• Κάποια στιγμή θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι έχουμε αρκετά διαφορετική πολιτική παιδεία από τους βορειο-ευρωπαίους.

• Εκείνοι τα θέματα κοινωνικής ασφάλειας τα θέτουν σε πρώτη γραμμή και δεν επιτρέπουν εκπτώσεις. Εμείς τα θέτουμε στην τελευταία. Εως ότου, φυσικά, συμβεί το αναπόδραστο. Μετά γυρίζουμε το βιολί και αρχίζουμε το παιχνίδι του ‘ποίος φταίει’ για όλα αυτά που δεν έγιναν, ή που έγιναν με κολοβό τρόπο.

• Δεν έχουμε καν το θάρρος να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας.

• Σκεφτείτε για παράδειγμα, σε ανύποπτο χρόνο, έναν υποθετικό Δήμαρχο σε έναν υποθετικό Δήμο που να έθετε ως αποκλειστικό σκοπό της πολιτικής του θητείας την ασφάλεια των δημοτών του.

• Γιατί αποκλειστικά?

• Μα γιατί αυτά που γίνονται έχουν κόστος και οι πόροι είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ περιορισμένοι. Αναγκαστικά επιβάλλονται επιλογές. Η αυτά θα κάνεις , ή εκείνα. Όλα μαζί… δεν γίνονται!

• Να συνέτασσε λοιπόν αυτός ο Δήμαρχος πάμπολες μελέτες και να εκτελούσε πάμπολα έργα σε αυτόν τον τομέα. Να επένδυε με αρματωσιές τα απότομα πρανή για να αποφεύγει τις βραχολισθήσεις, να γέμιζε την πόλη του με αλεξικέραυνα, να εκβάθυνε και να καθάριζε όλα τα ρέματα, να μπλοκάριζε την δόμηση στα πλημμυροκινδυνικά σημεία, να αποψίλωνε τα περιαστικά δάση, να έκανε νέους τεράστιους υπόγειους αγωγούς ομβρίων κ.ο.κ. • Με κριτήρια πολιτικής ασφάλειας, ένας τέτοιος Δήμαρχος θα ήταν αληθινό κελεπούρι. Αψογος! Υπόδειγμα!! Οι κάτοικοι της επικράτειας του θα είχαν δείκτες συλλογικής ασφάλειας εκτοξευμένους στα ύψη.

• Θα το εκτιμούσαν άραγε αυτό τόσο πολύ?

• Ούτε κατά διάνοια. Κάθε άλλο! Μάλλον δεν θα έπαιρναν καν χαμπάρι ότι εκτελούνται έργα. Αυτός ο Δήμαρχος είναι σίγουρο πως θα συγκέντρωνε στο πρόσωπο του κύματα μαζικής δυσφορίας και θα ήταν εξαιρετικά αμφίβολο το κατά πόσον θα ήταν δημοφιλής ή το αν θα ξαναέβγαινε στην περίπτωση που διανοείτο να κατέβει για μια δεύτερη θητεία….

• Κι αυτό για έναν πολύ απλό λόγο:

• Είναι ελάχιστοι οι συνειδητοποιημένοι πολίτες που βλέπουν ως απολύτως απαραίτητα και αναγκαία τα έργα αυτού του τομέα.

• Η απόλυτη πλειονότητα επιζητά άλλα πράματα: Βελτίωση της καθημερινότητας, εκτέλεση καλλωπιστικών έργων βιτρίνας, πολλαπλασιασμό των παρεχόμενων υπηρεσιών, ενίσχυση της τουριστικής επισκεψιμότητας, βελτίωση των οδικών δικτύων, εκπτώσεις τελών, επιδόματα, συμβολές στην μείωση του κόστους ζωής…. τέτοια πράματα.

• Οπότε είναι άκρως φυσιολογικό και αναμενόμενο τα πολιτικά όντα που λέγονται ‘Δήμαρχοι’ και ‘Περιφερειάρχες’, από την στιγμή που εξαρτώνται από την λαϊκή ψήφο, να προσαρμόζουν τις θητείες και τα προγράμματα τους ανάλογα.

• Όλα τα έργα πολιτικής ασφάλεια τα θέτουν στο κατώτατο επίπεδο κι όλα τα υπόλοιπα στα παραπάνω.

• Elementary my dear Watson.

• Τα έργα ασφάλειας, βλέπετε, πάσχουν από αυτό το αθεράπευτο μειονέκτημα:

• Και κοστίζουν πολύ, και αφανή, στο μεγαλύτερο μέρος τους, είναι, και διόλου χρήσιμα, ΜΕΧΡΙΣ ΟΤΟΥ τουλάχιστον συμβεί (ΑΝ ποτέ συμβεί) εκείνο το καταλυτικό γεγονός για το οποίο έχουν κατασκευαστεί και το οποίο προορίζονται να αντιμετωπίσουν.

• Με οικονομικά κριτήρια μάλλον αντιπροσωπεύουν αντιπαραγωγικές επενδύσεις.

• Αρα, εδώ έχουμε –ξεκάθαρα- ένα θέμα πολιτικής βούλησης, για να μη πούμε, ένα μείζον φιλοσοφικό ζήτημα:

• Θέλουμε να διασφαλίζουμε ως συλλογικότητες την ασφάλεια μας σε περίπτωση ενός κακού συναπατήματος, ή δεν θέλουμε?

• Θέλουμε έργα αυτοπροστασίας ή βολευόμαστε με ευχολόγια και προσευχές?

• Κατά συνέπεια, οφείλουμε να καθίσουμε, ινδιάνικα, καπνίζοντας την πίπα της ειρήνης γύρω από τους υπολογιστές μας, να το κουβεντιάσουμε το πράμα και να αποφασίσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ αν θα προχωρήσουμε ή όχι.

• Το να κλαίμε εκ των υστέρων πάνω από γάλα που χύθηκε, δεν έχει ιδιαίτερο νόημα.-