Μέσα σε μια πόλη υπάρχουν άνθρωποι διαφορετικοί, που μεγάλωσαν μαζί, έζησαν μαζί κι όμως τα γούστα τους, οι απόψεις τους, ο τρόπος που διαλέγουν να ζουν τη ζωή αλλάζει.

Υπάρχουν άνθρωποι που πήγαν στο ίδιο σχολείο, που παίξανε στην ίδια αλάνα, που ερωτεύτηκαν στο ίδιο παγκάκι, που κοίταξαν το ίδιο ηλιοβασίλεμα. Υπάρχουν άνθρωποι κλειστοί, εσωστρεφείς, που επιλέγουν να παρατηρούν, να αφουγκράζονται και να συμμετέχουν πολλές φορές βουβά, δίπλα σε άλλους που φωνάζουν και γελούν δυνατά, που με το σώμα εκτοπίζουν τους γύρω.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι κενοί, δεν είναι αδύναμοι, δεν απέχουν. Αποστασιοποιούνται, γιατί αυτό που ζούνε δεν τους εκφράζει και επιλέγουν να σιωπούν ώστε να μην ταυτίζονται με αυτό που συμβαίνει και με εκείνους που πρωταγωνιστούν.

Υπάρχουν άνθρωποι που σιωπηλά παλεύουν καθημερινά με την αγωνία του αύριο, που ζούνε με την αγωνία της επόμενης δόσης στο ταμείο ασφάλισης, που περιμένουν για τη «δωρεάν» συνταγογράφηση ώρες και ώρες, έξω από μια πόρτα που ανοιγοκλείνει.

Υπάρχουν άνθρωποι που με αξιοπρέπεια και καλοσύνη ανοίγουν την πόρτα της δουλειάς το πρωί και λένε ταπεινά ευχαριστώ στον κάθε πελάτη που θα τους τιμήσει.

Υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν να μη συμμετέχουν στα κοινά, που παρακολουθούν βουβά, δίπλα σε άλλους ανθρώπους που λυμαίνονται τα κοινά και κατασπαταλούν τη δημόσια περιουσία.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι αδύναμοι ή αδαείς.

Με τη μη συμμετοχή τους αποδοκιμάζουν τα όσα συμβαίνουν στη πολιτική διαχείριση του μέλλοντος και επιλέγουν να μην είναι συνεργοί και συνένοχοι.

Δεν γεννιούνται όλοι πρωταγωνιστές, όμως μόνο μια στιγμή χωρίζει έναν απλό, καθημερινό, «σιωπηλό» άνθρωπο από τον «ήρωα» που έχουμε όλοι μέσα μας.

Η οργή, ο θυμός, η κατάργηση της αξιοπρέπειας, ή ακόμη η έμπνευση και η πίστη για κάτι ωραίο μπορεί να δώσει το έναυσμα, να γεννήσει μέσα στον κάθε άνθρωπο την ανάγκη να βγει μπροστά και να φωνάξει για το δίκιο, για το σωστό, για το καλό, για το ωραίο. Αν δίναμε την ευκαιρία σε ένα σιωπηλό άνθρωπο να μιλήσει, να βλαστήσει, να ανθίσει, να δώσει καρπό, τότε η κοινωνία μας θα είχε πετύχει ένα μικρό θαύμα που είναι απλώς ο σκοπός της.

Αν υπήρχε δίπλα, μέσα μας αυτός ο άνθρωπος θα του δίναμε το χέρι να τον τραβήξουμε μπροστά, ή θα του βάζαμε τρικλοποδιά; Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι.

Ο καθένας αποφασίζει τι άνθρωπος θέλει να είναι, με ποιους ανθρώπους θέλει να συναναστρέφεται, τι άνθρωποι θέλει να μας εξουσιάζουνε και να μας κυβερνούνε.

Ο καθένας αποφασίζει αν και πότε θα σπάσει τη σιωπή. Και τότε, μακάρι αυτοί που έχουν αυτιά να ακούσουν.