Παύλο Μελά, πολυαγαπημένε των Ελλήνων Παύλο,
Σαν σήμερα το 1904, σε πλάγιασε το βόλι, ω Παλληκάρι,
σ’ ένα χωριό της Καστοριάς, που πήρε τ’ όνομά σου.
Αρχοντόπουλο εσύ και καλομαθημένο, στην αρχοντιά και τα πλούτη μεγαλωμένο,
μόλις στα εικοσιδύο σου καλοπαντρεμένο κι απόλυτα ευτυχισμένο,
είχες μέσα σου φυτεμένο το σαράκι της Πατρίδας,
όχι αυτής με τη στενή της έννοια, μέχρι τα σύνορά της,
μα της άλλης, της πλατιάς, ΟΠΟΥ Ελληνισμός υπήρχε,
και νοιάστηκες γι’ αυτήν έως θανάτου.
Διχασμένος έζησες τα ηρωικά σου χρόνια∙
στο σπίτι σου σου έλειπε πολύ η Μακεδονία
κι εδώ όταν ερχόσουνα σου ‘λειπαν οι δικοί σου.
Για τρεις φορές ανέβηκες δω στη Μακεδονία,
πως θα ‘ταν η τελευταία σου φορά ορκίστηκες στη Νάτα
και ήταν. Μόνο που δεν επέστρεψες.
Γιατί μια μέρα βροχερή, στις 13 του Οκτώβρη
του 1904 σε βρήκε η μοιραία σφαίρα.
Μείναν τα παλικάρια σου μέσα στη μαύρη ορφάνια,
το ίδιο κι οι οικείοι σου, ολόκληρη η Πατρίδα,
που σ’ έκλαψε πολύ πικρά, σε θρήνησε με πόνο,
τραγούδια σου ‘φτιαξε πολλά κι αντάξια σε σένα.
Κι έμεινες αιώνιο σύμβολο για πάντα και για όλους
για την καλή σου την καρδιά, τη δυνατή σου πίστη,
μα και την αφοσίωση στο Χρέος, την Πατρίδα.
Αιώνια είναι η μνήμη σου για μας τους Μακεδόνες,
που δίπλα μας σε έχουμε κι όλο σε προσκυνούμε.
Και την ευεργεσία σου σ’ αυτόν τον δόλιο τόπο
ποτέ δε θα ξεχάσουμε, πάντα θα σ’ ευλογούμε… Σ.Ε.
Σόνια Ευθυμιάδου