Η είδηση πλέον θεωρείται τετριμμένη. Κάθε φορά που διαπράττεται σε έναν αστικό χώρο μια δολοφονία, μια ληστεία, μια κάποια συμπλοκή, η αστυνομία σπεύδει επί τόπου και συλλέγει το υλικό από ΟΛΕΣ τις κάμερες που βρίσκονται τοποθετημένες κοντά στον τόπο του εγκλήματος. Με αυτό τον τρόπο φυσικά η αστυνομία παρανομεί ή-για για να κάνουμε μια πιο ακριβή διατύπωση- συνεργεί σε μια παρανομία.
Αφού οι κάμερες που βλέπουν και μαγνητοσκοπούν κινήσεις σε δημόσιους χώρους, βάσει της οδηγίας 1 του 2011 ( Αρχή Προστασίας ∆εδοµένων Προσωπικού Χαρακτήρα. Αριθ. Πρωτ . Γ/ΕΞ/2274/31.03.2011) ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να το πράττουν.
Έχουμε δηλαδή να κάνουμε εδώ με μια πρακτική η οποία, όχι μόνον ακυρώνει τις θεωρητικές προβλέψεις περί ελευθερίας του ατόμου και προστασίας της προσωπικότητας αλλά καταστρατηγεί απροκάλυπτα το ισχύον στην πατρίδα μας κανονιστικό πλαίσιο. Γιατί συμβαίνει αυτό? Επειδή έχουμε μια πονηρή τρίπλα. Λένε οι αρχές: Μιας και έτσι μας παρέχονται στοιχεία, δεδομένα και τεκμηρίωση εγκληματικών δράσεων, μιας και οι κάμερες αυτές συμβάλουν στην παρακολούθηση κινήσεων και στην αναγνώριση προσώπων, κάνουμε ότι δεν τις βλέπουμε. Σιωπηλά αποδεχόμαστε/ανεχόμαστε την ύπαρξη και την λειτουργία τους. Κι όχι μόνο τις ανεχόμαστε, παρά με το υλικό τους στοιχειοθετούμε πολλές το τελικό αποδεικτικό υλικό με το οποίο συντάσσουμε ένα κατηγορητήριο….
Με άλλα λόγια -όπως συνήθως συμβαίνει με πολλές από τις ντιρεκτίβες που –υποθετικά- ρυθμίζουν την δημόσια ζωή και συμπεριφορά μας- έχουμε στην πράξη εξανεμίσει την εγκυρότητα ακόμη μίας σημαντικής απαγόρευσης Γιατί, επισήμως, δεν επιτρέπεται διόλου να τοποθετούνται έξω από κτήρια, καταστήματα, αποθήκες κλπ κάμερες στραμμένες σε δρόμους, παραδρόμους, πλατείες, πάρκινγκ, χώρους συγκέντρωσης πλήθους, τοποθεσίες ανάπτυξης τραπεζοκαθισμάτων κλπ.
Από την άλλη πλευρά όμως όταν αυτό συμβαίνει, τότε όλοι κάνουμε ‘τουμπεκί ψιλοκομμένο’. Κάνουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτε όταν αυτές οι ‘απαγορευμένες’ και ‘ανύπαρκτες’ κάμερες καταγράφουν παραβατικές δράσεις…. και όχι μόνον.
Εφόσον όμως το κράτος θεωρεί πραγματικά την παρουσία τους χρήσιμη και δικαιολογημένη, οφείλει να ανατάξει την ισχύουσα νομοθεσία και να απελευθερώσει την χρήση τους. Εάν πάλι πιστεύει ότι η χρήση τους αντίκειται στις αρχές προστασίας προσωπικών δεδομένων τότε οφείλει να τις απαγορεύσει όλως διόλου
Δεν γίνεται να αντιμετωπίζει το ζήτημα αλά κάρτ. Δεν γίνεται να είμαστε διαρκώς ‘και με τουν χουρουφύλαξ και με τουν αστυφύλαξ’…