Τον συναντώ κάθε φορά στο συγκεκριμένο καφέ…σιωπηλό, αθόρυβο, σκυφτό, τις περισσότερες φορές με μία ξυλομπογιά στο χέρι να ζωγραφίζει σε ένα μπλοκ.

Τον θαύμασα την πρώτη φορά για την προσήλωσή του σε αυτό που κάνει. Του ζήτησα συγνώμη για την ενόχληση και θέλησα να θαυμάσω λίγο την τέχνη του. Σήκωσε το κεφάλι με κοίταξε στα μάτια και με μία σεμνότητα μου είπε : αχ κορίτσι μου δεν κάνω κάτι σπουδαίο, κάνω όμως αυτό που με ευχαριστεί. Τα προβλήματα δεν τελειώνουν ποτέ γι’αυτό και επιλέγω να εστιάζω κάθε μέρα στην χαρά και την δημιουργία…

Με διστακτικότητα μου έδειξε κάποια έργα του. Απλά τα χαρακτήρισε ο ίδιος, σπουδαία αναφώνησα εγώ ! Και γω τον θαύμασα για την καθαρότητα της ψυχής του. Σε πολλές εικόνες είδα να αποτυπώνονται δικά του συναισθήματα.

Κάθε φορά που τον συναντώ ξεδιπλώνει αβίαστα το κουβάρι της ζωής του, κλωστή – κλωστή και συνειδητοποιώ το μεγαλείο ενός ανθρώπου, που πέρασα πολλά αλλά δεν χάνει το χαμόγελο και την αισιοδοξία του.

Ο κ. Τάκης έφτασε έως την τετάρτη δημοτικού μου είπε …κι όμως ο λόγος και η σοφία του σε καθηλώνουν.

Κάθε φορά που τον συναντώ προσθέτω στο ημερολόγιό μου και άλλες πτυχές της ζωής του. Φεύγοντας μου δώρισε το συγκεκριμένο έργο. Τον ευχαρίστησα για την ευγενική του χειρονομία και την τιμή που μου έκανε να πιούμε παρέα τον πρωϊνό μας καφέ !

Η ώρα πέρασε …σηκώθηκα να φύγω και μου είπε επικαλούμενος τα λόγια του κορυφαίου Μάνου Χατζιδάκι

~“Αδιαφορώ για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ”