Με το δεύτερο άντρα μου είμαστε παντρεμένοι εδώ και τέσσερα χρόνια και στην αρχή ήμασταν μία υπέροχη οικογένεια εκείνος, εγώ και η κόρη μου από τον πρώτο μου γάμο. Γρήγορα η κατάσταση άλλαξε. Η κόρη μου είναι 19 χρονών και από τη δουλειά της δεν βγάζει αρκετά χρήματα για να νοικιάσει σπίτι να μείνει μόνη της πράγμα που ενοχλεί τον άντρα μου, ο οποίος την επικρίνει συνεχώς, τη μαλώνει επειδή κάθεται πολλές ώρες στο μπάνιο και χρησιμοποιεί πολύ ζεστό νερό, επειδή αφήνει ακατάστατο το δωμάτιο της, επειδή αφήνει τα φώτα ανοιχτά…

Είμαι 42 χρονών και εκείνος 49. Για εκείνον είναι ο πρώτος γάμος. Έζησε πολλά χρόνια μόνος πριν έρθει να μείνει μαζί μου.

Με εμένα είναι εξαιρετικός, αλλά στην κόρη μου μιλάει πολύ άσχημα και την αντιμετωπίζει λες και είναι ανεπιθύμητη στο σπίτι, ενώ είναι ένα πολύ όμορφο και καλό κορίτσι και πάντα ευγενική απέναντί του. Δεν ξέρω γιατί δεν τη θέλει σπίτι μας. Ίσως γιατί θέλει να είμαστε οι δυο μας και μόνο οι δυο μας, αλλά δεν μου έχει αναφέρει κάτι για να ξέρω να σας πω με σιγουριά. Στην τελική δικό μου είναι το σπίτι, δεν θα τον ρωτήσω ποιος θα μένει. Ήξερε από την αρχή ότι υπάρχει και ένα παιδί. Η καημένη δεν έκανε κάτι που να προκαλέσει μία τέτοια αντίδραση. Στην αρχή τα πήγαιναν πολύ καλά, αλλά τώρα με το ζόρι του μιλάει και δεν την κατηγορώ. Τώρα με την καραντίνα τα πράγματα είναι δέκα φορές χειρότερα. Δεν ξέρω τι να κάνω. Προσπαθώ να κρατώ τις ισορροπίες για να μην έχουμε τσακωμούς μεταξύ μας, αλλά δεν έχω καταφέρει και πολλά. Είναι σαν το σκύλο με τη γάτα, λες και ο ένας κάνει επίτηδες κάποια πράγματα για να προκαλέσει τον άλλον.

Εγώ από τη μεριά μου τι μπορώ να κάνω που είμαι στη μέση; Από τη μία μεριά έχω τον άντρα μου και από την άλλη την κόρη μου. Περισσότερο δίκιο θεωρώ έχει η κόρη μου, γι’ αυτό και σκέφτομαι να τον διώξω απ’ το σπίτι. Αρκετά κράτησε αυτή κατάσταση. Τις παραξενιές του ας τις αφήσει για τον εαυτό του. Αρκετά ανέχτηκα.

Σόνια