Ενώ παντού, σε όλα τα μέσα δημόσιου διαλόγου, ομιλεί διαρκώς περί τοπικών αναγκών και περί της ανάγκης εξεύρεσης ενός καλού ηγήτορα/ δημάρχου, όταν πλέον εισέρχεται στο παραβάν ψηφίζει υπό το κράτος άλλης συλλογιστικής.

 Ποια συλλογιστικής;

 Αμα θελήσουμε να το διατυπώσουμε κοινωνιολογικά, θα λέγαμε ότι ψηφίζει αυτοαναφορικά, υποστηρίζοντας  την κοινωνική του ομάδα, το σόι του.

Δεν ψηφίζει για καλό δήμαρχο. Ψηφίζει για σύμβουλο τον οποιονδήποτε συγγενή, φίλο, κολλητό, χορηγό, ένα πρόσωπο δηλαδή με το οποίο τον συνδέει οποιαδήποτε άλλου είδους σχέση ΠΛΗΝ της πολιτικής..

Ο μέσος δημότης πάει και ψηφίζει ψυχοκοινωνικά. ΟΧΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ. Υπό καθεστώς εξάρτησης και κοινωνικής -όχι πολιτικής- πίεσης.

 Το αποτέλεσμα φυσικά είναι κι αυτό αναγκαστικά μη πολιτικό.

 Αυτός που κερδίζει τελικά τις εκλογές δεν είναι ο πλέον κατάλληλος για μια κοινωνία ηγέτης παρά αυτός που  συγκέντρωσε τριγύρω τους αυλικούς εκείνοι που είχαν το μεγαλύτερο σόι ή την μεγαλύτερη απήχηση στον κύκλο τους.

Ανθρώπους που μπορεί να είναι αγαπητοί επειδή λένε καλά ανέκδοτα, κερνάνε πολλά ποτά, ανάβουν πολλά κεριά, είναι εργοδότες πολλών εργαζομένων ή πρόεδροι σωματείων συλλογής πεταλούδων… τέτοια πρόσωπα

 Τα υπόλοιπα περί ηγετών και πολιτικής είναι για να γεμίζουμε εγχειρίδια….