εξοστρακισμό από το ταξίδι της ζωής σήμερα σε μια δήθεν δημοκρατική χώρα. Οι συμπολίτες του, ανθρώποι στο μεροκάματο κι αυτοί, εξάντλησαν όλη τους την αυστηρότητα στο γράμμα του νόμου. Δεν ανήκει σε αυτό το καράβι ο Αντώνης, αλλά ούτε τον άφησαν να διεκδικήσει το δικαίωμά του να ανήκει.

Ένας απόκληρος της ζωής έγινε θυσία.

Ηθικό, αλλά και ταξικό το ζήτημα.

Περιμένουμε από τον συνάνθρωπο που μας εξυπηρετεί στα μέσα μεταφοράς, στις υπηρεσίες να είναι ευγενικός, να έχει κατανόηση και να μας κάνει να αισθανόμαστε ασφάλεια.

Ο κάθε απόκληρος Αντώνης αυτό δεν το βίωσε ίσως ποτέ στη ζωή του. Αντίθετα βίωσε το σκληρό βλέμμα, την αδιαφορία, την απόρριψη.

Το χέρι που τον έσπρωξε χτες τον Αντώνη και τον βύθισε στην άβυσσο είμαστε ΕΜΕΙΣ..ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ.

Αυτοί που τον απομακρύναμε, που τον αδικήσαμε, που τον κοιτάξαμε λοξά, που τον κοροιδεύαμε όταν ήταν μαζί μας στο σχολείο για την αγαθότητα του, που του κλείσαμε τις πόρτες στον έχει μία κανονική δουλειά και μία ποιοτική ζωή.

Ο Αντώνης βούτηξε στα μανιασμένα κύματα της προπέλας της δικής μας απουσίας στη ζωή του…

Για κοιτάξτε δίπλα σας να δείτε πόσοι ακόμα Αντώνηδες υπάρχουν…

Μην σπρώξετε αυτή τη φορά..

Μόνο δείξτε αγάπη και βοηθήστε να κρατηθεί μαζί μας στο ταξίδι της ζωής.

Γεια σου φίλε μας και συγχώρεσε μας.

Να προσεύχεσαι για μας από τον Παράδεισο…